Στον μαχαλά του Ερντογάν

Έντεκα μέρες ήμουν στο εξωτερικό. Για κάποιον λόγο (όπως συνηθίζεται πάντα στα ταξίδια μου που η πρόσβαση σε μέσα είναι περιορισμένη) γίνονται τόσα πολλά δυσάρεστα στον πλανήτη που αναρωτιέμαι μήπως πρέπει να μένω εδώ 365 μέρες τον χρόνο για να προφυλάξω την ανθρωπότητα. Ναι, θεωρώ σαν "πολλά" τα δυο κύρια γεγονότα μαζί με όλα τα μικροπράγματα που συνέβησαν. Και εννοείται όπου κύρια γεγονότα ανατρέχουμε στο χτύπημα της Νίκαιας (της Γαλλίας για να μην ξεχνιόμαστε) και το παραλίγο πραξικόπημα της Τουρκίας. Κι αν για το πρώτο η γνώμη μου είναι λίγο πολύ η ίδια εδώ και καιρό και συνοψίζεται στην απλοϊκή φράση "όχι φόβος (Υ.Γ.2)" για το δεύτερο άργησε να διαμορφωθεί.

Μαχαλάς στα τούρκικα σημαίνει γειτονιά. Όπου γειτονιά εννοούμε Τουρκία. Κι ο αρχηγός της γειτονιάς είναι για παραπάνω από 10 χρόνια ο Ερντογάν. Δεν κάθισε εκεί από τύχη τόσα χρόνια. Πολύ δύσκολα πλέον ένα πρόσωπο μπορεί να μείνει στην εξουσία για πολύ καιρό. Ο Ερντογάν τα κατάφερε με εξυπνάδα και πολύ πανουργία. Πάρα πολύ πανουργία.

Ο πανούργος Ερντογάν, λοιπόν, κατάφερε αρχικά να πείσει τους διαρκώς αυξανόμενους ευρωπαϊστές Τούρκους ότι κοιτάει προς τη δύση και σταδιακά άρχισε να μεταβαίνει εκεί που πραγματικά ανήκει. Στην Ανατολή. Δεν είναι κοινό μυστικό ότι ο Ερντογάν δεν θέλει με οποιονδήποτε τρόπο να επηρεάζει η Δύση τις αποφάσεις του. Αντιθέτως, προσπαθεί να αποφύγει μια τέτοια ανάμειξη. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι δεν προσπαθούσε διαρκώς να διατηρεί καλές σχέσεις μαζί της. Μόνο που τώρα αυτές οι σχέσεις άρχισαν να κλυδωνίζονται. 

Και εδώ βρίσκεται το ζουμί για το πραξικόπημα. Ο Ερντογάν χάνει μόνο από το πραξικόπημα. Κι αν φαίνεται περίεργο μπορούμε λίγο να αναρωτηθούμε πόσοι κάτοικοι της Δύσης άρχισαν να αντιλαμβάνονται τι πραγματικά σημαίνει Ερντογάν τις τελευταίες μέρες; Το φαινομενικά μοναδικό μουσουλμανικό κράτος με δυτικές πολιτικές δεν είναι παρά μόνο ένα ψέμα. Σταδιακά ο Ερντογάν προσπαθεί να γίνει σουλτάνος. Όχι πρόεδρος, όχι Πρωθυπουργός. Κι αυτό η Δύση δεν το βλέπει με καλό μάτι. Κι αν αρχίσει να στρέφεται εναντίον του οι συγκεντρώσεις στην Ταξίμ όχι μόνο θα αυξάνονται, αλλά θα πολλαπλασιάζονται.

