ΕΛΛΑΣ:To εθνος των αντιφασεων.Μια διαφορετικη ερμηνεια της κοινωνικης κρισης

Είναι πραγματικά αινιγματική η ιδιοσυγκρασία του Ελληνα . Ερχόμαστε πράγματι ‘’από μακριά ‘’ ,όπως λέει και ο ποιητής, και στις αποσκευές της ιστορικής μας κληρονομιάς έχουμε μερίσματα σμιλευμένα με το στίγμα της αιωνιότητας .Όμως ακόμη και στις πιο λαμπρές μας στιγμές η καχυποψία ,ο εγωισμός και η απληστία έσπειραν το μικρόβιο της διχόνοιας και της διαφθοράς και έκαναν τους Έλληνες να αλληλουποβλέπονται και να εκμηδενίζουν κάθε ελπίδα σύνθεσης ,ενότητας .Μόνο υπο τη σπάνια συνθήκη του καθολικού κινδύνου και των μεγάλων κρίσεων, οι Έλληνες ενώνονται και μεγαλοπρεπούν.Όμως πάντοτε κουβαλούν κάτι κοινό ,έναν εσωτερικό πολιτισμό απαράγραπτο ,ένα φως που δεν κατάφεραν να σβήσουν οι διάφορες ασχημοσήνες μας.

 Η ρομαντική και παρήγορη αυτή σκέψη ,κατ’ευτυχή συνθήκη, επιβεβαιώνεται και σήμερα .Ναι.Η Ελλάδα της μεταπολίτευσης ιστορικά χρεοκόπησε και οδήγησε στην απομάγευση του θελκτικού αλλά πλαστού νεοπλουτισμού.Σκάνδαλα,ανισότητες διαπλοκή ,κομματισμός και μυωπικοί τακτικισμοί συνάρθρωσαν ένα σαπιο πολιτικό σύστημα .Ένα σύστημα που εθρέφετο από έναν παροιμιώδη κλαδικό κορπορατισμό και τον κρατικοδιατισμό μιας παρασιτικής πλουτοκρατικής ελίτ (μεγαλοεργολάβων ,καναλαρχωών και κρατικοδίαιτων μεγαλοεπιχειρηματιών κλπ) που πλούτιζαν με αντιπαραγωγικό τρόπο, εις βάρος των εργαζομένων και της υγιούς επιχειρηματικότητας αλλα και κάθε παραγωγικής δύναμης της χώρας.Η Ελλάς και επισήμως εισήχθη στον αστερισμό ενός καχεκτικού νεοπλουτισμού ,μιας οικονομικής μεγέθυνσης που στηριζόταν αποκλειστικά σε υψηλούς ρυθμούς καταναλωτικής ανάπτυξης (που εχρηματοδοτείτο και ετροφοδοτείτο από μια ακατάσχετη δημοσιονομική επεκτατική πολιτική που με τη σειρά της τροφοδότησε πρωτογενή ελλείματα και αδήριτα γιγάντωση του δημοσίου χρέους που εξυπηρετείτο αποκλειστικά από εξωτερικό δανεισμό ιδίως μετα την είσοδο στην ΟΝΕ).Ο Έλληνας πίστεψε ότι η συνταγή είχε βρεθεί.Βλέπετε το σύμπλεγμα της κουτοπονηριάς μας μας εμφύτευσε την πεποίθηση ότι το δυσλειτουργικό αυτό καθεστώς επιβιώνει και μας συντηρεί.Και αν τολμούσε να αποκριθεί κανείς το αντίθετο ήταν κινδυνολόγος και πάντως έβρισκε ελάχιστα ευήκοα ώτα. Δυστυχώς η φούσκα ΄εσκασε, η διεθνής χρηματοπιστωτική κρίση βρήκε τη χώρα σε κερδοσκοπικές πιέσεις και η χώρα πλήρωσε ακριβά το τίμημα του καχεκτικού δικομματισμού της (συνέπεια της τάσης των Ελλήνων στη πολιτική πόλωση και την απολιτίκ στάση του ωχαδερφισμού).Οχι δεν ‘’τα φάγαμε όλοι μαζί’’.Αλλά σύσσωμη η κοινωνία με τα αλισβερίσια της με το σαθρό πολιτικό σύστημα ή σε ένα δεύτερο στάδιο με την ανοχή-συνενοχή της συνέβαλλε στην εδραίωση του status quo της μεταπολίτευσης.Τα χείριστα ένστικτα του λαού μας ενεργοποιήθηκαν ,τα υγιή αντανακλαστικά του αδρανοποιήθηκαν και η συνέχεια γνωστή. Αυτό που ακολουύθησε ήταν ακόμη χειρότερο. Φτωχοποίηση και διάσπαση κάθε συνεκτικού κοινωνικού ιστού υπό την απειλή της χρεοκοπίας ,διεθνής περιφρόνηση, κοινωνική αναταραχή κλπ. Και έτσι –σε αυτό το κλίμα απογοήτευσης και αγανάκτησης –ενεργοποιήθηκαν και τα πλεον ατιμωτικά ένστικτα του μίσους , της πατριδοκαπηλίας, και της προσφιλούς τάσης του Έλληνα να αποδίδει τις αμαρτίες του στο ‘’αδηφάγο χρηματοληστρικό κεφάλαιο των ευρωπαιών ‘’ και τις συναφείς συνομωσιολογικές θεωρίες.Και κάπως έτσι ο σπόρος του φασισμού βρήκε πρόσφορο έδαφος να ανθήσει και να γεννήσει το πιο ειδεχθές κοινωνικό φαινόμενο του 21ου αιώνα στην χώρα μας .Τη νεοναζιστική εγκηματική οργάνωση.

