Στο Βάθος το Φως

Τα τελευταία χρόνια η κοινωνία, στην οποία ζούμε, βρίσκεται σε διαρκή ύφεση. Ύφεση οικονομική, πολιτική, κοινωνική. Ύφεση στα πάντα. Ο ρόλος μας, όμως, σε όλο αυτό το θέατρο του παραλόγου που βιώνουμε, ποιός είναι; Θεωρώ πως ο ρόλος μας είναι ο σημαντικότερος, ώστε η Κοινωνία μας να εξέλθει από αυτό το αδιέξοδο, στο οποίο βρίσκεται. Η άνωθεν ερώτηση παραμένει. Ποιός είναι, λοιπόν, ο ρόλος μας, κι όταν χρησιμοποιώ α' πληθυντικό προφανώς υπάρχει ένας ηλικιακός περιορισμός, αλλά δε θα μπώ σε περισσότερες τεχνικές λεπτομέρειες.

Θεωρώ ότι ο ρόλος των νέων ανθρώπων μπορεί να εκφραστεί με τα παρακάτω λόγια: Να συνεχίσουμε να ονειρευόμαστε. Αυτός είναι ο ρόλος μας. Σε μια κοινωνία, η οποία είναι την προκείμενη στιγμή -τουλάχιστον- ηθικά και πνευματικά ανάπηρη, εμείς δεν πρέπει να εγκαταλείψουμε. Τα τελευταία χρόνια ακούγεται μια απογοήτευση, η οποία είναι καθ'όλα λογική και κατανοητή, από μεγαλύτερους ανθρώπους. Άνθρωποι, η οποίοι έχουν να ταΐσουν μια οικογένεια, να μην απολύσουν κόσμο και ου το καθεξής. Αυτοί οι άνθρωποι μπορεί να είναι νέοι ηλικιακά, αλλά η πλειοψηφία αυτών αμφιβάλλω αν είναι νέοι ψυχικά. Με αυτόν τον όρο (νέοι ψυχικά), εννοώ πως πλέον δε διαθέτουν την ειδυλλιακή συγκρασία ενός φοιτητή, την σπιρτάδα και τη ζωντάνια ενός νέου επαγγελματία ή τη δίψα όλων των νέων ανθρώπων για ζωή. Δυστυχώς, όμως, πλέον αυτά τα χαρακτηριστικά δε τα διαθέτουν ούτε οι νεότεροι σε ηλικία, ενώ θα έπρεπε. Οπότε αναρωτιέται κανείς, μήπως έχουμε καταλήξει να ζούμε σε μια κοινωνία γερόντων(;). Όχι είναι η απάντηση, αλλά δεν αργούμε.

Δεν αργούμε να ζήσουμε σε μια τέτοια κοινωνία, γιατί τα όνειρα και οι ελπίδες συνθλίβονται μέρα με τη μέρα, καθώς η κατάσταση δε δείχνει να φτιάχνει. Εδώ, λοιπόν, πρέπει να φανεί ο ρόλος μας. Εν ολίγοις, πρέπει να συνεχίσουμε να έχουμε αυτήν την... "παιδική τρέλα" ότι μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο, κι αν όχι τον κόσμο τότε σίγουρα τη χώρα μας. Φέτος ταξίδεψα πολύ και γνώρισα κόσμο στην ηλικία μου, και κάποιους αρκετά χρόνια μεγαλύτερους, οι οποίοι μόνο ελπίζουν για ένα καλύτερο αύριο. Έβλεπα διαρκώς μάτια διψασμένα για να ζήσουν και να αφήσουν κάτι πίσω τους. Αυτός πρέπει να είναι ο στόχος μας, να δημιουργήσουμε την Κοινωνία που θέλουμε και ονειρευόμαστε, να μη σταματάμε να προσπαθούμε και να ελπίζουμε. Η ελπίδα είναι ένα από τα σημαντικότερα όπλα του ψυχικού οπλοστασίου μας. Αν κάνουμε μια μικρή ιστορική αναδρομή θα δούμε πως πολλά πράγματα κατορθώθηκαν, γιατί κόσμος δεν έπαψε να ελπίζει. Το πιο τρανταχτό παράδειγμα που μου έρχεται στο μυαλό είναι το εκλογικό δικαίωμα των μαύρων στην Αμερική. Δε σταμάτησαν ποτέ να ελπίζουν και τελικά το κατόρθωσαν μέσα από αγώνες. Κλείνοντας, λοιπόν, ο δικός μας ρόλος θα πρέπει να είναι να ελπίζουμε, να προσπαθούμε και να δημιουργούμε σε μια κοινωνία, στην οποία όλα αυτά έχουν σταματήσει να υπάρχουν. Έτσι θα επέλθει ένα καλύτερο αύριο και θα είμαστε ένα βήμα πιο κοντά σε μια... ονειρεμένη Κοινωνία.

Σίγουρα λόγω αντιλήψεων η ονειρεμένη Κοινωνία του καθενός διαφέρει σε μικρές -σχεδόν μη ορατές- λεπτομέρειες, αλλά θαρρώ πως όλοι γνωρίζουμε τί πρέπει να αλλάξει στη σημερινή κοινωνία. Κι αυτό που πρέπει να αλλάξει είναι να φανεί λίγο φως και να αρχίσουμε την έξοδο μας από το τούνελ...

Επιμέλεια : Βασίλης Κατσάμπας