Το ημερολόγιο γράφει 22 Μαρτίου. Μόλις έχω ξυπνήσει και ανοίγοντας την τηλεόραση "πέφτω" στην είδηση της διπλής τρομοκρατικής επίθεσης στις Βρυξέλλες από Τζιχαντιστές. Σοκάρομαι. Ανοίγω τον υπολογιστή για να ψάξω καλύτερα το θέμα και μόλις "μπαίνω" στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αντικρίζω ένα φρικτό θέαμα. Άνθρωποι που δεν έχουν ιδέα που βρίσκονται οι Βρυξέλλες "ανεβάζουν" φωτογραφίες και μηνύματα δηλώνοντας πόσο συγκλονισμένοι είναι από την επίθεση αυτή. Αμέσως παίρνω τροφή για σκέψη και αναρωτιέμαι, άραγε πόσες επιθέσεις να έχουν γίνει όλο αυτό τον καιρό που μεσολάβησε από την επίθεση στο Παρίσι, που ξανά ο κόσμος στήριξε τον γαλλικό λαό μέχρι και με hashtags, σε άλλα μέρη της υφηλίου. Άραγε έχουμε δείξει τέτοια συμπόνοια και σε εκείνες τις επιθέσεις, στον κόσμο που έχει πληγεί; Γιατί είναι τόσο αναγκαίο να "ανεβάζουμε" μηνύματα στήριξης;
Οι άνθρωποι ως όντα είμαστε κοινωνικά, θέλουμε, μερικές φορές απεγνωσμένα, την κοινωνική αποδοχή. Με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης η ανάγκη για αποδοχή όσων λέμε πέρασε σε άλλο επίπεδο. Πλέον οι άνθρωποι καταπιάνονται από γεγονότα, "ποστάρουν" μηνύματα υπέρ ή κατά κάποιας άποψης, κρίνουν γεγονότα χωρίς πολλές φορές να γνωρίζουν ακριβώς τι έχει συμβεί ή για ποιο λόγο έχει συμβεί. Το αποκορύφωμα όμως είναι να παίρνεις την τραγωδία κάποιου και να την χρησιμοποιείς για να αρεσείς εσύ και όσα γράφεις στον κοινωνικό σου περίγυρο. Το παράδειγμα με όσα έγιναν στο Παρίσι και το τι έγινε μετά σε Facebook, Twitter, Instagram κλπ., είναι χαρακτηριστικό. Μένει να δούμε τι διαστάσεις θα πάρει ο θρήνος και σε αυτή την περίπτωση.
Μη βιαστείτε να με πείτε κομπλεξικό. Δεν έχω θέμα με την ελευθερία του λόγου. Ο καθένας έχει το δικαίωμα να "ποστάρει" ότι αγαπάει. Δεν μπορώ να δεχτώ όμως σε καμία των περιπτώσεων τα κροκοδείλια δάκρυα αυτών που για τους ανθρώπους που βρίσκονται στην Ειδομένη, στον Πειραιά και σε κάθε πλατεία της Αθήνας αλλά και της υπόλοιπης Ελλάδας δεν έχουν δείξει το παραμικρό ενδιαφέρον. Αυτοί οι άνθρωποι περνάνε μέρες εξίσου δύσκολες με τις οικογένειες των θυμάτων σε Παρίσι και Βρυξέλλες. Δεν θέλω να συγκρίνω τραγωδίες, προς Θεού. Μόνο οι ίδιοι ξέρουν πόσο δύσκολα περνάνε κι όσο και να θέλουμε να τους σταθούμε δεν θα καταλάβουμε τον πόνο τους. Θέλω να καταλήξω όμως στο γεγονός, ότι είναι πιο βολικό να δείχνουμε συμπονετικοί από τον καναπέ ή το γραφείο από το να βγούμε στο δρομό και να δώσουμε από μια φρατζόλα ψωμί σε κάποιον Σύριο.
