Σαν χθες, πριν από 240 χρόνια ιδρύθηκε το διασημότερο θέατρο της Μόσχας, το Θέατρο Μπολσόι. Σχεδιάστηκε και χτίστηκε με σκοπό την φιλοξενία παραστάσεων μπαλέτου και όπερας και στην σκηνή του έκανε πρεμιέρα, μεταξύ άλλων πασίγνωστων έργων, ''Η Λίμνη των Κύκνων'' του Πιότρ Ίλιτς Τσαϊκόφσκι στις 20 Φεβρουαρίου του 1877.
Με αφορμή την επέτειο ίδρυσής του, αποφάσισα να μοιραστώ μαζί σας το γλυκό ζόρι που τραβάω εδώ και μισό χρόνο, από τότε που ξεκίνησα σοβαρά δηλαδή να διεισδύω στα γαλήνια αλλά απαιτητικά ύδατα του μπαλέτου. Ό,τι και να διαβάσετε είναι υπό το πρίσμα μίας εντελώς αρχάριας μπαλαρίνας (ακόμη κι εγώ γελάω όταν το λέω) γι'αυτό να είστε προετοιμασμένοι ότι θα δείτε πολλά σκαμπανεβάσματα στον συλλογισμό μου.
Όλα ξεκίνησαν -και τελείωσαν- στην πρώτη δημοτικού, όταν η μητέρα μου με έγραψε σε ένα τμήμα μπαλέτου για μικρά και χαριτωμένα κοριτσάκια. Όπως αποδείχθηκε λίαν συντόμως, δεν ήταν και τόσο πετυχημένη κίνηση. Η μικρή Ευαγγελία έτρωγε όλο το φαγάκι της και όπως καταλαβαίνετε είχε κάποια διαφορά, ακόμη και στα παιδικά της ματάκια, το λεπτεπίλεπτο και εύθραυστο σώμα των συμμαθητριών της με τα αφράτα μαγουλάκια και σαν μικρά κουλουράκια πόδια της.
Την ώρα των ανοιγμάτων, η κυρία δασκάλα έβαζε ως διάταση να καθίσουν οι μικρούλες οκλαδόν, να σκύψουν μπροστά ώστε να φτάσουν μία καραμέλα φράουλα κι όποια την έφτανε την έτρωγε στο τέλος του μαθήματος. Απ'ότι φαντάζεστε ήταν τα μοναδικά αγαπημένα λεπτά του μαθήματος που η μικρή μας περνούσε καλά. Όχι εντάξει μου άρεσε πολύ, κι ειδικά στην παράσταση όταν φόρεσα εκείνο το κίτρινο κορμάκι με την κίτρινη τουτού περπατούσα ''σαν το κοκόρι'', με πληροφορούν αυτή τη στιγμή αξιόπιστες πηγές. Μια μέρα όμως ανακοίνωσα στην μητέρα μου ότι θέλω να σταματήσω το μπαλέτο ''γιατί έβλεπα την κοιλιά μου από ψηλά'' ενώ τα άλλα κοριτσάκια ήταν πετσί και κόκκαλο. Η καριέρα μου λοιπόν σταμάτησε εκεί μέχρι που τον περασμένο Σεπτέμβρη αποφάσισα να δώσω μία δεύτερη ευκαιρία στο μπαλέτο μετά την αφελή αλλά αρκετή να αφήσει ένα μικρό στίγμα πρώτη επαφή μου με το πανέμορφο αλλά υψηλών τεχνικών απαιτήσεων αντικείμενο.
Μία πρόταση, χίλιες σημασίες. Βίωσα την μεγαλύτερη απογοήτευση της ζωής μου, μετά το πέρας του -ύστερα από 13 ολόκληρα χρόνια- πρώτου μαθήματος μπαλέτου μου. Φανταστείτε ήταν δοκιμαστικό, ούτε καν μάθημα, και ήμουν έτοιμη να μην ξαναπατήσω ποτέ το πόδι μου σε ξύλινο παρκέ υπό την αρμονική μελωδία ενός πιάνου. Όμως το λάτρεψα και πείσμωσα, λέγοντας ότι θα κάνω μαθήματα ακόμη κι αν στο τέλος κάθε μαθήματος ήμουν με τα μούτρα μέχρι το πάτωμα.
