Μας κανατε να ντρεπομαστε

Ρίο 2016. Ολυμπιακοί Αγώνες 2016. Άννα Κορακάκη, Λευτέρης Πετρούνιας και Κατερίνα Στεφανίδη. Αυτοί οι άνθρωποι κέρδισαν το χρυσό μετάλλιο στο αγωνισμά τους, κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων.

Πλήθος ανθρώπων -αρθρογράφων, σχολιαστών του καναπέ και εθνικόφρονες- με δακρύβρεχτες αναρτήσεις να ομιλούν για τη συγκίνηση που προσέφεραν αυτοί οι αθλητές. Ποιά συγκίνηση ακριβώς, κανείς δε γνωρίζει. Θεωρώ πως ούτε οι ίδιοι γνωρίζουν. Απλώς τους αρέσει να λένε εκφράσεις, όπως "Αυτή είναι η Ελλαδάρα μας", "Η Ελλάδα της Αριστείας" και άλλες παρόμοιες τυμπανοκρουσίες. 

Πραγματικά αναρρωτιέμαι, γιατί κάποιος να αισθάνεται περήφανος; Είδε από κοντά μήπως τους κόπους και τις θυσίες που έκανε ο αθλητής; Έδωσε λεφτά για να ενισχύσει (και να "επενδύσει") στον αθλητή; Παρακολουθούσε βήμα-βήμα την κατάκτηση αυτού του μεταλλίου, η οποία για πολλούς άρχισε από το 2012; Όχι είναι η απάντηση. Ας πάρουμε και την εξαίρεση ότι κάποιος είναι φίλαθλος κάποιου εκ των αθλητών. Πάλι, γιατί να νιώσει συγκίνηση; Κι εγώ είμαι φίλαθλος του ποδοσφαίρου και, μάλιστα, συγκεκριμένων αθλητών, αλλά όταν διακρίνονται δεν αισθάνομαι κανένα αίσθημα περηφάνιας. 

Κάποιος που θέλει να συγκρίνει αυτές τις διακρίσεις με την Εθνική Ποδοσφαίρου; Δε θυμάμαι κάποιος να ανήρτησε κάτι για αισθήματα συγκίνησης (μιλάω για το Παγκόσμιο Κύππελο του 2014). Ας πάρουμε την περίπτωση ότι όντως ανέβασε. Εγώ θυμάμαι το άγχος σε κάθε ματς μέχρι να σκοράρουμε ένα γκολ, μπας και πάρουμε 1 (!!!!!) βαθμό. Θυμάμαι την καρδιά μου να πάει να εκραγεί στο penalty του Σαμαρά με την Ακτή Ελεφαντοστού. Πάλι, όμως, δεν ένιωσα συγκίνηση, αλλά χαρά για την πρόκριση, διαφέρουν πολύ αυτά τα δύο συναισθήματα. Επίσης, "επενδύσαμε" σε αυτήν την ομάδα. Μπορεί να μην επένδυσα εγώ, ως Βασίλης προσωπικά, αλλά τόσος κόσμος πήγαινε στους εντός έδρας αγώνες. Πόσοι άραγε πήγαν να παρακολουθήσουν την Στεφανίδη στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Κλειστού Στίβου; Επειδή έγινε στο Πόρτλαντ (Portland, USA), δύσκολο να πήγε κάποιος και δε θα "επενδούσε" ούτως ή άλλως. Αλλά πόσοι είδαν άραγε στην τηλεόραση, έστω, τους αγώνες; Η Στεφανίδη, πριν ακριβώς 5 μήνες, στο Παγκόσμιο Πρωταθλήμα Κλειστού Στίβου πήρε το χάλκινο μετάλλιο. Πήρε μια τεράστια διάκριση. Πού ήταν τότε οι δακρύβρεχτες αναρτήσεις; Τότε δε σας συγκίνησε; Τότε δε σας έκανε περήφανους;

Ας πάρουμε και το παράδειγμα για την κατάκτηση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος (Euro) από την Εθνική ομάδα το 2004, για τους περισσότερο ακραίους. Τι συγκρίνουμε ακριβως; Το δημοφιλέστερο σπορ στον κόσμο; Επίσης, ακόμη κι εγώ θυμάμαι μερικούς αγώνες, όπως λ.χ. το εκπληκτικό διπλό της Ελλάδας μέσα στην Ισπανία, με εκείνο το απίστευτο goal του Γιαννακόπουλου. Μπορεί να μη συνειδητοποιούσα τη σοβαρότητα/σημαντικότητα εκείνου του γεγονότος (όπως και τα σημερινά 9χρονα να μη συνειδητοποιούν τη διάκριση του χάλκινου/αργυρού/χρυσού μεταλλίου). Θυμάμαι ακόμη, όμως, πόσο καρδιοχτύπησα στο δοκάρι της Τσεχίας σε εκείνον τον ημιτελικό. Θέλω να καταλήξω στο ότι δε γίνεται να συγκρίνουμε τα αθλήματα και πως η πλειοψηφία των Ελλήνων που συγκινήθηκε από την κατάκτηση του Euro, καρδιοχτύπησε, σχεδόν (αν όχι σε όλους) σε κάθε αγώνα, νιώθωντας την ένταση. Ποιός καρδιοχτύπησε για τη Στεφανίδη στην πρώτη και στη δεύτερη προσπάθεια, εκτός από τους γονείς και προπονητές της (και τους φίλους της και τους όποιους αληθινούς φιλάθλους του αθλήματος); Ποιός καρδιοχτύπησε στην τελευταία προσπάθεια της αντιπάλου της Στεφανίδη; Κανένας από όλους τους συγκινηθέντες.