Το ίδιο υποκριτική μου φαίνεται και η στάση των ΜΜΕ. Ψάχνοντας, όχι για παραπάνω από μία ώρα βρήκα αμέτρητες επιθέσεις σε κράτη πέρα των Ευρωπαϊκών. Δεν είδα όμως καμία ευαισθητοποίηση. Μπορώ να καταλάβω ότι ως μέλος της Ε.Ε. είμαστε πιο κοντά και μας συνδέουν πολλά πράγματα με τους Γάλλους και τους Βέλγους, αλλά είναι δυνατόν να περνάνε στα ψιλά γράμματα των δελτίων ειδήσεων επιθέσεις πολλές φορές πιο αιματηρές απ'ότι αυτές στην Ευρώπη;
Καμπούλ 2012 - 70 νεκροί
Αίγυπτος 31/10/2015 - 224 νεκροί
Νιγηρία 5-6/5/2014 - 300 νεκροί
Ιράκ Ιούλιος 2013 - 389 νεκροί
Ιράκ 15-21/5/2013 - 449 νεκροί
Ιράκ 14/8/2007 - 500 νεκροί
Αυτές είναι επιθέσεις από Τζιχαντιστές που κανονικά θα έπρεπε να μας συγκλονίσουν, κανένας όμως δεν το "έπαιξε" ως κύριο θέμα στα δελτία ειδήσεων, κανένας δεν ανέβασε φωτογραφία με δακρύβρεχτες λεζάντες και κανένας δεν δημιούργησε κάποιο ειδικό hashtag. Όχι ότι αυτό θα βοηθούσε σε κάτι την κατάσταση αλλά αυτό είναι και το νόημα. Όταν κάποιος δείχνει τη λύπη του για τον βέλγικο ή γαλλικό λαό από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τίποτα δεν αλλάζει σε αυτές τις χώρες. Οι νεκροί δεν ανασταίνονται, οι τραυματίες δεν γιατρεύονται και οι συγγενείς των θυμάτων δεν παρηγορούνται. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια πως δεν μπορείς να δείξεις την λύπη σου, αλλά αφού το κάνεις, κάν'το και για το παιδάκι από το Ιράκ που είδε μια οβίδα να γκρεμίζει το σπίτι του, κάν'το και για την γυναίκα από το Ιράν που κάποιος Τζιχαντίστης τη βίασε. Όσο για τον Σύριο που κοιμάται στο παγκάκι της πλατείας δυο στενά κάτω από το σπίτι σου, καλύτερα να σηκωθείς από τον υπολογιστή σου.
Επιμέλεια: Μάριος Μάυρος
Οι άνθρωποι ως όντα είμαστε κοινωνικά, θέλουμε, μερικές φορές απεγνωσμένα, την κοινωνική αποδοχή. Με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης η ανάγκη για αποδοχή όσων λέμε πέρασε σε άλλο επίπεδο. Πλέον οι άνθρωποι καταπιάνονται από γεγονότα, "ποστάρουν" μηνύματα υπέρ ή κατά κάποιας άποψης, κρίνουν γεγονότα χωρίς πολλές φορές να γνωρίζουν ακριβώς τι έχει συμβεί ή για ποιο λόγο έχει συμβεί. Το αποκορύφωμα όμως είναι να παίρνεις την τραγωδία κάποιου και να την χρησιμοποιείς για να αρεσείς εσύ και όσα γράφεις στον κοινωνικό σου περίγυρο. Το παράδειγμα με όσα έγιναν στο Παρίσι και το τι έγινε μετά σε Facebook, Twitter, Instagram κλπ., είναι χαρακτηριστικό. Μένει να δούμε τι διαστάσεις θα πάρει ο θρήνος και σε αυτή την περίπτωση.
Μη βιαστείτε να με πείτε κομπλεξικό. Δεν έχω θέμα με την ελευθερία του λόγου. Ο καθένας έχει το δικαίωμα να "ποστάρει" ότι αγαπάει. Δεν μπορώ να δεχτώ όμως σε καμία των περιπτώσεων τα κροκοδείλια δάκρυα αυτών που για τους ανθρώπους που βρίσκονται στην Ειδομένη, στον Πειραιά και σε κάθε πλατεία της Αθήνας αλλά και της υπόλοιπης Ελλάδας δεν έχουν δείξει το παραμικρό ενδιαφέρον. Αυτοί οι άνθρωποι περνάνε μέρες εξίσου δύσκολες με τις οικογένειες των θυμάτων σε Παρίσι και Βρυξέλλες. Δεν θέλω να συγκρίνω τραγωδίες, προς Θεού. Μόνο οι ίδιοι ξέρουν πόσο δύσκολα περνάνε κι όσο και να θέλουμε να τους σταθούμε δεν θα καταλάβουμε τον πόνο τους. Θέλω να καταλήξω όμως στο γεγονός, ότι είναι πιο βολικό να δείχνουμε συμπονετικοί από τον καναπέ ή το γραφείο από το να βγούμε στο δρομό και να δώσουμε από μια φρατζόλα ψωμί σε κάποιον Σύριο.