Γαλλικοί ορισμοί ξεπετάγονται κάθε 10 δευτερόλεπτα. Τέντωσε γόνατα. Τέντωσε κουντεπιέ. Μέσα η κοιλιά -εντάξει αυτό ξεπεράστηκε με τα χρόνια-. Ψηλά το στήθος. Κάτω οι ώμοι. Ψηλά το κεφάλι. Μέσα οι γλουτοί. Ίσια η λεκάνη. Κυκλικοί οι αγκώνες. Μην τους αφήνεις να πέφτουν, αλίμονο. Ανάλαφρα χέρια, σαν αεράκι. Μην σκύβεις. Μην σφίγγεις τετρακέφαλο, μαααάκρυνέ τον. Ουφ... Άπειρες σκέψεις που πρέπει να τις βάλεις στην σειρά, να τα κάνεις όλα ταυτόχρονα, να μη σου ξεφύγει τί-πο-τα και την ίδια στιγμή να φαίνεσαι χαριτωμένη και γαλήνια σαν πούπουλο στον άνεμο. Ξανά ουφ! Αυτά φυσικά, και άλλα, έχεις στο νου σου ενώ προβάρεις μία άσκηση στην μπάρα και ακόμα περισσότερα όταν κάνεις μία πιρουέτα ή έναν συνδυασμό ασκήσεων. Έχω ξεφυσήξει αμέτρητες φορές, έχω νευριάσει άλλες τόσες αλλά με κάθε λάθος εμμένω ακόμη περισσότερο. Ένα τόσο περίπλοκο είδος χορού αλλά και τόσο υπέροχο.
Το μπαλέτο θέλει πειθαρχία και δεξιοτεχνία. Το βλέπουμε ούτως ή άλλως στον ''Μαύρο Κύκνο'' του Ντάρεν Αρονόφσκι και στον ''Billy Elliot'' του Στίβεν Ντάλντρι. Όχι μόνο σε επαγγελματικό επίπεδο, αλλά θα τολμούσα να πω και σε ερασιτεχνικό. Κυρίως σε ερασιτεχνικό. Όταν ξεκινάς οτιδήποτε, τοποθετείς τις βάσεις γι'αυτό που πρόκειται να χτίσεις. Αν προσπαθείς, όσο μπορείς καλύτερα, να χτίσεις γερά θεμέλια που αντέχουν και εκτιμάς ότι δε θα υποχωρήσουν, τότε το έργο σου, το κτίσμα σου, το δημιούργημά σου δε θα πέσει ποτέ. Έτσι και στο μπαλέτο και σε κάθε είδος χορού, όσο νωρίτερα, και ηλικιακά κι απλώς χρονικά, μάθεις κάτι καλά, δεν ξεχνιέται, αποτελεί αδιάσειστη βάση και πάνω σ'αυτό χτίζεις.
Προτείνω ανεπιφύλακτα να παρακολουθήσετε κάποια ταινία που θα σας εισάγει στον κόσμο του μπαλέτου, όπως οι προαναφερθείσες ή καλύτερα κάποια παράσταση στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών ή στην Εθνική Λυρική Σκηνή ή ακόμη καλύτερα να παρακολουθήσετε ή να συμμετάσχετε σε ένα μάθημα μπαλέτου. Ποτέ δεν είναι αργά για τίποτα! Επιβεβαιωμένο.
