Τζαμί στην Αθήνα, Υποχρέωση όχι Παραχώρηση.

Είναι γνωστό ότι στην Ελλάδα τείνουμε να αντιμετωπίζουμε τις υποχρεώσεις που δεν μας αρέσουν με αναβλητικότητα, είτε αυτό αφορά τις εργασίες ενός παιδιού του Δημοτικού, είτε την εκπλήρωση συνταγματικώς αναγνωρισμένων υποχρεώσεων της επίσημης ελληνικής Πολιτείας. Όσον αφορά το δεύτερο αναφέρομαι προφανώς στο ζήτημα της ανέγερσης του τεμένους στην Αθήνα, ένα ζήτημα το οποίο τραβάει πιο πολλά χρόνια απ'όσα θα φανταζόταν κάποιος ανυποψίαστος.

Ένα σύντομο ιστορικό της υπόθεσης.Συμφωνίες για την ανέγερση τεμένους στην Αθήνα υπάρχουν ήδη από το 1890(!!!) οι οποίες συν το πέρασμα του χρόνου έμειναν απλά στα χαρτιά ενώ τα τελευταία χρόνια οι φωνές που ζητούσαν την οικοδόμηση τζαμιού στην Πρωτεύουσα οι οποίες υπάρχουν ήδη από τις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας όταν και ο μόνιμος μουσουλμανικός πληθυσμός της πρωτεύουσας άρχισε να αυξάνεται με ταχύτατους ρυθμούς λόγω της έλευσης μεταναστών αυξάνονται ενώ ήδη από το 2006 ψηφίζεται νόμος (3521/2006) ο οποίος σκοπό έχει ακριβώς την ίδρυση τεμένους εντός των ορίων του Δήμου Αθηνών. Αξίζει να αναφέρουμε ότι λίγα χρόνια πιο πριν τζαμί είχε δημιουργηθεί και στο χώρο του Ολυμπιακού Χωριού για τις ανάγκες της Ολυμπιάδας το οποίο όμως μετά και το πέρας των αγώνων έκλεισε. Αλλά επειδή ως γνωστόν στην Ελλάδα μας είναι πολύ πιο εύκολο να ψηφίζουμε νόμους παρά να τους εφαρμόζουμε νέοι νόμοι για το ίδιο ζήτημα ψηφίστηκαν και το 2011 καθώς και στις αρχές Αυγούστου φέτος, νόμος που υπερψηφίστηκε από όλα τα κόμματα εκτός, όπως άλλωστε και αναμενόταν, από τους Αν.Ελ. και τη Χρυσή Αυγή.

Βλέποντας τα κόμματα που καταψήφισαν τον τελευταίο νόμο και κάνοντας μια μικρή βόλτα στις (όχι και τόσο) σκοτεινές γωνιές του ελληνικού Ίντερνετ δεν είναι δύσκολο να καταλάβεις ούτε ποιοι αντιτίθενται στη δημιουργία τεμένους ούτε και ποια είναι τα επιχειρήματά τους η συνεκτικότητα και η σοβαρότητα των οποίων όμως μάλλον είναι αμφισβητίσιμη. Το πρώτο και ίσως πιο σύνηθες λάθος που κάνουν είναι η σύνδεση της προοπτικής λειτουργίας ενός τέτοιου χώρου λατρείας με τις διάφορες εμπρηστικές κατά καιρούς ενέργειες της Τουρκίας όπως η πρόσφατη επαναλειτουργία της Αγίας Σοφίας στην Κωνσταντινούπολη ως χώρου προσευχής, μη λαμβάνοντας υπόψη ηθελημένα ή άθελα τους ότι οι μελλοντικοί ''χρήστες'' του χώρου δεν θα είναι Τούρκοι πολίτες αλλά στη συντριπτική πλειοψηφία τους Μουσουλμάνοι προερχόμενοι από χώρες όπως το Αφγανιστάν, το Πακιστάν η Συρία, το Ιράκ και άλλες μουσουλμανικές χώρες. Άλλο επιχείρημα είναι η σύγκριση των δικαιωμάτων των χριστιανών σε μουσουλμανικές χώρες όπως η Σαουδική Αραβία και άλλες δημιουργώντας την απορία πώς γίνεται αυτοί οι ''Ζηλωτές'' του δυτικού πολιτισμού να παίρνουν σαν μέτρο σύγκρισης και παράδειγμα χώρες τις οποίες οι ίδιοι χαρακτηρίζουν ως οπισθοδρομικές. Ανάλογης σοβαρότητας είναι και άλλα επιχειρήματα που αφορούν από τη χρηματοδότησή του, την πιθανότητα εκκόλαψης μελλοντικών τρομοκρατών από εκεί, μέχρι και το αν το τζαμί θα είναι Σιίτικο ή Σουνίτικο!

10 Χρόνια μετά τον πρώτο νόμο που ψηφίστηκε για το ζήτημα είναι πλέον επιτακτική ανάγκη η Πολιτεία να βάλει πίσω της τους δισταγμούς του παρελθόντος. Η ανάγκη αυτή δεν εδράζεται άλλωστε μόνο στην αυτονόητη υποχρέωση οποιουδήποτε κράτους να τηρεί και να εφαρμόζει τους νόμους που ψήφισε αλλά και στον ίδιο τον ανώτατο νόμο του κράτους, το Σύνταγμα και τις ευρωπαϊκές και διεθνείς συμβάσεις που έχει υπογράψει η χώρα μας. Στο άρθρο 13 του Συντάγματος καθορίζεται η ελευθερία άσκησης όλων των θρησκειών ενώ ακόμα  στο άρθρο 9 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου ορίζεται ότι <<Η ελευθερία εκδηλώσεως της θρησκείας ή των πεποιθήσεων δεν επιτρέπεται να αποτελέση αντικείμενον ετέρων περιορισμών πέραν των προβλεπομένων υπό του νόμου και αποτελούντων αναγκαία μέτρα,>>. Πώς όμως μπορούμε να θεωρήσουμε ότι μια θρησκέια ασκείται ανεμπόδιστα όταν λείπει το βασικότερο για την λατρεία του θείου, δηλαδή ένας ορισμένος χώρος; Πώς μπορούμε να θεωρήσουμε ότι υπάρχει ίση μεταχείριση όταν η πολιτεία στηρίζει έμπρακτα την Ορθόδοξη Εκκλησία με την μισθοδότηση των κληρικών ακόμα και σε καιρούς κρίσης ενώ αρνείται την παροχή του κονδυλίου για την οικοδόμηση τεμένους;

Ουσιαστικά  το ζήτημα του τεμένους δεν είναι ένα ζήτημα το οποίο υπόκειται στη διακριτική ευχέρεια του κράτος, δεν είναι ένα ζήτημα το οποίο σηκώνει δημοψηφίσματα ή λαϊκισμούς. Είναι ένα βασικό ανθρώπινο δικαίωμα συμπολιτών και συνανθρώπων μας και ως γνωστόν τα θεμελιώδη δικαιώματα ειδικά των μειονοτήτων δεν τίθενται προς συζήτηση ούτε και χρησιμοποιούνται ως εργαλεία εξωτερικής ή εσωτερικής πολιτικής. 

ΥΓ. Το κτήριο στη φωτογραφία το οπόιο βλέπουν σήμερα χιλιάδες για να πάρουν κάποιο συρμό του Μετρό από τη στάση Μοναστηράκι είναι το γνωστό Τζαμί Τζισταράκη το οποίο και λειτούργησε ως Τέμενος μέχρι και την επανάσταση του 1821.

Επιμέλεια: Πασχάλης Χατζόπουλος