Το ίδιο υποκριτική μου φαίνεται και η στάση των ΜΜΕ. Ψάχνοντας, όχι για παραπάνω από μία ώρα βρήκα αμέτρητες επιθέσεις σε κράτη πέρα των Ευρωπαϊκών. Δεν είδα όμως καμία ευαισθητοποίηση. Μπορώ να καταλάβω ότι ως μέλος της Ε.Ε. είμαστε πιο κοντά και μας συνδέουν πολλά πράγματα με τους Γάλλους και τους Βέλγους, αλλά είναι δυνατόν να περνάνε στα ψιλά γράμματα των δελτίων ειδήσεων επιθέσεις πολλές φορές πιο αιματηρές απ'ότι αυτές στην Ευρώπη;
Καμπούλ 2012 - 70 νεκροί
Αίγυπτος 31/10/2015 - 224 νεκροί
Νιγηρία 5-6/5/2014 - 300 νεκροί
Ιράκ Ιούλιος 2013 - 389 νεκροί
Ιράκ 15-21/5/2013 - 449 νεκροί
Ιράκ 14/8/2007 - 500 νεκροί
Αυτές είναι επιθέσεις από Τζιχαντιστές που κανονικά θα έπρεπε να μας συγκλονίσουν, κανένας όμως δεν το "έπαιξε" ως κύριο θέμα στα δελτία ειδήσεων, κανένας δεν ανέβασε φωτογραφία με δακρύβρεχτες λεζάντες και κανένας δεν δημιούργησε κάποιο ειδικό hashtag. Όχι ότι αυτό θα βοηθούσε σε κάτι την κατάσταση αλλά αυτό είναι και το νόημα. Όταν κάποιος δείχνει τη λύπη του για τον βέλγικο ή γαλλικό λαό από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τίποτα δεν αλλάζει σε αυτές τις χώρες. Οι νεκροί δεν ανασταίνονται, οι τραυματίες δεν γιατρεύονται και οι συγγενείς των θυμάτων δεν παρηγορούνται. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια πως δεν μπορείς να δείξεις την λύπη σου, αλλά αφού το κάνεις, κάν'το και για το παιδάκι από το Ιράκ που είδε μια οβίδα να γκρεμίζει το σπίτι του, κάν'το και για την γυναίκα από το Ιράν που κάποιος Τζιχαντίστης τη βίασε. Όσο για τον Σύριο που κοιμάται στο παγκάκι της πλατείας δυο στενά κάτω από το σπίτι σου, καλύτερα να σηκωθείς από τον υπολογιστή σου.
Επιμέλεια: Μάριος Μάυρος
Εσυ ποσες φρατζολες ψωμι εδωσες σημερα στους Συριους?
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπητέ/τή, νομίζω πως χάνεις την ουσία του άρθρου. Παραπάνω αναφέρομαι πρώτον στο ότι να ανεβάζεις status στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δεν αλλάζει την κατάσταση κι ότι η πλειοψηφία το κάνει απλά για τα likes και re-tweets και δεύτερον στο ότι τα ΜΜΕ προβάλλουν τις τραγωδίες που συμβαίνουν στην Ευρώπη ενώ αυτά που συμβαίνουν στην Αφρική περνάνε απαρατήρητα. Πάρε για παράδειγμα τις επιθέσεις στην Τουρκία πριν λίγες μέρες. Τα δελτία ειδήσεων αναφέρθηκαν ελάχιστα χωρίς να δώσουν ιδιαίτερη σημασία κι όμως η Τουρκία είναι δίπλα μας και θα έπρεπε να μας απασχολεί περισσότερο από τις επιθέσεις στο Βέλγιο. Όχι ότι οι ψυχές των Τούρκων είναι περισσότερο πολύτιμες από των Βέλγων αλλά γιατί η Τουρκία είναι πιο κοντά άρα και ο κίνδυνος είναι πιο κοντά.
ΑπάντησηΔιαγραφή