Κι αυτός είναι ο βασικός λόγος που πιστεύω ότι ο Ταγίπ ουδέποτε οργάνωσε ένα ψεύτικο πραξικόπημα. Μπορεί βραχυπρόθεσμα να μοιάζει σαν να έχει πάρει τεράστια δύναμη, αλλά αν δούμε το μέλλον μετά τα γεγονότα της Παρασκευής μοιάζει ζοφερό. Οι υποστηρικτές του ολοένα και μειώνονται, οι καταργήσεις δικαιωμάτων ολοένα και αυξάνονται και οι ευρωπαϊστές Τούρκοι (που αποτελούν και μια μεγάλη δύναμη) στρέφονται εναντίον του. Ακόμα και ένα μέρος του στρατού φάνηκε ότι είναι πλέον ξεκάθαρα εναντίον του, ενώ μέχρι πρόσφατα θεωρούσαμε ότι είχε την αμέριστη υποστήριξή του. Επομένως, γιατί ο ίδιος (επαναλαμβάνω έξυπνος Ερντογάν) να θέλει να ξεκινήσει ένα πραξικόπημα;

Η αντίθετη γνώμη αναφέρει ότι ο Ερντογάν ήθελε να ξεκαθαρίσει το τοπίο από όλους τους πολιτικούς αντιπάλους του. Προφανώς, δεν την απορρίπτω. Θεωρώ πολύ πιθανό να βρήκε μια μεγάλη ευκαιρία αυτήν την εποχή να προχωρήσει σε μια εκκαθάριση. Αναρωτιέμαι, όμως, αν όντως ισχύει αυτό, δεν γνώριζε ότι τόσο η Αμερική όσο και η Ευρώπη θα τον στοχοποιούσαν για μια σειρά απάνθρωπων πρακτικών που χρησιμοποιεί τόσα χρόνια; Ή ότι θα έβρισκαν ένα πάτημα για να τον εκδιώξουν;

Δεν θέλω να αναφερθώ πολύ στην τελευταία περίπτωση που ανέφερε ότι οι Αμερικάνοι κρύβονται πίσω από το πραξικόπημα. Η λογική του "για όλα φταίνε οι Αμερικάνοι" με ξενίζει τις περισσότερες φορές από όπου κι αν ακούγεται. Άλλωστε, αν οι Αμερικάνοι είχαν όντως βοηθήσει το πραξικόπημα δεν θα ήταν τόσο ερασιτεχνικό και ελαττωματικό.

Μπαίνουμε, λοιπόν, σε μια περίοδο μεγάλων αναταράξεων. Μετά από μια μεγάλη άνθηση για πρώτη φορά ο μαχαλάς του Ερντογάν φαίνεται ότι παρακμάζει σιγά-σιγά, αλλά χωρίς σταματημό. Ίσως ήρθε η ώρα οι πολίτες της γειτονιάς αυτής να επιλέξουν τον διάδοχο.

Υ.Γ.1.: Το αν θα εκδοθούν οι πραξικοπηματίες ή όχι είναι θέμα της Ε.Ε. από τη στιγμή που βρίσκονται σε μια χώρα-μέλος και η ευρωπαϊκή νομοθεσία ρυθμίζει το συγκεκριμένο θέμα.
Υ.Γ.2.: Οι πιθανότητες να πεθάνει κάποιος από τρομοκρατικό χτύπημα αυξάνουν απειροελάχιστα την ήδη απειροελάχιστη πιθανότητα να πεθάνει κάποιος επειδή βγαίνει από το σπίτι του. Αν σκεφτεί κανείς ότι πρέπει κάποιος να βρίσκεται στο συγκεκριμένο σημείο τη συγκεκριμένη στιγμή που γίνεται το χτύπημα καταλαβαίνουμε πόσο δύσκολο είναι. Το παραπάνω αποτελεί μια προσπάθειά μου να νιώθω ασφαλής όταν βγαίνω έξω. Υπερβολικά εκλογικευμένη σκέψη σίγουρα, αλλά προς το παρόν βοηθά.

Υ.Γ.3.: Μην δώσουμε για μια ακόμα φορά στους τζιχαντιστές τη χαρά να θεωρήσουν ότι έσπειραν φόβο σε όλη την Ευρώπη. Ακόμα και αν είναι δύσκολο πρέπει μόνο να τιμούμε τους νεκρούς. Όχι, να φοβόμαστε μην καταλήξουμε στη θέση τους.

Υ.Γ.4.: Αθήνα μου έλειψες. Μου έλειψε που σε έβριζα κάθε μέρα, επειδή είσαι τόσο άθλια πόλη.

Επιμέλεια: Μάριος Κολοβός