#fygete

Όλοι θυμόμαστε ότι πριν από μόλις 5 χρόνια, κατά την περίοδο Μαΐου-Νοεμβρίου 2011, οι Αθηναϊκοί δρόμοι -και όχι μόνο- έιχαν κατακλυστεί από τεράστιο πλήθος ανθρώπων. Το κίνημα των "Αγανακτισμένων", δημιουργημένο στα πρότυπα του ανάλογου Ισπανικού κινήματος "Indigniados", είχε βρει ταχύτατα έρεισμα σε άτομα όλων των ηλικιών και όλων των κοινωνικών και οικονομικών στρωμάτων.
Ιδίως τον Ιούνιο του '11, η πλατεία Συντάγματος έσφυζε από εξοργισμένο κόσμο, ο οποίος κατηγορούσε μετά μανίας "τους αλήτες τους πολιτικούς, που λένε ψέματα στον κοσμάκη, που τα έφαγαν μόνοι τους" και "τους βρωμογερμαναράδες που μας έκαναν τα μύρια όσα και τώρα ζητάνε και τα ρέστα".

Σήμερα, στα μάτια μου, οι Αγανακτισμένοι δεν υπήρξαν τίποτα παραπάνω από ένα λαϊκίστικο απολιτίκ κίνημα, το οποίο έδωσε την αφορμή σε ακροδεξιούς "πατριώτες" και αναρχοαυτόνομους να βρουν έναν κοινό τόπο δράσης: τον αντικοινοβουλευτισμό. Κρεμάλες, πανό και κούκλες με τις μορφές πολιτικών περιφέρονταν στον χώρο των διαδηλώσεων, ενώ η μούτζα ήταν η πιο χαρακτηριστική κίνηση του μέσου διαδηλωτή. Η θεώρηση ύπαρξης λαϊκίστικου προφίλ της κινητοποιήσης ενισχύθηκε από τη μαζική συμμετοχή συνδικαλιστικών φορέων σε αυτήν, αλλά και από τους πρωτεργάτες της, δηλαδή Βαρουφάκη, Κατρούγκαλο και Σία. Τέλος, ας μην ξεχαστεί πως καταγράφηκαν επιθέσεις σε πολιτικούς, μερικές εκ των οποίων ιδιαίτερα βίαιες (λχ Χατζηδάκης).

Στις 15 Ιουνίου, σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, οι ρόλοι αντιστρέφονται. Ετοιμάζονται και προωθούνται μεγάλες κινητοποιήσεις για να γίνει το αυτονόητο: να φύγει η καταστροφική κυβέρνηση Σύριζα-Ανέλ, που σε ενάμιση χρόνο έπληξε τη χώρα πολύ περισσότερο απ' ότι οι προκάτοχοι της, μετά από πολλά χρόνια διακυβέρνησης. Το "Κίνημα της Πλατείας", άλλωστε, έχει εξαφανιστεί από τον περασμένο Γενάρη που κυβερνά ο Σύριζα, άρα αυτό που μένει είναι να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους οι πληγέντες πολίτες. Όπως και έγινε. Νεοσύστατες ομάδες πολιτών, με συνθήματα το "Φύγετε" και το "Παραιτηθείτε", θα επιχειρήσουν με καθ' όλα ειρηνικό τρόπο, να ασκήσουν πίεση στην κυβέρνηση για αλλαγή πολιτικής πλεύσης στη χώρα. 

Σημειωτέον ότι οι κινήσεις αυτές δεν έχουν ΚΑΜΙΑ απολύτως σχέση με συνδικάτα, ούτε έχουν οργανωθεί συντεταγμένα από συγκεκριμένο κόμμα, γεγονός που τις διαφοροποιεί από τους Αγανακτισμένους. Η κύρια διαφορά τους όμως έγκειται στον χαρακτήρα τους. Οι Αγανακτισμένοι, όπως προαναφέρθηκε, ήταν μια εθνολαϊκιστική κινητοποίηση, η οποία βασίστηκε στην οργή και το μίσος του λαού προς κάθε κατεύθυνση, εντός και εκτός χώρας. Εξάλλου, είναι γνωστό ότι κάποιοι εκμεταλλεύτηκαν το κοινωνικό ρεύμα για να βρουν οπαδούς στα μάτια του μέσου διαδηλωτή, που δεν είχε πλήρη επαφή με την αλήθεια. Οι επερχόμενες κινητοποιήσεις, αντιθέτως, έχουν ξεκάθαρο πολιτικό πρόσημο και συγκεκριμένα αιτήματα. Η πορεία θα δείξει το εάν θα δικαιωθούν. Το ζήτημα πλέον είναι να μην τις καπηλευτεί μια χούφτα ανθρώπων, όπως είχε γίνει αντίστοιχα πριν 5 χρόνια.

Και για του λόγου το αληθές, είχα βρεθεί και εγώ στους Αγανακτισμένους του Συντάγματος, ως μαθητης Α' Λυκείου τότε. Πήγα ξεκάθαρα για περιέργεια και για να διαπιστώσω αν ήταν όντως τόσο αστεία και γραφικά τα σκηνικά που μου περιέγραφαν κάποιοι φίλοι μου. Eίχαν απόλυτο δίκιο...

Θα πήγαινα και στο "Παραιτηθείτε", αν είχα τη δυνατότητα. Αλλά με ξεκάθαρη επίγνωση της κρισιμότητας των γεγονότων γύρω μου και της πραγματικής υποθήκευσης του μέλλοντός μου από μια κυβέρνηση ουσιωδώς αντιδημοκρατική.

Επιμέλεια: Μάνος Ρούσσος