Οι τραγωδίες στην αρχαία Ελλάδα αποτελούσαν ένα δραματικό είδους ποιητικού λόγου. Ακολουθούσαν την τυπική ροή με την εισαγωγή, το κυρίως μέρος της πλοκής και το τέλος που συνοδευόταν από την κάθαρση. Λίγο πολύ τα δυο πρώτα είναι γνωστά. Το τέλος, όμως, ήταν ιδιαίτερο. Η κάθαρση αποτελεί και τη μετάβαση στην ηρεμία του θεατή από το άγχος και τις ψυχολογικές μεταπτώσεις.
Έτσι, κάποιοι άρχισαν από κοντά κι άλλοι από μακριά να παρακολουθούν την "τραγωδία" του Σινσινάτι. Πριν από λίγες μέρες υπάλληλοι ασφαλείας του ζωολογικού στο Σινσινάτι πυροβόλησαν και σκότωσαν έναν γορίλα όταν ένα παιδάκι έπεσε μέσα στον χώρο που περιοριζόταν. Σύμφωνα με τους εκπροσώπους του ζωολογικού και μια μεγάλη μερίδα του κόσμου ήταν αυτό που έπρεπε να γίνει. Αυτό που πρόσταζε η περίσταση. Σύμφωνα με τους απανταχού ζωόφιλους ο γορίλας δεν έπρεπε να θανατωθεί κυρίως επειδή δεν υπήρξε κάποια ένδειξη ότι το παιδί διέτρεχε πολύ σοβαρό κίνδυνο. Αντίθετα, θεωρούν ότι έπρεπε να τον κοιμίσουν.
Έτσι, κάποιοι άρχισαν από κοντά κι άλλοι από μακριά να παρακολουθούν την "τραγωδία" του Σινσινάτι. Πριν από λίγες μέρες υπάλληλοι ασφαλείας του ζωολογικού στο Σινσινάτι πυροβόλησαν και σκότωσαν έναν γορίλα όταν ένα παιδάκι έπεσε μέσα στον χώρο που περιοριζόταν. Σύμφωνα με τους εκπροσώπους του ζωολογικού και μια μεγάλη μερίδα του κόσμου ήταν αυτό που έπρεπε να γίνει. Αυτό που πρόσταζε η περίσταση. Σύμφωνα με τους απανταχού ζωόφιλους ο γορίλας δεν έπρεπε να θανατωθεί κυρίως επειδή δεν υπήρξε κάποια ένδειξη ότι το παιδί διέτρεχε πολύ σοβαρό κίνδυνο. Αντίθετα, θεωρούν ότι έπρεπε να τον κοιμίσουν.