Η όψη της Ελλάδας στο πρόσωπο της Άννας

Όταν η χώρα σου κατατρέχεται από χίλια μύρια προβλήματα, οποιαδήποτε διεθνής καταξίωση, είτε σε ατομικό είτε σε ομαδικό επίπεδο, είτε μικρή είτε μεγάλη, αποκτά ακόμα μεγαλύτερη σημασία, αποτελεί μια υπόκωφη ανακούφιση θα έλεγα, ένα σημάδι προς ‘’τους έξω’’ ότι είμαστε ακόμα εδώ και μία παρότρυνση προς ΄΄τους έσω΄΄ ότι μπορούμε και πρέπει να είμαστε ακόμα εδώ. Ε και δύο ολυμπιακά μετάλλια δεν τα λες και λίγο. Πόσο μάλλον όταν το ένα είναι χρυσό, πόσο μάλλον όταν ο εθνικός σου ύμνος ακούγεται για μία ακόμα φορά στα μήκη και στα πλάτη της γης.

Το επίτευγμα τεράστιο, η νίκη μεγάλη, συγκριτικά μάλιστα και με τις συνθήκες υπό τις οποίες προετοιμάστηκε. Όμως δε θέλω να αναλωθώ σε σχολιασμό του γνωστού πλέον σε όλους μας αυτοσχέδιου προπονητικού χώρου της Άννας, αλλά με αφορμή το γεγονός αυτό να θίξω ένα πρόβλημα γενικότερο και σημαντικότερο. Το πρόβλημα ακούει στο όνομα ελληνικό Κράτος. Ναι, καλά ακούσατε.

Πραγματικά αδυνατώ να καταλάβω γιατί όλοι απορούμε που η προετοιμασία της αθλήτριας έγινε σε ένα τέτοιο χώρο με έναν τέτοιο εξοπλισμό. Τι περιμέναμε; Μήπως να γίνει χρήση των ολυμπιακών ακινήτων που ρημάζουν ή μήπως το Κράτος να επιμεληθεί τη διόρθωση των όποιων ατελειών και προβλημάτων αυτά παρουσιάζουν; Αλλά ας μην εστιάσουμε τόσο πολύ τον προβληματισμό μας. Ας μεγεθύνουμε το φακό μας και ας δούμε το πρόβλημα πιο σφαιρικά.

Σε ποια έκφανση της ζωής του Έλληνα είναι παρόν σήμερα το ελληνικό Κράτος; Μήπως στην εκπαίδευση, όπου για να εισαχθεί ο μαθητής στο πανεπιστήμιο η οικογένεια του πρέπει να δαπανήσει περίπου 10.000 ευρώ σε φροντιστήρια και ιδιαίτερα μαθήματα, ακριβώς επειδή οι έννοιες δημόσια εκπαίδευση και ποιότητα εκπαίδευσης έχουν προ πολλού διαχωριστεί;

Μήπως στην υγειονομική περίθαλψη, όπου για να σε εξετάσει γιατρός του Δημοσίου πρέπει να κλείσεις ραντεβού στην καλύτερη των περιπτώσεων 3 μήνες πριν και για να νοσηλευτείς σε Δημόσιο νοσοκομείο πρέπει να φέρεις από το σπίτι σου βαμβάκι, γάζες και ό,τι άλλο βρίσκεται σε έλλειψη;

Μήπως στην προστασία του θεσμού της οικογένειας όπου πολλά ελληνικά σπίτια στερούνται βασικών αγαθών με τους  Έλληνες να έχουν φτάσει σε σημείο να φοβούνται να αποκτήσουν περισσότερα του ενός παιδιά, υπό τον κίνδυνο να μην μπορούν να τα συντηρήσουν;

Μήπως στην παροχή ευκαιριών για ανέλιξη υπό καθεστώς ισότητας και αξιοκρατίας, για υλοποίηση καινοτόμων ιδεών, για ανάπτυξη της επιχειρηματικότητας και της επιστήμης;

Ή μήπως στην απλή διεκπεραίωση καθημερινών εργασιών όπου άπλετος χρόνος του Έλληνα πολίτη χάνεται σε ατέλειωτες ουρές και σε γραφειοκρατικές διαδικασίες;

Γιατί άραγε οι Έλληνες διαπρέπουν στο εξωτερικό; Γιατί εκεί βρίσκουν τις κατάλληλες ΄΄βάσεις εργασίας΄΄, αρπάζουν τις δοθείσες ευκαιρίες και αξιοποιούν το ταλέντο, τις γνώσεις και τις δεξιότητες, που έχουν αναπτύξει με πενιχρά μέσα ΄΄στο εσωτερικό΄΄. Και αυτό δεν αποτελεί έξαρση πατριωτισμού και στενόμυαλου τοπικισμού, αλλά μία πραγματικότητα. Η ίδια η Άννα επιβεβαίωσε ξανά αυτή την πραγματικότητα, δείχνοντας ότι από μία προπονητική εγκατάσταση ΄΄για γέλια΄΄ μπορείς να φτάσεις στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου.

Η ιστορία βέβαια του συγκεκριμένου κοριτσιού έχει και μία άλλη έκφανση, μία πτυχή που δεν είδα να θίγεται από κανέναν όλες αυτές τις μέρες. Αυτή της αθάνατης ελληνικής οικογένειας, η οποία παίζει το ρόλο, του στηρίγματος, του εμψυχωτή, του χρηματοδότη και …του προπονητή, κάνοντας τα όποια κρατικά κενά να μοιάζουν ασήμαντα, μηδαμινά ίσως και ανύπαρκτα.

Το παν είναι η θέληση, η πίστη, η αφοσίωση αλλά και η δημιουργικότητα που θα σε βοηθήσει να στήσεις ΄΄5 κονσερβοκούτια΄΄ σε μια αλάνα. Ε και που θα πάει…κάποια στιγμή θα στοχεύσεις σωστά και θα το πάρεις το μετάλλιο.

Αυτή είναι η Ελλάδα. Λάμπει δια των παιδιών της

Όχι δια του Κράτους της.

1^η εικόνα: www.naftemporiki.gr

2^η εικόνα: www.palo.gr

Επιμέλεια: Χρήστος Κωστόπουλος