Η ανίατη (;) ασθένεια του Παναθηναϊκού

Ας ταξιδέψουμε προσωρινά στον Απρίλιο του 2008. Στα μέσα του μηνός, επ’αφορμή της ντροπιαστικής συντριβής από τον ΟΦΗ στο Παγκρήτιο που έθετε ουσιαστικά ταφόπλακα σε κάθε ελπίδα του Παναθηναϊκού για τίτλο, εκδηλώθηκε στο Πεδίον του Άρεως ένα από τα πιο αξιοσημείωτα οπαδικά συλλαλητήρια στην σύγχρονη ποδοσφαιρική ιστορία της χώρας, με αίτημα την αποχώρηση της οικογενείας Βαρδινογιάννη από την ΠΑΕ. Η συνέχεια λίγο πολύ γνωστή : ανέτειλε η κατά πολλούς χρυσή εποχή της πολυμετοχικότητας, η ομάδα επέστρεψε στους τίτλους με το νταμπλ το 2010 και θύμισε την αίγλη του ένδοξου παρελθόντος στην Ευρώπη με το μεγάλο διπλό επί της κραταιάς Ίντερ του Μουρίνιο, την πρώτη θέση στους ομίλους το 2009 και τον αποκλεισμό της Ρόμα με δύο νίκες το επόμενο έτος.

 Την επίπλαστη πολυμετοχική ευημερία διαδέχθηκε η σταδιακή κατάρρευση. Υπέρογκα ποσά  δαπανήθηκαν σε παίκτες που δεν απέδωσαν τα αναμενόμενα και σε αφανείς μάνατζερ, τα χρέη  έλαβαν δυσθεώρητα ύψη και έτσι το 2012 τις τύχες της ιστορικής ΠΑΕ ανέλαβε η νεοσύστατη  Παναθηναϊκή Συμμαχία, ενώ στη νευραλγική θέση του προέδρου τέθηκε ο Γιάννης Αλαφούζος. Αν  μη τι άλλο θα πρέπει να αναγνωρισθεί και από τον γράφοντα αλλά και από το σύνολο των  Παναθηναϊκών φιλάθλων η συμβολή Αλαφούζου στην διάσωση της ομάδας, η οποία βρέθηκε  κυριολεκτικά στο χείλος του γκρεμού και θα μπορούσε κάλλιστα, βυθισμένη στα χρέη, να βρεθεί εν  μία νυκτί στα δύσβατα…χωράφια της Γ’ Εθνικής και ελλείψει επενδυτικών πρωτοβουλιών  (περίπτωση Δ. Μελισσανίδη στην ΑΕΚ) να περιπέσει στην αφάνεια.

Ναι μεν ο φιλόδοξος Αλαφούζος έτεινε χείρα βοηθείας σε μια από τις πιο κρίσιμες στιγμές του συλλόγου, αλλά δεν κατόρθωσε ποτέ να παρουσιάσει μία ομάδα που θα μπορούσε να ανταγωνιστεί τον Ολυμπιακό στην κούρσα του τίτλου και το σημαντικότερο, ατόνησε το σήμα κατατεθέν του Παναθηναϊκού, το ευρωπαϊκό του DNA. Ο πρόεδρος αναλώθηκε στην τετριμμένη και πολυσυζητημένη καραμέλα της διαιτησίας, την οποία επικαλέστηκε πολλές φορές στο τουήτερ και σε δηλώσεις του για να δικαιολογήσει την πασιφανή απροθυμία του να φέρει στην Λεωφόρο πρωτοκλασάτους παίκτες. Πώς θα ανακτήσει το χαμένο του μεγαλείο ο Παναθηναϊκός, όταν ακόμη και σε ματς που η ομάδα ήταν ωσεί παρούσα στο γήπεδο, εξαπολύεις δριμύ κατηγορώ στον ‘’σατανά’’ που λέγεται Μαρινάκης, δεν κάνεις ποτέ αυτοκριτική και καλύπτεις παίκτες και προπονητικό τιμ που επί Βαρδινογιάννη δεν θα περνούσαν ούτε έξω από την Λεωφόρο;

Ωστόσο, η πιο καταστροφική συνέπεια του εριστικού και ‘’μισαλλόδοξου’’ λόγου του Αλαφούζου δεν είναι άλλη από την έκρηξη του φανατισμού στις τάξεις των πράσινων οπαδών. Μια διόλου ευκαταφρόνητη μερίδα αυτών αποπροσανατολίστηκε εντελώς από το αγωνιστικό κομμάτι, ανήγαγε την ανάλυση του παρασκηνίου σε υπέρτατη αξία και θεωρεί ως αυτοσκοπό την καταβαράθρωση του Ολυμπιακού. Τρανό παράδειγμα τα όσα δεινά εκτυλίχθηκαν στην Λεωφόρο την 21^η Νοεμβρίου, οδήγησαν στην ματαίωση του ντέρμπυ, δυσφήμισαν την ομάδα εντός και εκτός συνόρων και επέφεραν βαθμολογικό και οικονομικό πλήγμα.

Κάποιος θα με ρωτήσει αν προτείνω εμμέσως πλην σαφώς την παραίτηση Αλαφούζου. Προφανώς απαιτείται νηφαλιότητα και όχι βεβιασμένες κινήσεις. Αν αυτήν την στιγμή ο Αλαφούζος εγκατέλειπε το πλοίο και υπέκυπτε στις ιαχές περί αποχώρησης από το πρωτάθλημα, η ομάδα θα διαλυόταν εις τα εξ ων συνετέθη. Παίκτες θα έφευγαν ο ένας μετά τον άλλον και τα χρέη δεν θα εξυπηρετούνταν στο μετέωρο διάστημα μέχρι την αμφίβολη εξεύρεση επενδυτή. Οι συνέπειες από τους διοικητικούς κλυδωνισμούς θα αποτυπώνονταν στην απόδοση της ομάδας εντός γηπέδου και θα είχαν άμεσο αντίκτυπο στην επόμενη σαιζόν.

Συνεπώς, ο Αλαφούζος θα πρέπει να ακολουθήσει έναν εκ των δύο δρόμων, αν επιθυμεί την ανόρθωση της ομάδας : ή να κάνει ένα σοβαρό οικονομικό άνοιγμα με πλήρη αναμόρφωση του έμψυχου δυναμικού το καλοκαίρι (μεταγραφές παικτών από το ‘’πάνω ράφι’’ τύπου Μπεργκ)  ή να τάξει εύλογο χρονικό διάστημα για την διάδοχη κατάσταση, με πρόσκληση επενδυτών και να αποχωρήσει, όταν αυτοί αναλάβουν την ΠΑΕ. Η υπάρχουσα στασιμότητα και η διαρκής εσωστρέφεια μόνο επιδεινώνουν τα συμπτώματα μίας βαριά ασθενούς ομάδας.

         Επιμέλεια : Κωνσταντίνος Πούλιος