Με αφορμή την επέτειο ίδρυσής του, αποφάσισα να μοιραστώ μαζί σας το γλυκό ζόρι που τραβάω εδώ και μισό χρόνο, από τότε που ξεκίνησα σοβαρά δηλαδή να διεισδύω στα γαλήνια αλλά απαιτητικά ύδατα του μπαλέτου. Ό,τι και να διαβάσετε είναι υπό το πρίσμα μίας εντελώς αρχάριας μπαλαρίνας (ακόμη κι εγώ γελάω όταν το λέω) γι'αυτό να είστε προετοιμασμένοι ότι θα δείτε πολλά σκαμπανεβάσματα στον συλλογισμό μου.
Την ώρα των ανοιγμάτων, η κυρία δασκάλα έβαζε ως διάταση να καθίσουν οι μικρούλες οκλαδόν, να σκύψουν μπροστά ώστε να φτάσουν μία καραμέλα φράουλα κι όποια την έφτανε την έτρωγε στο τέλος του μαθήματος. Απ'ότι φαντάζεστε ήταν τα μοναδικά αγαπημένα λεπτά του μαθήματος που η μικρή μας περνούσε καλά. Όχι εντάξει μου άρεσε πολύ, κι ειδικά στην παράσταση όταν φόρεσα εκείνο το κίτρινο κορμάκι με την κίτρινη τουτού περπατούσα ''σαν το κοκόρι'', με πληροφορούν αυτή τη στιγμή αξιόπιστες πηγές. Μια μέρα όμως ανακοίνωσα στην μητέρα μου ότι θέλω να σταματήσω το μπαλέτο ''γιατί έβλεπα την κοιλιά μου από ψηλά'' ενώ τα άλλα κοριτσάκια ήταν πετσί και κόκκαλο. Η καριέρα μου λοιπόν σταμάτησε εκεί μέχρι που τον περασμένο Σεπτέμβρη αποφάσισα να δώσω μία δεύτερη ευκαιρία στο μπαλέτο μετά την αφελή αλλά αρκετή να αφήσει ένα μικρό στίγμα πρώτη επαφή μου με το πανέμορφο αλλά υψηλών τεχνικών απαιτήσεων αντικείμενο.
Μία πρόταση, χίλιες σημασίες. Βίωσα την μεγαλύτερη απογοήτευση της ζωής μου, μετά το πέρας του -ύστερα από 13 ολόκληρα χρόνια- πρώτου μαθήματος μπαλέτου μου. Φανταστείτε ήταν δοκιμαστικό, ούτε καν μάθημα, και ήμουν έτοιμη να μην ξαναπατήσω ποτέ το πόδι μου σε ξύλινο παρκέ υπό την αρμονική μελωδία ενός πιάνου. Όμως το λάτρεψα και πείσμωσα, λέγοντας ότι θα κάνω μαθήματα ακόμη κι αν στο τέλος κάθε μαθήματος ήμουν με τα μούτρα μέχρι το πάτωμα.
Γαλλικοί ορισμοί ξεπετάγονται κάθε 10 δευτερόλεπτα. Τέντωσε γόνατα. Τέντωσε κουντεπιέ. Μέσα η κοιλιά -εντάξει αυτό ξεπεράστηκε με τα χρόνια-. Ψηλά το στήθος. Κάτω οι ώμοι. Ψηλά το κεφάλι. Μέσα οι γλουτοί. Ίσια η λεκάνη. Κυκλικοί οι αγκώνες. Μην τους αφήνεις να πέφτουν, αλίμονο. Ανάλαφρα χέρια, σαν αεράκι. Μην σκύβεις. Μην σφίγγεις τετρακέφαλο, μαααάκρυνέ τον. Ουφ... Άπειρες σκέψεις που πρέπει να τις βάλεις στην σειρά, να τα κάνεις όλα ταυτόχρονα, να μη σου ξεφύγει τί-πο-τα και την ίδια στιγμή να φαίνεσαι χαριτωμένη και γαλήνια σαν πούπουλο στον άνεμο. Ξανά ουφ! Αυτά φυσικά, και άλλα, έχεις στο νου σου ενώ προβάρεις μία άσκηση στην μπάρα και ακόμα περισσότερα όταν κάνεις μία πιρουέτα ή έναν συνδυασμό ασκήσεων. Έχω ξεφυσήξει αμέτρητες φορές, έχω νευριάσει άλλες τόσες αλλά με κάθε λάθος εμμένω ακόμη περισσότερο. Ένα τόσο περίπλοκο είδος χορού αλλά και τόσο υπέροχο.
