Μια Ελλάδα που δεν ΄τρώει΄ μόνο τα δικά της παιδιά

Οι Έλληνες ‘ψάχνονται΄ υπερβολικά αν το έχετε παρατηρήσει, διψάνε για φλέγοντα ζητήματα, ώστε να σπεύσουν να λάβουν θέση, να στήσουν κάποιον στο εδώλιο και να τον ‘πυροβολήσουν΄. Για την ακρίβεια αυτό μπορεί να αποτελέσει γνώρισμα των ανθρώπων σε κάθε γωνιά της γης. Αναφέρομαι ωστόσο συγκεκριμένα στους Έλληνες λόγω ενός προχθεσινού συμβάντος που έμελλε- όπως ήταν φυσικό, ιδιαίτερα στη σημερινή εποχή, με την τοποθέτηση στη Βουλή ,

ενός ακροδεξιού κόμματους στην 3^η θέση- να απασχολήσει μεγάλο μέρος της κοινότητας. Κοπέλα από την Αίγυπτο, μουσουλμάνα, παρέλασε με μαντήλα για να τιμήσει την εθνική μας εορτή. Όνειδος, πανικός, ντροπή, τρέξτε να κρυφτείτε, ο πολιτισμός μας βρίσκεται στα πρόθυρα καταστροφής.

Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής το συγκεκριμένο περιστατικό το αντιμετωπίζω υπό το πρίσμα δυο διαφορετικών οπτικών. Αν οποιαδήποτε κοπέλα αλλόθρησκη και αλλοδαπή λάμβανε μέρος στην παρέλαση, το κείμενο μου θα κατευθυνόταν προδήλως και παραχρήμα στην υποστήριξη μιας τέτοιας πράξης. Ωστόσο για αυτή την περίπτωση συγκεκριμένα θα ήθελα πρώτα να θίξω ένα επιπλέον ζήτημα.

Η ιδανικότερη από μια πρώτη εκτίμηση άποψη, αν όχι η ιδανικότερη για πολλούς, τουλάχιστον η πιο ανθρωποκεντρική, είναι να επιδεικνύουμε σεβασμό στις παραδόσεις κάθε χώρας.

Η παρουσία της εν λόγω κοπέλας στην παρέλαση δεν προσέβαλλε καμία αισθητική μου, ούτε ένιωσα το αίσθημα της υπερηφάνειας για την τότε πατρίδα μου να εξανεμίζεται και να κατατροπώνεται. Δεν εκστασιάστηκα μπροστά στο ‘θέαμα’. Όσο για εσάς που ανησυχείτε τόσο για την επικράτηση των ηθών και των εθίμων σας, σας παραθέτω την εξής ερώτηση. Αν αποφασίσει μια κοπέλα να παρελάσει με μίνι φούστα, μισάνοιχτο πουκάμισο, 12ποντες γόβες, όντας Ελληνίδα, σας δίνει την εντύπωση ότι δίνει δεκάρα για την ιστορία της τη δεδομένη στιγμή; , ότι παρελαύνει με σκοπό να τιμήσει τους πεσόντες;

Μολατ’αύτα υπάρχει ένα μεγάλο ‘αλλά’. Αν και δεν θα επιδείξω σε καμία περίπτωση ασέβεια υπό την έννοια της κοινωνικής απομόνωσης, ενός κοριτσιού με μαντήλα, ούτε θα τολμήσω να ασκήσω άσχημη κριτική με σκοπό να προκαλέσω ντροπή, δεν μπορώ παραλλήλως να το επικροτήσω.

Η παρουσία της μαντήλας με έθιξε, αλλά στο σημείο αυτό οφείλω να κάνω μια εναργή διαφοροποίηση. Δεν θίχτηκα ως Ελληνίδα, θίχτηκα ως άνθρωπος. Προσβλήθηκα γιατί στην εποχή των μεγάλων, πομπωδών εξελίξεων, στην εποχή του 21^ου αιώνα, τέτοιου είδους έθιμα , από οποιαδήποτε χώρα και αν προέρχονται, εξακολουθούν να υφίστανται. Και το θλιβερότερο όλων; Οι άνθρωποι αυτοί έχουν μάθει να ζουν με τέτοια ήθη. Αποτελούν μέρος της πολιτιστικής τους ταυτότητας και δεν φέρουν αντίσταση, τα αποδέχονται άκριτα, τα επικροτούν. Μπορεί βέβαια η συγκεκριμένη κοπέλα να αποτελεί διαφορετική περίπτωση , να είναι καθέτως αντίθετη στην τοποθέτηση μαντίλας και να της έχει επιβληθεί. Εξίσου λυπηρό. Ωστόσο θεωρώ ότι είναι ακόμη πιο έντονη η διάβρωση της αξιοπρέπειας, όταν ένας ολόκληρος πολιτισμός είναι δομημένος κατά τέτοιο τρόπο ώστε να πραγματοποιείται πλύση εγκεφάλου για την υιοθέτηση μιας προσβλητικής για τη γυναίκα, αλλά και για την ανθρώπινη φύση γενικότερα, διαδικασίας, που φαντάζει όχι κάτι το υποχρεωτικό μα κάτι το ιδανικό.

