Οι δύο όψεις της αναπηρίας: Σωματική και συναισθηματική

                         

                                          (Παράσταση χορού από άτομο με αναπηρία)

~‘Ο ΚΟΣΜΟΣ ΑΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΠΡΟΣ ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ,ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΚΑΙ ΠΡΟΣ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ’.ΛΟΓΙΑ  ΑΠΟ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΔΙΑΖΕΥΓΜΕΝΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ,ΕΥΡΙΣΚΟΜΕΝΗ ΣΕ ΑΝΑΠΗΡΙΚΟ ΑΜΑΞΙΔΙΟ.~

Αναπηρία. Δεν είναι ένα από τα θέματα που θα προσμένατε να διαβάσετε, σωστά; Δεν είναι και τόσο ‘φανταχτερό’. Ο πυρήνας της σύγχρονης θεματολογίας, στρέφεται γύρω από πολιτική, εκπαιδευτικό σύστημα, προσφυγικό. Αυτά αποτελούν το μονοπώλιο του ενδιαφέροντος μας. Φυσικό επόμενο, μιας και είναι άμεσα συνδεδεμένα με τη ζωή μας.

Εντούτοις, πρέπει να απαλλαχθούμε από την ιδέα του «ότι είναι λογικό είναι άμεσα και σωστό». Ένα από τα σοβαρά μας μειονεκτήματα ως άνθρωποι είναι η καλλιέργεια ενός περιορισμένου, υπό προϋποθέσεις ανθρωπισμού. Πολλοί από εμάς ενδιαφερόμαστε πράγματι για τους συνανθρώπους μας, στο μέτρο ωστόσο που το πρόβλημα τους μας χτυπάει την πόρτα. Διακρινόμαστε για τον αφαιρετικό μας αλτρουισμό, για μια συμπόνια που επιδεικνύουμε σε περιπτώσεις που πολύ εύκολα θα αποτελούσαν μέρος και της δικιάς μας ζωής. Όταν αντιθέτως μια πραγματικότητα μας φαίνεται ζοφερή και μακρινή, το μυαλό μας έχει μάθει να την απομονώνει, να την εξαφανίζει.

Μόλις το 15% του ελληνικού πληθυσμού αντιμετωπίζει προβλήματα αναπηρίας. Και ένα πολύ μικρότερο ποσοστό βγαίνει έξω στους δρόμους και ζει φυσιολογικά. Όχι όμως επειδή μετά το μοιραίο συμβάν αποφάσισε να κλειστεί στον εαυτό του, να παρατήσει κάθε είδους κοινωνική επαφή. Όχι  γιατί επέλεξε συνειδητώς να σταματήσει να ζει.-Εξαιρέσεις υπάρχουν προφανώς-. Η αλήθεια είναι ότι θα μας βόλευε ιδιαίτερα μια τέτοια οπτική. Μήπως όμως εν τέλει εμείς, οι αμέτοχοι, ‘υγιείς’ πολίτες είμαστε η αιτία του εξοβελισμού τους;

                 (Την ήμερα του γάμου του θέλησε να της χαρίσει έναν ‘αρτιμελή χορό’)

Παρευρισκόμενη σε μια ημερίδα σχετικά με την αναπηρία ενημερώθηκα για καταστάσεις, οι οποίες θα μπορούσαν να περάσουν από το μυαλό μου, αλλά δεν είχε συμβεί μέχρι τότε. Δεν είχα κατανοήσει ούτε την κρισιμότητα τους, ούτε το βαθμό δυσχέρειας  που προκαλούν στους αναπήρους. Και δεν ντρέπομαι να το πω. Γιατί δεν είναι κατακριτέο, ούτε παράλογο να μην έχεις γνώση για μια πραγματικότητα που δεν ζεις. Είναι όμως εξαιρετικά εγωπαθές και μικροπρεπές να μην κάνεις κάτι για να το αλλάξεις...Οι  ανάπηροι αποτελούν μειονότητα, είναι γνωστό, ξέρετε ωστόσο πόσο εύκολα και ξαφνικά θα μπορούσε ο κάθε ένας από εμάς να αποτελέσει μέρος αυτής;

Οι άνθρωποι εξελίσσονται ή τουλάχιστον οφείλουν να το κάνουν.Και αυτή η εξέλιξη περιλαμβάνει το να χωρέσει στο μυαλό μας, μια ακόμη πλευρά της ζωής, η οποία εντάσσει τους εν λόγω ανθρώπους μέσα της. Κατά τη διάρκεια της ημερίδας ο υπεύθυνος ενός συλλόγου ατόμων με αναπηρία παρέθεσε το εξής: «Ο βαθμός της αναπηρίας, εξαρτάται από το επίπεδο πολιτισμού της χώρας που ζεις». Μια δήλωση αληθινή και θλιβερή, αφενός για εμάς ως πολίτες, αφετέρου για εκείνους ως ανάπηρους. Οι άνθρωποι αυτοί στην Ελλάδα του σήμερα, παλεύουν για να επιβιώσουν, δεν είναι ικανοί να φέρονται κανονικά. Όχι φυσικά γιατί δεν μπορούν. Αλλά γιατί δεν τους το επιτρέπει η κοινωνία μας. Γι’αυτό στην έως τώρα ζωή σας είναι ελάχιστα τα άτομα που παρατηρείτε στο δρόμο και έχουν είτε αναπηρία, είτε αυτισμό, είτε κάθε λογής παρόμοιο πρόβλημα.

