Πρέπει να ευαισθητοποιηθούμε περισσότερο

Υπέπεσε στην αντίληψη μου (χάρη σε μια πολύ καλή μου φίλη) ένα άρθρο, και κατ' επέκταση ένα βίντεο, το οποίο δημιούργησε η Νορβιγκή φιλανθρωπική οργάνωση, φέρουσα το όνομα "CARE".
Σε αυτό το βίντεο πρωταγωνιστεί η φωνή μιας κοπέλας και δείχνουν διάφορα αποσπάσματα γυναικών. Για να παραλείψω τις πολυλογίες, το βίντεο προσπαθεί να διαδόσει τη βιαοπραγία κατά των γυναικών, ώστε μελλοντικά να αποτραπεί, με έναν ιδιαίτερα έξυπνο τρόπο - και κάποιοι θα μπορούσαν να πουν, αρκετά συγκινητικό τρόπο-. Σημείωση: παραπάνω που γράφω "να διαδόσει τη βιαοπραγία" εννοώ τη χρησιμοποιημένη έκφραση "raise public awareness", δηλαδή να γνωστοποιήσει στο ευρύ κοινό ότι υπάρχουν όντως γυναίκες (και πολλές) που ακόμη και σήμερα κακοποιούνται φραστικά ή/και σωματικά.
Η πρώτη μου αντίδραση παρακολουθώντας το βίντεο ήταν πολύ "απρόσεκτη". Συγκεκριμένα σκέφτηκα ότι χαρακτηρίζεται από σημάδια υπερβολής, παρ' όλο που οι λόγοι δημιουργίας και προώθησης του βίντεο είναι σωστοί. Μάλιστα, σε ένα σημείο που η κοπέλα μιλάει για τον βιασμό στα 21 της, επειδή μέθυσε πάρα πολύ και δεν είχε τόση γνώση των πράξεων της σκέφτηκα ότι δεν έπρεπε να πιεί τόσο πολύ για να βρεθεί σε αυτην την κατάσταση και τί έκαναν οι φίλοι της; Γιατί δεν την έψαχναν ή δεν την προστάτεψαν, εφόσον την έβλεπαν σε τέτοια κατάσταση; Είναι μερικές σκέψεις τις οποίες μπορεί να κάνει κάποιος ακούγοντας ένα τέτοιο συμβάν. Μπήκα, όμως σε σκέψεις. Είναι αυτές οι αντιδράσεις μου φυσιολογικές; Μήπως έπρεπε στο άκουσμα και μόνο να αντιδράσω αλλιώς;
Όλο αυτό λειτούργησε αλυσιδωτά και η έρευνα καθίσταται απαραίτητη. Σύμφωνα με το αρχηγείο της Ελληνικής Αστυνομίας (ΕΛ.ΑΣ.) το 2014 διεπράχθη ένας βιασμός κάθε δυόμιση (2,5) ημέρες και μία απόπειρα βιασμού κάθε έξι (6) ημέρες. Το 2015 διεπράχθη ένας βιασμός κάθε τρείς (3) ημέρες και μία απόπειρα βιασμού κάθε εφτά (7) ημέρες. Συνολικά το 2015 καταγγέλθηκαν 122 περιπτώσεις βιασμών και 56 απόπειρες και συνολικά διαλευκάνθηκαν οι 121 περιπτώσεις, ενώ το 2014 τα νούμερα ήταν περισσότερο αυξημένα.
Είναι πολύ. Είναι πάρα πολύ, εάν λάβουμε ως δεδομένο το μέγεθος της Ελλάδας. Κάτι πρέπει να γίνει για να αντιμετωπισθεί αυτό το πρόβλημα. Πρέπει να γίνουν σεμινάρια/μαθήματα στα σχολεία; Πρέπει να υπάρχει κάτι σαν αναγκαστική ψυχοθεραπεία για όλους τους κατοίκους κάθε τόσο; Η αλήθεια είναι πως επειδή δε γνωρίζω τις "ρίζες" του προβλήματος, δεν μπορώ κι όλας να σκεφτώ κάποια λύση, η οποία να μου φαίνεται σωστή/αρκετή/λύση. Το μόνο βέβαιο είναι πως πρέπει να ευαισθητοποιηθεί η κοινωνία, να αυξηθεί η προσοχή (και η επίλυση) προς αυτά τα κρούσματα και να απομονωθούν από την κοινωνία οι βίαιες συμπεριφορές. Αρχίζοντας από κάτι πολύ μικρό μπορεί να βγεί κάτι πολύ καλό, οπότε ένα πρώτο βήμα είναι να δει κάποιος το βίντεο που με έκανε να γράψω αυτό το άρθρο. Σίγουρα πάντως, όσο κι αν προοδεύει η κοινωνία (επιστημονικά, οικονομικά κλπ. -όχι πως η κοινωνία της Ελλάδας προοδεύει οικονομικα-) αυτή η μάστιγα παραμένει, οπότε πρέπει να ευαισθητοποιηθούμε όλοι περισσότερο και να μην το αφήσουμε έτσι.

ΥΓ: Εκτός από την κακοποίηση των γυναικών, υφίσταται και αυτή των αντρών. Όσο αστείο μπορεί να φανεί σε μερικούς αναγνώστες, τόσο σοβαρό είναι και αυτό το θέμα. Ιδίως αυτό κι αν χρειάζεται διάδοση και αντιμετώπιση, διότι φαντάζει αστείο. Κανένα, όμως, πρόβλημα δεν είναι αστείο...

ΥΓ2: Στον παρών σύνδεσμο θα βρείτε το βίντεο στο οποίο αναφέρεται το παρόν άρθρο: https://www.youtube.com/watch?v=eCX4vhw-qmA. Επίσης, αξίζει να αναρτηθεί και το βίντεο "απάντησης" για την κακοποίηση των ανδρών: https://www.youtube.com/watch?v=7TFLttjRm_c.

ΥΓ3: Ευχαριστώ την Εύα Σιμιτζή για την έμπνευση.

Επιμέλεια: Βασίλης Κατσάμπας