Μία κατ'ευφημισμόν φιλόξενη κοινωνία

Πολλοί από εσάς σήμερα, 21 Μαρτίου, θα θυμηθείτε την παγκόσμια ημέρα ποίησης. Ίσως την μνημονεύσετε με κάποια μακροσκελή ανάρτηση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ενδεχομένως θα αφιερώσετε σε αγαπημένο σας πρόσωπο ένα ποίημα κάποιου μεγαλόσχημου ή άσημου ποιητή που σας εκφράζει. Ελάχιστοι όμως θα σκεφτείτε πως καθημερινά ανάμεσά μας, στα πλήθη των εκατομμυρίων ανθρώπων που συρρέουν στο κέντρο της πρωτεύουσας και η πλειονότητά τους προβληματίζεται για τους βαθμούς της εξεταστικής, για την χρυσή επαγγελματική ευκαιρία που ποτέ δεν αξιοποίησε, για το τελευταίας τεχνολογίας κινητό που σπεύδει να προμηθευτεί, υπάρχουν κάποιοι οιονεί παρείσακτοι. Κάποιοι που απώλεσαν συγγενείς και φίλους είτε τους άφησαν πίσω στο καθημαγμένο πεδίο της μάχης, διέβησαν όρη, σχεδόν κατεπνίγησαν από τα κύματα του Αιγαίου αλλά έφτασαν στην χώρα μας με την ελπίδα ενός καλύτερου αύριο. Και αντί για την στοργική αγκαλιά της γηραιάς ηπείρου, του ‘’πολιτισμένου δυτικού κόσμου’’ που επαιρόμεθα ότι δομήσαμε μετά κόπων και βασάνων, βρήκαν μόνο απαρέσκεια, μισαλλοδοξία και παγερή αδιαφορία.

Παγκόσμια ημέρα κατά των φυλετικών διακρίσεων λοιπόν, σε μία χώρα με στρατηγική γεωγραφική θέση, που αποτελεί κατ’εξοχήν σημείο υποδοχής προσφύγων, οι οποίοι κάποτε είχαν μία φυσιολογική, ακύμαντη ζωή όπως εσύ και εγώ, μορφώνονταν, παντρεύονταν, έτρεφαν τις οικογένειες τους έστω με τα απαραίτητα, και αίφνης, απροειδοποίητα, ο κόσμος τους κλονίστηκε συθέμελα και αναζήτησαν, όπως θα έκανε ο οποιοσδήποτε εχέφρων άνθρωπος, καταφύγιο μακριά από την δαμόκλειο σπάθη των φανατισμένων ‘’ελέω Αλλάχ’’ σφαγέων. Η χώρα του ‘’Ξένιου Διός’’ , κοιτίδα του δημοκρατικού πολιτεύματος, διαθέτει σχεδόν μισό εκατομμύριο ανθρώπους που ασπάζονται τα νεοναζιστικά ιδεώδη και προάγουν το τυφλό ρατσιστικό μίσος και ένα αφανές ποσοστό που ναι μεν κατανοεί την οδύνη του ξεριζωμού των προσφύγων, αλλά αντιτείνει κυνικά ότι ‘’δεν τους θέλει στα χωράφια του’’ και αποποιείται κάθε ευθύνης, αρνούμενο να τους παράσχει έστω την στοιχειώδη περίθαλψη.

