Για να πω την αλήθεια σκοπός μου αρχικά ήταν να γράψω ένα κλασσικό recap του χθεσινού παιχνιδιού. Αλλά τέτοια έχετε διαβάσει και θα διαβάσετε μπόλικα σήμερα αλλά και τις επόμενες ημέρες καλύτερα και από πιο κατερτισμένους γνώστες του αντικειμένου οπότε μάλλον δεν περιμένατε εμένα. Θα ήθελα να δηλώσω ευθύς εξ'αρχής ότι το κείμενο που θα διαβάσετε θα είναι ένα κείμενο καθαρά προσωπικό, μια δήλωση αγάπης για τον καλύτερο μπασκετμπολίστα του καιρού μας και ίσως όχι μόνο.
Λίγες μέρες ο Magic Johnson δήλωσε ότι ο Lebron είναι στη δικιά του λίστα για τους 5 καλύτερους παίκτες όλων των εποχών, και πώς μπορεί κανένας να διαφωνήσει μαζί του; Με μια καριέρα σαν παραμύθι και επιτεύγματα πρωτοφανή είναι μάλλον ανόητο να διαφωνήσεις μαζί του. Και αν μέχρι σήμερα πολλοί στέκονταν στους χαμένους τελικούς και ειδικά σε αυτούς του 2011 και του 2014 η σειρά αγώνων που ολοκληρώθηκε με το χθεσινό έπος αποδεικνύει το μεγαλείο του ανδρός. Για να μπορέσουμε να κατανοήσουμε όμως την έκταση και τη σημασία του κατορθώματος ας δούμε κάποια στατιστικά. Το φετινό πρωτάθλημα είναι το πρώτο μετά το 1969 το οποίο φτάνει σε game 7 και το παίρνει η φιλοξενούμενη ομάδα ενώ ακόμα πιο χαρακτηριστικό ότι ποτέ στην ιστορία δεν έχει κατορθώσει ομάδα να κατακτήσει πρωτάθλημα ενώ βρέθηκε πίσω 3-1 στη διάρκεια της σειράς. Και όλα αυτά ενώ ο περί ου ο λόγος ήταν ο πρώτος άνθρωπος στην ιστορία της λίγκας που ήταν πρώτος σε όλες τις στατιστικές κατηγορίες και για τις δύο ομάδες. Για την ιστορία και μόνο θα παραθέσω τους αριθμούς του για τα 7 παιχνίδια των τελικών 29.7 PTS 11.3 REB 8.9 AST 2.6 BLK 2.3 STL.
Αλλά δεν έχει νόημα να παραθέτουμε στείρους αριθμούς. Γιατί οι αριθμοί δεν μπορούν να εκφράσουν τα αισθήματα που μπορεί να σου προκαλέσει μια παράσταση σαν αυτή που παρακολουθήσαμε. Η χθεσινή εποποιία αλλά και γενικότερα οι φετινοί τελικοί ειδικά μετά το 4ο παιχνίδι ήταν η απόδειξη ότι αυτό που μας μάθαιναν οι προπονητές μας όταν ήμασταν μικροί, ότι δηλαδή ένας παίκτης μόνος του όσο καλός και να είναι δεν μπορεί να κερδίσει μια καλή ομάδα ήταν ψέμματα. Ή μάλλον είναι αλήθεια γενικά, μια αλήθεια παγκόσμια η οποία όμως δεν εφαρμόζεται στον καλύτερο παίκτη του πλανήτη αυτήν τη στιγμή. Χωρίς να θέλω να μειώσω την προσφορά του μαγικού και παράλληλα υποτιμημένου Kyrie Irving, του τίμιου εργάτη των επιθετικών ριμπάουντ Tristan Thompson, του γνήσιου τρελού JR Smith ή του περήφανου παππού Richard Jefferson (ναι η παρουσία του Kevin Love με εξαίρεση τον τελευταίο αγώνα μάλλον κακό έκανε παρά καλό για την ομάδα) είναι ξεκάθαρο ότι αυτή η ομάδα με οποιονδήποτε άλλον στη θέση του Lebron James δύσκολα θα μπορούσε να προβάλλει αντίσταση στην ομάδα των Green και Curry ( η σειρά των ονομάτων δεν είναι τυχαία) πόσο μάλλον να διεκδικήσει με αξιώσεις το πρωτάθλημα από μια ιστορικά καλή ομάδα όπως ήταν οι φετινοί Warriors. Αυτό το πρωτάθλημα είναι του MVP.
Και όταν εχθές ο αγώνας τελείωσε και ήταν πλέον επίσημο ότι η πόλη του Cleveland θα ξαναέβλεπε πρωτάθλημα οποιασδήποτε major league μετά από 52 χρόνια αυτός ξέσπασε σε κλάματα. Όχι γιατί ήταν αδύναμος όπως πολλοί ισχυρίζονταν αλλά γιατί κατάλαβε ότι κατόρθωσε να κάνει που κανένας δεν πίστευε. Γιατί όταν έγινε το 3-1 όλος ο πλανήτης τους είχε ξεγράψει. Και ήταν τότε που ο ίδιος σάλπισε την αντεπίθεση και είναι τώρα που είναι πλέον πρωταθλητής για 3η φορά στην καριέρα του και πρώτη φορά με την ομάδα της ιδιαίτερης πατρίδας του (το Akron που γεννήθηκε μεγάλωσε και ζει απέχει μόλις 50 χιλιόμετρα από το Cleveland). Έκλαψε γιατί μετά από 2 χρόνια κατόρθωσε να πραγματοποιήσει την υπόσχεση που είχε δώσει όταν γύρισε. Έκλαψε γιατί επέστρεψε στο θρόνο του όπως του άξιζε.
Ξέρω ότι ίσως σε πολλούς όλα αυτά να φαίνονται υπερβολικά και πιθανότατα να είναι. Αλλά μερικές φορές η υπερβολή είναι απαραίτητη για να εκφράσει όλα αυτά που τα απλά λόγια δεν μπορούν. Και σε μερικές ημέρες από σήμερα που θα περάσει η χαρά του πρωταθλήματος που θα γυρίσουμε στις ζωές μας και στις εξεταστικές μας ή στις δουλειές μας θα ξεχάσουμε τις λεπτομέρειες των αγώνων. Θα ξεχάσουμε τα στατιστικά, τα καρφώματα, τα τρίποντα, τις ασσίστ και τα κοψίματα. Αυτό που δεν θα ξεχάσουμε όσοι είδαμε τους αγώνες είναι το πώς αισθανθήκαμε και αυτό είναι κάτι δύσκολα αναπληρώσιμο.
Όπως λέω και στην εισαγωγή αυτό το κείμενο είναι περισσότερο μια δήλωση αγάπης και θαυμασμού και λιγότερο ένα άρθρο γνώμης και ως τέτοια θα ήθελα να κριθεί.
ΥΓ 1. Καμιά φάση δεν δείχνει πιο ξεκάθαρα τη θέληση του Lebron για τη νίκη από το κόψιμο στον Iguodala στο 1.50 πριν τη λήξη του αγώνα.
ΥΓ 2. Σύμφωνα με το παλιό κλισέ η αξία του ηττημένου δίνει δόξα στο νικητή. Και αν μη τι άλλο οι φετινοί φιναλίστ ήταν μια από τις καλύτερες και πιο όμορφες στο μάτι ομάδες που έχουμε δει ποτέ στην ιστορία του πρωταθλήματος.
Επιμέλεια: Πασχάλης Χατζόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ονοματεπώνυμο
το σχόλιό σας