Ποιος διώχνει τους επενδυτές από το Ελληνικό;

   Σύγχυση επικρατεί στον εγχώριο τύπο όσον αφορά την πρόθεση υπηρεσιών του Υπουργείου Πολιτισμού, να κηρύξουν και να οριοθετήσουν αρχαιολογικό χώρο στους δήμους Αλίμου κι Ελληνικού- Αργυρουπόλεως, καθώς και να αναγορεύσουν ως νεότερα μνημεία ορισμένα κτίρια στον χώρο του παλιού αεροδρομίου.

   Σύμφωνα με μέλη της αντιπολίτευσης και δημοσιεύματα φιλικά προσκείμενα προς αυτήν, εάν οι υπηρεσίες του Υπουργείου υλοποιήσουν τις προθέσεις τους, παρεμποδίζεται η επένδυση που πρόκειται να πραγματοποιήσει η κοινοπραξία Global Investment Group, με σοβαρό το ενδεχόμενο της ματαίωσης. Το Υπουργείο Πολιτισμού με τη σειρά του εξέδωσε στις 6 Αυγούστου ανακοίνωση, στην οποία κάνει λόγο για "καταστροφολογικά δημοσιεύματα", τα οποία βασίζονται σε ανακριβείς πληροφορίες και δεν λαμβάνουν υπόψιν τους όρους της σύμβασης με την Global Investment. Γεγονός είναι, παρ' όλα αυτά, πως, εάν τα υποβληθέντα σχέδια πραγματοποιηθούν, κτίρια όπως το παλιό Κολέγιο Θηλέων, δεν θα μπορούν να ενταχθούν στο σχέδιο ανάπλασης, παρά την αρχική συμφωνία.
   Δεν είναι δυνατόν για τον κοινό παρατηρητή να βεβαιώσει ή να διαψεύσει το εάν τμήματα του παλιού αεροδρομίου όντως αποτελούν αρχαιολογικούς χώρους ή νεότερα μνημεία- πόσο μάλλον να προβλέψει το μέλλον μιας πολύπλοκης συμφωνίας, σε περίοδο εντονότατης κρίσης. Ευκολότερο είναι να εντοπίσει την ασυνέχεια ανάμεσα στις προθέσεις της προηγούμενης κυβέρνησης -που ξεκίνησε τη διαδικασία διαπραγμάτευσης- και της εν ενεργεία -που της έλαχε να την περατώσει-. Πιο συγκεκριμένα: είτε ο χώρος του παλιού αεροδρομίου όντως έχει ιστορικό ενδιαφέρον, οπότε η προηγούμενη κυβέρνηση επιχείρησε να παραχωρήσει στα κρυφά περιοχή με σημαντικό πολιτιστικό εκτόπισμα· είτε ιστορικό ενδιαφέρον δεν υφίσταται, οπότε η τωρινή κυβέρνηση αυτοσχεδιάζει, ώστε να μην χρειαστεί να προχωρήσει στην εκτέλεση της σύμβασης.
   Σε κάθε περίπτωση, για μια ακόμα φορά παρατηρείται το χρόνιο αυτοάνοσο της ελληνικής πολιτικής πραγματικότητας: η άρνηση των ντόπιων παρατάξεων, έστω στα πιο κρίσιμα, να προσπαθήσουν για την ανεύρεση μιας ενιαίας στρατηγικής. Για κάποιον λόγο, η διαπραγμάτευση και συμφωνία των αντίπερα οχθών του διπόλου είναι ξορκισμένη στον απήγανο. Αντίθετα, σε πληθώρα ζητημάτων, από το επίκαιρο των ιδιωτικοποιήσεων, ως και το διαχρονικό του εκπαιδευτικού συστήματος, από κυβέρνηση σε κυβέρνηση, εφαρμόζονται από ασύμβατες, ως κι αντιθετικές ρυθμίσεις.
   Όσο δικαιολογημένη και παραγωγική κι αν είναι η διάσταση απόψεων, σε πολλές περιπτώσεις είναι απλώς παράλογη η άρνηση πολιτικών δυνάμεων να συνεννοηθούν, τουλάχιστον στα επείγοντα. Αντίθετα, επί σειρά δεκαετιών, αντιμετωπίζεται ως εν είδει υποχρέωσης των εκάστοτε κυβερνήσεων η ανατροπή του θεσμικού έργου των προκατόχων τους.
   Με αυτόν τον τρόπο όμως, όχι μόνο παραγωγικά αποτελέσματα δεν επιτυγχάνονται- κυρίως το κράτος καθίσταται βαθιά αναξιόπιστο, σε σημείο που κάθε πιθανή διαπραγματευτική διαδικασία να υπονομεύεται από την αλλαγή κυβέρνησης. Ένα τέτοιο κράτος, προφανώς, δεν εμπνέει αρκετή εμπιστοσύνη για να αναπτύξει επενδυτικές ή άλλες σχέσεις με τρίτα μέρη, πόσο μάλλον και να τις διατηρήσει.
   Στο προκείμενο, δεν έχει τόσο σημασία το εάν λήφθηκε όντως μια ορθή ή λανθασμένη απόφαση σχετικά με τους υποτιθέμενους χώρους ιστορικού ενδιαφέροντος στο Ελληνικό. Πιο σημαντικό είναι το γεγονός πως, λίγο πριν την έναρξη των εργασιών, το ελληνικό κράτος εμφανίζεται ως μια ασταθής οντότητα, που, είτε δεν ενημέρωσε το 2014 τους αντισυμβαλλομένους της για το πολιτιστικό ενδιαφέρον της περιοχής και την πλάσαρε ανεύθυνα στο όνομα ενός κάποιου κέρδους, είτε ξαφνικά άλλαξε γνώμη, κι αποφάσισε να σαμποτάρει την συμφωνία που η ίδια, δυο χρόνια πριν, επιδίωξε.
  Στην ερώτηση, λοιπόν, του ποιος φέρει την ευθύνη για την πιθανή αποτυχία της επένδυσης στο Ελληνικό, η απάντηση δεν είναι ούτε η αμέλεια των προηγουμένων, ούτε η νομική εφευρετικότητα των τωρινών. Πιο πολύ ευθύνεται ένα σάπιο πολιτικό σύστημα, το οποίο δεν αντιμετωπίζει το κράτος ως ένα σώμα με συνέχεια στο χρόνο, μα σαν το τσιφλίκι του εκάστοτε κυβερνώντος κόμματος.

Επιμέλεια: Γιώργος Γραμματόπουλος