Δεν παύουν ωστόσο να υπάρχουν. Υπάρχουν και έχουν ιδιαιτερότητες, τις οποίες το κράτος είναι υποχρεωμένο να αναγνωρίσει, και να λάβει τα απαραίτητα προστατευτικά μέτρα για να τους διευκολύνει. Παρ’όλα αυτά δεν θα σας κάνω σήμερα τη χάρη να παρουσιάσω το κράτος ως αποδιοπομπαίο τράγο. Όχι προφανώς επειδή δεν φέρει ευθύνη, φέρει και την κυρίαρχη μάλιστα. Αλλά αν οφείλουμε να απαλλαχθούμε και από μια άλλη επικρατούσα αντίληψη είναι η ακόλουθη.

Το κράτος σου είναι δυσλειτουργικό(;), υπολειτουργικό(;), όποια λέξη σου ταιριάζει περισσότερο χρησιμοποίησε, δεν θα έχεις άδικο. Από τη μία έχουμε αυτό ως δεδομένο. Από την άλλη έχουμε διαρκώς ανακύπτοντα προβλήματα. Ο νεοέλληνας έχει επιλέξει έως τώρα την ευκολότερη οδό, αυτή που του προσφέρει διέξοδο και τον απομακρύνει από τις τύψεις και την ανάληψη ευθυνών. Είναι η οδός της κατηγορίας. Κατηγορώ το κράτος γιατί δεν δρα, γιατί επιδεικνύει αδιαφορία για τους αναπήρους. Με σένα τι γίνεται; Εσύ που κλείνεις τις υπάρχουσες ράμπες με το αυτοκίνητό σου, ή που παρκάρεις σε θέση για αναπήρους; Ή να πιάσουμε εσένα που όταν τυγχάνει να τους βλέπεις στο δρόμο έχεις μια έκφραση λύπησης σχηματισμένη στο πρόσωπό σου-στην καλύτερη περίπτωση δηλαδή γιατί υπάρχουν και εκείνοι με την έκφραση της απαξίωσης-. Τόσο μεγάλη ανάγκη έχουμε να κατηγορούμε τους γύρω μας, ενώ εμείς βρισκόμαστε στη φούσκα της τελειότητάς μας. Ναι και στους αστέγους πρέπει να παρασχεθεί σπίτι και τροφή από το κράτος, δεν νομίζω όμως ότι αυτό είναι ικανό και αρκετό να μας σταματήσει από το να τους προσφέρουμε τη βοήθεια που μπορούμε.

Η ζωή είναι γλυκιά και όμορφη, είτε είσαι όρθιος, είτε καθιστός. Οι άνθρωποι αυτοί είναι συμφιλιωμένοι με την κατάστασή τους, γιατί δεν την αναγνωρίζουν ως προβληματική. Το περιβάλλον τους την αναγάγει σε τέτοια. Από εμάς τους ίδιους προέρχεται αυτή η κοινωνική απομόνωση. Η αναπηρία όμως δεν αξίζει ούτε και οδηγεί σε απαξίωση. Αντιθέτως, η απαξίωση στους εν λόγω ανθρώπους φανερώνει συναισθηματική αναπηρία, απόλυτα επικίνδυνη και άξια αφανισμού.

Αν αποφασίσεις τελικά να ζήσεις τη ζωή σου ως άνθρωπός και όχι ως υπάνθρωπος, μάθε ότι στην ανθρωπιά δεν μπορούν να χωρέσουν όρια. Την έχεις ή δεν την έχεις. Είναι κάτι απόλυτο. Ευαισθητοποιήσου λοιπόν όχι μόνο για σένα και τον κοντινό σου περίγυρο, όχι μόνο για τους κατά προσέγγιση ομοίους σου, αλλά και για τις μειονότητες που είτε το θες είτε όχι, αποτελούν μέρος του κόσμου μας. Και από τη μια χαίρομαι γι’αυτό, γιατί αποδεικνύουν πως η θέληση για ζωή είναι ακατανίκητη και ξεπερνά δυσκολίες που εμείς, μόνο να τις φανταστούμε μπορούμε, μα σε καμία περίπτωση δεν θα θέλαμε να τις ζήσουμε. Ε λοιπόν, κάποιοι το κάνουν..Δεν αξίζει σε αυτούς τους ανθρώπους ένα μπράβο για τη μεγαλοψυχία τους;

 ~Disability is the mother of every discovery. It makes you think big..~

                                                ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ:ΕΡΙΦΙΛΗ ΜΗΛΙΩΤΗ