Το μπαλέτο θέλει πειθαρχία και δεξιοτεχνία. Το βλέπουμε ούτως ή άλλως στον ''Μαύρο Κύκνο'' του Ντάρεν Αρονόφσκι και στον ''Billy Elliot'' του Στίβεν Ντάλντρι. Όχι μόνο σε επαγγελματικό επίπεδο, αλλά θα τολμούσα να πω και σε ερασιτεχνικό. Κυρίως σε ερασιτεχνικό. Όταν ξεκινάς οτιδήποτε, τοποθετείς τις βάσεις γι'αυτό που πρόκειται να χτίσεις. Αν προσπαθείς, όσο μπορείς καλύτερα, να χτίσεις γερά θεμέλια που αντέχουν και εκτιμάς ότι δε θα υποχωρήσουν, τότε το έργο σου, το κτίσμα σου, το δημιούργημά σου δε θα πέσει ποτέ. Έτσι και στο μπαλέτο και σε κάθε είδος χορού, όσο νωρίτερα, και ηλικιακά κι απλώς χρονικά, μάθεις κάτι καλά, δεν ξεχνιέται, αποτελεί αδιάσειστη βάση και πάνω σ'αυτό χτίζεις.
Ως αρχάρια, έχω ενθουσιαστεί με το μπαλέτο, καθώς είναι τόσο εξευγενισμένη μορφή τέχνης -γιατί είναι από μόνο του μορφή τέχνης- και ταυτόχρονα απαιτεί μεγάλη σωματική και νοητική συγκέντρωση. Παρατηρώντας έναν χορευτή μπαλέτου, σου δίνεται μία εντύπωση ευθραυστότητας, σωματικής ειρήνης και πραότητας η οποία συνδυάζεται εντέχνως με μία υποφώσκουσα ένταση, μία εσωτερική και φυσική δύναμη. Γι' αυτό ακριβώς το θεωρώ το πιο δύσκολο είδος χορού, ναι μπορεί να υπερβάλλω, αλλά αυτό έχω καταλάβει ύστερα από κάποια χρόνια που ασχολούμαι με διάφορα είδη.
Προτείνω ανεπιφύλακτα να παρακολουθήσετε κάποια ταινία που θα σας εισάγει στον κόσμο του μπαλέτου, όπως οι προαναφερθείσες ή καλύτερα κάποια παράσταση στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών ή στην Εθνική Λυρική Σκηνή ή ακόμη καλύτερα να παρακολουθήσετε ή να συμμετάσχετε σε ένα μάθημα μπαλέτου. Ποτέ δεν είναι αργά για τίποτα! Επιβεβαιωμένο.
Έτσι θα εντοπίσετε και θα συνειδητοποιήσετε κι εσείς τη μαγεία αυτού του χορού που αναμφισβήτητα καλά κρατεί -άριστα θα έλεγα- από τον 15ο αιώνα, όταν έκανε για πρώτη φορά την εμφάνισή του στα πλούσια σαλόνια της Ιταλίας. Εμπρός λοιπόν! Η Νάταλι Πόρτμαν ντυμένη τη μια στιγμή λευκός και αγγελικός κύκνος και την άλλη κατάμαυρος και ζηλόφθων περιμένει να την πιάσετε από το χέρι για να σας οδηγήσει σε απόκρυφα μπαλετικά μονοπάτια.
Επιμέλεια: Ευαγγελία Λύκου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ονοματεπώνυμο
το σχόλιό σας