Είναι τα βιντεοπαιχνίδια τέχνη;

Πολλές φορές έχει τύχει να ξεκινήσει μια συζήτηση περί τέχνης ανάμεσα σε φίλους. Όλα ξεκινάνε από μια πρόταση για να δει κάποιος μια καλή ταινία και κάπως προχωράει αυτή η συζήτηση. Συνήθως, όταν αναφέρεται κάποιος στην τέχνη το πρώτο πράγμα που θα του έρθει στο μυαλό είναι η ζωγραφική, ή το θέατρο, ή το σινεμά. Εγώ, όμως, θεωρώ τέχνη και τα βιντεοπαιχνίδια, είτε η δραστηριότητα αυτή διαδραματίζεται μπροστά από την οθόνη της τηλεοράσεως, είτε μπροστά από του υπολογιστή.

Για να υποστηρίξω αυτή μου τη δήλωση θα αρχίσω με το εξής επιχείρημα: Χρειάζεται μυαλό και φαντασία για να δημιουργήσεις ένα βιντεοπαιχνίδι, όπως χρειάζεται μυαλό και φαντασία για να συγγράψει κανείς ένα βιβλίο. Στα περισσότερα βιντεοπαιχνίδια δημιουργείς ένα φανταστικό, υπερρεαλιστικό κόσμο από το μηδέν. Σίγουρα κάποιος έχει αντίστοιχες εμπνεύσεις, οι οποίες τον ωθούν στο να δημιουργήσει αυτόν τον κόσμο, όπως, όμως, και κάθε καλλιτέχνης! Κατ' επέκταση, λοιπόν, μόνο άνθρωποι με φαντασία (ή κατ' εμέ ευφυέστατοι) μπορούν να "σκαρφιστούν" ένα βιντεοπαιχνίδι. Για να μην παρεξηγηθώ, δεν αναφέρομαι σε όλα τα βιντεοπαιχνίδι, γιατί προφανώς μερικά από αυτά δε χρειάζονται ούτε φαντασία, ούτε μυαλό (π.χ. Fifa), όπως κατ'επέκταση και κάποιοι πίνακες δε χρειάζονται μυαλό και φαντασία, καθώς είναι 3 κόκκινες βούλες και πωλούνται για χιλιάδες (μην πω εκατομμύρια) ευρώ.
Το storyline πίσω από τον κεντρικό χαρακτήρα του παιχνιδιού. Είναι σαν να διαβάζει κάποιος ένα βιβλίο και το παρελθόν, καθώς και η τωρινή εξέλιξη του χαρακτήρα να σε καθηλώνουν. Πάρα πολλά βιντεοπαιχνίδια προσθέτουν στους χαρακτήρες τους απίστευτο ιστορικό background, το οποίο το ανακαλύπτει κάποιος καθώς προχωράει στο ίδιο το παιχνίδι. Είναι πραγματικά τέχνη να μπορεί κάποιος να δεθεί με έναν φανταστικό χαρακτήρα, και συνήθως ισχύει το εξής: δένεσαι με τον χαρακτήρα στο βιντεοπαιχνίδι, όσο μπορείς να δεθείς και με έναν χαρακτήρα σε οποιοδήποτε βιβλίο. Είναι τέχνη να μπορεί ο δημιουργός να σε "δέσει" συναισθηματικά με κάτι το ανύπαρκτο.
Τέλος, τα γραφικά. Ποιός δεν έχει ερωτευτεί ένα παιχνίδι από τα χρώματα που χρησιμοποιούνται, τα απίστευτα (σχεδόν) αληθοφανή σκηνικά, και εν γένη τα γραφικά ενός παιχνιδιού; Ποιός δεν έχει ξενερώσει, όταν τα γραφικά ενός παιχνιδιού ήταν αρκετά ερασιτεχνικά; Ακόμη και τα γραφικά πρέπει να θεωρηθούν τέχνη, διότι απαιτεί μια "συνεργασία" μεταξύ προγραμματισμού, ζωγραφικής και γραφιστικής, και, επομένως, φαντασίας και ευφυΐας!
Αυτό που προσφέρουν τα βιντεοπαιχνίδια, στον καθένα ατομικά, το θεωρώ αρκετά συγκρίσιμο με αυτό που μπορεί να προκαλέσει, στον καθένα ατομικά, ένα λογοτεχνικό κείμενο, ή ένας πίνακας, ή μια ταινία. Ευτυχώς, ή δυστυχώς, είναι αρκετά δύσκολο να δημιουργήσεις κάτι, το οποίο θα δημιουργήσει με τη σειρά του, σε συνάνθρωπούς σου, συναισθήματα. Για αυτό, λοιπόν, ο,τι μπορεί να δημιουργήσει σε έναν άνθρωπο πληθώρα συναισθημάτων πρέπει να θεωρηθεί τέχνη και για όλους τους προαναφερθέντες λόγους ΤΑ ΒΙΝΤΕΟΠΑΙΧΝΊΔΙΑ ΕΊΝΑΙ ΤΈΧΝΗ.

Επιμέλεια: Βασίλης Κατσάμπας