Καθημερινά, ακόμη και στις ανούσιες φλυαρίες των επιβατών του ηλεκτρικού, θα δεις αγανάκτηση ακόμη και για το έγχρωμο νήπιο που θα καθίσει δίπλα τους, φευγαλέες ματιές αποδοκιμασίας, μίας γενιάς που χρειάστηκε ούτε ένα ούτε δύο αλλά είκοσι έτη για να αφομοιώσει τους Αλβανούς μετανάστες που με την πτώση του καθεστώτος Χότζα και την διάνοιξη των συνόρων εγκατέλειψαν κακήν κακώς μία νεότευκτη δημοκρατία που μετρούσε τις πληγές τεσσάρων δεκαετιών ‘’υπαρκτού σοσιαλισμού’’. Και σίγουρα η σχεδόν καθολική αποδοχή των Σύρων  ξεριζωμένων από την καχύποπτη και προκατειλημμένη ελληνική κοινωνία δεν τοποθετείται κατ’εμέ χρονικά στο εγγύς μέλλον. Πόσω μάλλον, όταν υπάρχουν εκπρόσωποί της στο Κοινοβούλιο αλλά και επιφανείς δημοσιογράφοι που υπερπροβάλλουν την εθνικότητα του ‘’Σύρου ληστή-παιδεραστή-απαγωγέα’’. Και εδώ επιβεβαιώνεται περίτρανα η γνωστή ρήση ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται, όταν μετά την Μικρασιατική Καταστροφή πολλοί γηγενείς αποκαλούσαν τους ομοεθνείς τους πρόσφυγες ‘’τουρκόσπορους’’ και διερωτώντο γιατί καλούνται να υπομένουν τα παραπήγματα των Μικρασιατών δίπλα στα σπίτια τους.

Βέβαια, η άναρχη στοίβαξη σε καταυλισμούς- αποθήκες ανθρώπων όπως αυτός της ακριτικής Ειδομένης ή η απάνθρωπη διαβίωσή τους στα παγκάκια της πλατείας Βικτωρίας δεν συνιστά ικανοποιητική λύση και ταυτόχρονα καταμαρτυρεί ασέβεια απέναντι στους πρόσφυγες, οι οποίοι, όπως είναι φυσικό, εξαντλημένοι από την ανέχεια και αντιμέτωποι καθημερινά με τις ξενοφοβικές κορώνες, μοιραία θα διολισθήσουν σε αδικήματα, για να εξασφαλίσουν τα προς το ζην. Σε τέτοιες κρίσιμες περιπτώσεις εισροής ισχυρών προσφυγικών ρευμάτων, εν τέλει αντιλαμβανόμαστε ότι το μη χείρον βέλτιστον και επομένως, σε αγαστή συνεργασία κυβέρνησης, αντιπολίτευσης και διεθνούς-ευρωπαϊκής κοινότητας, οι πρόσφυγες κρίνεται αναγκαίο να φιλοξενηθούν σε ειδικά διαμορφωμένους χώρους, όπου θα τους παρέχεται στέγαση, σίτιση και πλήρης ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.

Φυσικά, θα πρέπει να διεξάγεται από την Πολιτεία ενδελεχής έλεγχος ως προς την χορήγηση ασύλου σε κάθε εισελθόντα στην ελληνική επικράτεια, ώστε να διαχωριστούν οι οικονομικοί μετανάστες από τους πρόσφυγες και να αποφευχθεί η σύγχυση μεταξύ των δύο κατηγοριών και στην συνείδηση του μέσου Έλληνα, αφού άλλωστε οι πρώτοι αποτελούν πλέον ασήμαντη μειοψηφία σε σχέση με τον τεράστιο όγκο των τελευταίων.  Όσοι ευθύς εξ αρχής επιμένουν να αντιτάσσουν ως επιχείρημα στην δημιουργία κέντρων φιλοξενίας τον δραστικό περιορισμό της ελευθερίας των προσφύγων, θα πρέπει να αναλογιστούν σοβαρά κατά πόσο η παραμονή αθώων παιδικών ψυχών εκτεθειμένων στο ψύχος των παρακμιακών πάρκων του κέντρου, παρουσία τοξικομανών και εμπόρων λευκής σαρκός, καθώς και η θλιβερή εικόνα ανδρών και γυναικών που για τον κορεσμό της πείνας τους εν είδει ζώων περισυλλέγουν τις μισοφαγωμένες τυρόπιτες των διαβαινόντων, τους ικανοποιεί ηθικά και δεν τους προκαλεί ένα δυσβάσταχτο βάρος ενοχών.

Επιμέλεια : Κωνσταντίνος Πούλιος