 Η ιστορία δεν διαφοροποιήθηκε ιδιαίτερα κατόπιν με το λαικισμό να δίνει και να παίρνει και τον ταλαιπωρημένο λαό να πέφτει στην παγίδα του μεσσιανισμού μιας φερόμενης ως ρηξικέλευθης νεοπολίτευσης , που όμως οικτρά απέτυχε και απογοήτευσε.Και αν η οικονομική ύφεση που σαν κόλαφος επανεπισκίασε κάθε ελπιδα ανάκαμψης φάνταζε αποκαρδιωτική ήρθε η προσφυγική κρίση να δημιουργήσει ακόμη προσφορότερο έδαφος στην άνοδο του εθνικισμού (σε μια περιόδο δε που το πολιτικό σύστημα -μετά την κατασίγαση της αντιμνημονιακής ρητορείας – είχε ακόμη μικρότερες αντιστάσεις

 Και μέσα στο γκρίζο αυτό σκηνικό μια έκλαμψη ανθρωπιάς ήρθε να ακτινοβολήσει και να γεμίσει ελπίδα.Ναι.Ο Έλληνας όσο και αν διεφθάρη και αν κινδύνεψε να μολυνθεί από το έλκος του ρατσισμού και του φασισμού,στον αστερισμό της χειρότερης οικονομικής,πολιτικής,πολιτισμικής κρίσης έδειξε χαρακτήρα.Τα υγιή αντανακλαστικά του λειτούργησαν και η ανθρωπιά και ο πολιτισμός του κέρδισαν το ρατσισμό και τη ξενοφοβία.Την ώρα που οι περιούσιοι ‘’πεπολιτισμένοι’’ ευρωπαίοι έκλειναν τα σύνορα και αντιμετώπιζαν τις ψυχές αυτές ως μικρόβια που θα μολύνουν τα προηγμένα κράτη τους μια μεγάλη μερίδα των Ελλήνων (που χουν γνωρίσει το πόνο της προσφυγιάς) τους αγκάλιασαν .Τους συμπόνεσαν.Και αυτό λέει κάτι.Οχι δεν έκανε κάτι σπουδαίο η ελληνική δημοκρατία στο προσφυγικό.Οι συνθήκες στην Ειδομένη είναι απάνθρωπες αλλά τουλάχιστον η ελληνική κοινωνία έδειξε ωριμότητα και ανθρωπιά.Για ακόμη μια φορά τα πολιτιστικά της χρωμοσώματα υπερίσχυσαν.Αν δε αναλογιστεί κανείς την αντίδραση της ελληνικής κοινωνίας στην πιο πρόσφατη προσφυγική κρίση του ’22 (με το συντριπτικό κύμα των προσφύγων να ναι μάλιστα ομοεθνείς!)τοτε η σημερινή συνθήκη φαντάζει ακόμα πιο ελπιδοφόρα.

 Υ.Γ Συγχαρητήρια στους οπαδούς της Αιτχόφεν και της Σπάρτα για το μεγαλείο τους.Νομίζω ότι το φτήσιμο και οι διάφορες αλητείες και καφρίλες τους απέναντι σε αυτούς τους ανρώπους τους χαρακτηρίζουν.Το πιο ανησυχητικό είναι πως αυτοί οι άνθρωποι διεκδικούν την ετίκετα του «πραγματικού ευρωπαίου».Καλά θα κάνουν να το ξανασκεφτούν πριν υπερθεματίσουν για την’’ ευρωπαικότητα’’ τους. Επιμέλεια: Μιχάλης Πλατανιώτης