Σε τέτοιο σημείο έφτασε ο διαρκώς προοδευτικός κόσμος μας. Στο να αποτιμάται ως θετικό και ευπρόσδεκτο η υποτίμηση της γυναίκας , η κάλυψη μέρους του προσώπου της με σκοπό να μην προκαλέσει. Αν δεν είναι αυτό πλήγμα για την ανθρωπότητα, τότε τι είναι;

Και φτάνουμε στο σημείο που εξαρχής ανέφερα ότι θα φτάσω. Ας κάνουμε μια μικρή αναδρομή..

12 χρονών παιδί, νιγηριανής καταγωγής, αριστούχος στο σχολείο του. Γράφω αυτή την πρόταση και δεν ξέρω κυριολεκτικά από πού να ξεκινήσω. Αρχικά, πρέπει επιτέλους να σταματήσει η αναμετάδοση της στερούμενης επιχειρημάτων άποψης «Αν δεν γεννήθηκες στην Ελλάδα από Έλληνες γονείς δεν θεωρείσαι Έλληνας.». Πάντα έτεινα να πιστεύω ότι ο καθένας έχει την εθνικότητα που επιθυμεί. Μη θεωρήσετε αφελή την πρόταση μου. Δεν μιλάω για τις περιπτώσεις που αγαπώ το συγκρότημα μιας χώρας ή μαθαίνω πολλά για αυτή και τον πολιτισμό της. Εννοώ ότι αν γεννήθηκα στη Νιγηρία , έφυγα από εκεί ενώ ήμουν ακόμη βρέφος, έκτοτε μεγαλώνω στην Ελλάδα, μαθαίνω τον πολιτισμό της, τους ανθρώπους της, τη γλώσσα της, την αγαπώ και την νιώθω σαν χώρα μου, τότε δεν ξέρω τι με εμποδίζει από το να αισθάνομαι Έλληνας. Όπως δεν μπορεί με τίποτα να συλλάβει ο εγκέφαλος μου το πώς θα μπορούσε κάποιος να προτιμήσει να μην παρελάσει ένα παιδί με τα προαναφερόμενα χαρακτηριστικά και να το κάνει ένα άλλο το οποίο αδιαφορεί πλήρως για την Ελλάδα, την θεωρεί αναγκαίο σταθμό για τα εφηβικά του χρόνια και αναμένει πως και πώς να φύγει από εδώ γιατί ποτέ δεν αγάπησε το χώμα αυτού του τόπου.

Εμείς οι άνθρωποι είμαστε οι καλύτεροι στο να εμμένουμε στους τύπους και να χάνουμε κάθε ουσία. Δεν μας αφορά το γιατί συμβαίνει κάτι, μας αφορά το ότι συνέβη, μόνο αυτό ως γεγονός είναι υπέραρκετο για να ενοχοποιήσουμε και να δείξουμε κάποιον με το δάχτυλο.

Είναι κρίμα να ξεχνάμε ότι η Ελλάδα που πολλοί θεωρούν ότι με το να απαγορεύει σε παιδιά ξένων χωρών να παρελαύνουν, ‘προστατεύει’ τα ελληνόπουλα, είναι η ίδια ακριβώς Ελλάδα που οδηγεί τα παιδία της σε ξένες χώρες. Η Ελλάδα που δεν αφήνει ελεύθερο πεδίο ανέλιξης της προσωπικότητάς μας, που λειτουργεί σαν να απαγορεύει την επαγγελματική και κοινωνική καταξίωση σε όσους την αξίζουν, μετατρέποντας την έννοια της αξιοκρατίας σε ουτοπική.

Οι Έλληνες διακρίνονταν από αρχαιοτάτους χρόνους για τη φιλοξενία τους. Εσείς λοιπόν που θέλετε να τιμήσετε τόσο τους προγόνους σας, ένας λόγος παραπάνω να δεχθείτε αυτή τη διαφορετικότητα και να επιδείξετε πνεύμα συνύπαρξης. Προσωπικά είμαι περήφανη για τη χώρα μου, όχι για την Ελλάδα του 2016 αλλά για την Ελλάδα του 1821. Και δεν νομίζω ότι η υπερηφάνεια είναι αίσθημα κρινόμενο από εθνικότητα. Η αγάπη για την χώρα μας μπορεί να ανευρεθεί στην καρδιά ενός Νιγηριανού, ενός Άγγλου, ενός Γάλλου.. Και αυτό δεν κατακερματίζει τον ελληνικό πολιτισμό, αντιθέτως αναδεικνύει την αξία του, όταν κάποιος που δεν έχει ελληνικό αίμα αποφασίζει να ζήσει σε αυτή τη χώρα τιμώντας την ιστορία της.

Όπως λέει και ένα τραγούδι ΄Ας  χαρούμε χωρίς λόγο έχουμε 21^ο αιώνα, αν το ήξερε ο Σωκράτης τότε θα΄χε αλλάξει χώρα.' Αυτό το ‘χωρίς λόγο’ είναι η αιτία του προβλήματος. Πασχίζουμε να διασώσουμε ότι μας έχει μείνει, με το να κατακεραυνώνουμε ένα μικρό, νέο παιδί . Αντί να κοιτάξουμε τη δική μας καμπούρα, αντί να βελτιώσουμε με τη δική μας συμπεριφορά αυτή τη χώρα..

Κοιτάμε το δέντρο εκείνο, που διαφέρει από τα λοιπά, προσπαθώντας να αναδείξουμε τα ψεγάδια του, και χάνουμε το δάσος το οποίο  είναι ρημαγμένο..

                                             ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ : Εριφίλη Μηλιώτη