Εγώ; Να πάω γήπεδο εγώ;

 Αν μου έλεγαν πριν από ένα χρόνο «Ευαγγελία, θα πας στο γήπεδο να δεις αγώνα μπάσκετ και θα σ'αρέσει κιόλας», θα έκανα μία γκριμάτσα δυσπιστίας, θα στένευα τα μάτια και θα έλεγα κοφτά «Αυτό, αποκλείεται». Πού να 'ξερα, όμως, ότι θα έμπαινα στα μουλωχτά σε αγώνα και θα χειροκροτούσα παρέα με τους φίλαθλους του Παναθηναϊκού στην θύρα 13;


 Ναι, το παραδέχομαι έκανα λάθος. Το μπάσκετ δεν είναι βαρετό άθλημα, όπως πίστευα. Το γήπεδο δεν είναι μόνο χυδαίες βρισιές και γκαρίδες -αν και λίγο δύσκολο να διακρίνεις κάτι άλλο όταν βρίσκεσαι στην 13- και δεν υπάρχουν μόνο φανατικοί που τα κάνουν όλα λίμπα. Αυτά και πολλά παραπάνω τα συνειδητοποίησα όταν παρακολούθησα στο ΟΑΚΑ τον αγώνα μπάσκετ μεταξύ Παναθηναϊκού και Barcelona τον περασμένο Δεκέμβρη. Δεν παρακολουθούσα ποτέ αγώνες, καθώς δεν έβρισκα κανένα ενδιαφέρον, ειδικά στο μπάσκετ αλλά τελικά δεν γινόταν να μην αλλάξω γνώμη.

 Όταν ξεκίνησε ο αγώνας, ήμουν ψαρωμένη, δεν ήξερα πως να κινηθώ, τι να πω κι έτσι παρακολουθούσα ήσυχα μία το παιχνίδι και μία τους ''συνδεσμίτες'' και οπαδούς του Παναθηναϊκού. Ήμουν ακριβώς στο κέντρο μίας ζούγκλας. Εκατοντάδες κραυγές έβγαιναν από τα άλλοτε εξαγριωμένα και άλλοτε ενθουσιασμένα στομάτά τους, υπάκουα συντονισμένες υπό την καθοδήγηση  του αρχηγού της αγέλης, του ''οργανωτή''. Ένα περιστατικό που μου έκανε τρομερή εντύπωση ήταν ότι κάποια στιγμή που δεν ακούγονταν συνθήματα, ξεκίνησε μία ομάδα 5-6 οπαδών να τραγουδούν χωρίς να έχει προηγηθεί νόημα του ''οργανωτή'' κι αμέσως αυτός τους επέπληξε, έδωσε εντολή στο πλήθος να μην τους ακολουθήσει και κάλεσε τους υπόλοιπους να τραγουδήσουν άλλο σύνθημα, διαφορετικό από αυτό της παρέας. Εξεπλάγην καθώς σκέφτηκα πόσο εύκολα καθοδηγείται το οργανωμένο πλήθος και είναι πιστό σε κάποιον που είναι στην κορυφή της ιεραρχικής πυραμίδας του, διαθέτει στεντόρεια φωνή και αποπνέει σεβασμό...

  Τους παρατηρούσα όταν φώναζαν κι έβριζαν, όταν χτυπούσαν με δύναμη τα τύμπανα, όταν άναβαν τα καπνογόνα. Έβλεπα τον οργανωτή και τη φωτιά που είχε στα μάτια του, αυτός και όλοι οι οπαδοί στην 13. Δεν θέλω να γίνω ποιητική αλλά αυτό είναι αλήθεια, έβλεπα πάθος και δύναμη, ορμή και οργή. Πολλή οργή, δυστυχώς. ''Στόλιζαν'' με κοσμητικά επίθετα και εκφράσεις έναν πρώην παίκτη του Παναθηναϊκού, που ύστερα έγινε παίκτης του Ολυμπιακού κι πλέον είναι παίκτης της Μπαρτσελόνα. Το υβρεολόγιο ήταν ανεξάντλητο και αναρωτιόμουν πόσο μεγάλο αντίκτυπο έχουν αυτές οι συνθήκες στην ψυχολογία του παίκτη και στην απόδοσή του στο συγκεκριμένο παιχνίδι. Η ένταση στα πρόσωπά τους και τις οργισμένες γροθιές τους υποδείκνυε ότι για εκείνα τα 40 λεπτά εκτονώνονταν, απελευθέρωναν ό,τι είχαν και δεν είχαν μέσα τους κι όλα με έναν αξιοθαύμαστο -αλήθεια τον θαύμασα- συγχρονισμό. Η ατμόσφαιρα ήταν τεταμένη, ένιωθες τον παλμό, ένιωθες ένα με τη μάζα, ένιωθες ότι ανήκεις κάπου...

 Και χειροκρότησα και φώναξα «Μπράβο» και αγχώθηκα στα τελευταία λεπτά και φυσικά θα ξανά πήγαινα. Μ' άρεσε, ειδικά ο αγώνας, με αποτέλεσμα να αναθεωρήσω. Θα ήταν ακόμη ωραιότερη εμπειρία, βέβαια, αν υπήρχε κάποιος στοιχειώδης σεβασμός προς τους παίκτες... Ύστερα από αυτό, δεν μπορώ να πω, βέβαια, ότι ''είμαι Παναθηναϊκός'' γιατί πήγα στον αγώνα πειραματικά κι όση ''πίεση'' κι αν δέχτηκα  από τους οπαδούς φίλους μου, δεν κατάφεραν να μου αποσπάσουν ούτε μία τραγουδιστή συλλαβούλα. Αναγκάστηκα βέβαια να δώσω υπόσχεση ότι την επόμενη φορά θα συμμετέχω κι εγώ, μόνο όμως σε σύνθημα με ειρηνιστικό περιεχόμενο και χωρίς καμία βρισιά εναντίον καμίας ομάδας και παίκτη. Αν, βέβαια, υπάρχει κάποιο!
 À bientôt

Επιμέλεια-Ευαγγελία Λύκου