Το ερώτημα που πρέπει μέχρι τώρα να τυραννάει τον αναγνώστη είναι -μάλλον- το εξής: γιατί μας κάνανε να ντρεπόμαστε; Από πού να αρχίσω; Από τις εγκαταστάσεις, κάτω από τις οποίες προπονείτο η Άννα Κορακάκη; Από τη λιγοστή υποστήριξη και προώθηση που έλαβαν οι αθλητές από το "κράτος"; Από τους πολιτικάντηδες του ΣΥΡΙΖΑ, της ΝΔ (και δε ξέρων εάν υπήρχαν και άλλων κομμάτων) που έσπευσαν να καρπωθούν την επιτυχία του αθλητή; Και τέλος, από την ανοχή των αθλητών. Είμαι βέβαιος τί τιμή είναι να σε καλούν στο Προεδρικό Μέγαρο, αλλά τί έκανε για εσάς αυτός ο άνθρωπος και δέχεστε τα συγχαρητήρια του; Ποιά εχέγγυα θα θέσει αυτός ο άνθρωπος που σας συνεχάρη για την ανάδειξη νέων αθλητών στον κλάδο σας; Γιατί δε ξεσηκωθήκατε; Γιατί Άννα μου δεν άρπαξες το μικρόφωνο από τον κάθε πολιτικό που ήρθε να σε συγχαρεί, να τον καταντροπιάσεις, μαζί με όλους τους προηγούμενους πολιτικούς για την ελειπέστατη υποστήριξη; Εάν δεν το κάνετε εσείς, τότε ποιός; Εσείς είστε οι κύριοι ενδιαφερόμενοι του αθλήματος, λόγω της χαμηλής δημοσιότητάς του (όσο φθηνό ή κακό ακούγεται αυτό). Εάν δε φροντίσετε εσείς για το μέλλον του αθλήματος που αγαπάτε και σας ταΐζει, δεν πρόκειται κανένας άλλος να φροντίσει και ιδίως όλοι οι συγκινηθέντες. 

Αυτές οι διακρίσεις της Ελλάδας μου δημιούργησαν την αίσθηση πόσο εκμεταλευτές είναι οι άνθρωποι. Μια επιτυχία πάνε να την καρπωθούν οι ίδιοι, χωρίς καν να κουνήσουν το δάχτυλό τους. Είναι η νοοτροπία του βολεψιματία και του "μέσου" που με αηδιάζει. Λόγω αυτής της νοοτροπίας η χώρα έχει καταντήσει σε αυτήν την κατάσταση, με μνημόνια, χάλια κυβέρνηση, ακόμη περισσότερο ανίκανη συγκυβέρνηση και πρόβατα, αντί για νοούντες ψηφοφόρους. Μόνο η παιδεία μπορεί να διορθώσει αυτήν την κατάσταση. Ποιά κατάσταση; Την Νέα Δημοκρατία να χρησιμοποιεί (δίχως την άδεια της) την Άννα Κορακάκη σε πανό της για ρίψη βολών κατά του ΣΥΡΙΖΑ που υποστηρίζει τη μη ύπαρξη αριστείας. Τον οποιοδήποτε πολιτικό του ΣΥΡΙΖΑ που πήγε να υποδεχτεί την Άννα Κορακάκη και άλλους αθλητές, φέρομενος κλάδους ελιάς, για να τους συγχαρεί και να καρπωθεί την νίκη. Αλήθεια, γιατί και εμείς τα ανεχόμαστε όλα αυτα; 

ΥΓ: Σίγουρα υπάρχουν άνθρωποι που όντως συγκινήθηκαν, επειδή είναι εν γένει ευσυγκίνητοι. Το άρθρο δεν απευθύνεται σε αυτούς (αν και πάλι δεν καταλαβαίνω το λόγο συγκίνησης). Επιπροσθέτως, στη φωτογραφία απεικονίζεται η αθλήτρια Βούλα Παπαχρήστου, η οποία τερμάτισε 8η στο Άλμα εις τριπλούν. 8η. Σε όλον τον κόσμο. 8η. Πού είναι η συγκίνησή σας για την Βούλα;

Επιμέλεια: Βασίλης Κατσάμπας