Προφανώς ο παραπάνω τίτλος-δήλωση είναι ειρωνικός. Μόνο ειρωνικοί, όμως, μπορούμε να είμαστε από τη στιγμή που το συγκεκριμένο μέτρο είναι το λιγότερο αστείο. Δεν είναι αστείο επειδή οι λέξεις που μπορούν να χαρακτηρίσουν οι γονείς το παιδί τους πρέπει πλέον να είναι πιο περιορισμένες, αλλά επειδή φέρονται κυρίως στα παιδιά σαν να είναι τελείως ηλίθια.
Νομίζω όλοι μας που έχουμε περάσει από την παιδική ηλικία δεν γίναμε ούτε τραμπούκοι ούτε υπερόπτες ούτε ψωνισμένοι επειδή κάποιος μάς είπε "πρίγκιπες" ή "πριγκίπισσες". Κι αυτό διότι όταν αλλάζαμε στάση και αρχίζαμε να πιστεύουμε αυτά που μας έλεγαν η πραγματικότητα για τους περισσότερους μάς χτυπούσε κατάμουτρα. Όλοι πιστέψαμε μετά από ένα 10άρι στο δημοτικό όταν οι γονείς μάς ανέφεραν ως διάνοιες ότι είμαστε πανέξυπνοι και μπορούμε να κάνουμε τα πάντα, αλλά μετά από λίγο καιρό είτε με ένα 7 που θα παίρναμε είτε με μια ηλίθια συμπεριφορά μας θα επιστρέφαμε πίσω στην πραγματικότητα. Κι αυτό διότι οι λέξεις είναι απλά λέξεις. Το θέμα είναι πως χρησιμοποιεί ο γονιός τις λέξεις και ποια είναι η γενικότερη συμπεριφορά του.
Αν εσύ γονιέ δείχνεις στο παιδί ότι είναι το πιο "βασιλικό" από τα άλλα τότε θα το πιστέψει και θα γίνει υπερόπτης. Όχι, επειδή το είπες "βασιλόπουλο". ΚΑΙ ΠΑΛΙ ακόμα και αν εσύ έχεις μια τέτοια συμπεριφορά απέναντί του αν αυτή η συμπεριφορά δεν τρέφεται από τον υπόλοιπο κόσμο το πολύ πολύ να υιοθετήσει ένα μικρό μέρος της. Αλλά πώς μπορεί το λίγο αυτό να γίνει τόσο σημαντικό; Όλοι έχουμε ελαττώματα που κληρονομήσαμε από τη συμπεριφορά των γονιών μας. Είτε μας έλεγαν "πριγκίπισσες" (όχι εμένα ευτυχώς) είτε όχι.
Στο σημείο αυτό παραθέτω τη δήλωση ολοκληρωμένη: "1.Το παιδί καθενός είναι μοναδικό και ξεχωριστό για τον ίδιο. Ωστόσο, είναι ένα παιδί ανθρώπων όπως κάθε παιδί ανθρώπων: Διαφορετικό αλλά ίσο με τα άλλα, και όχι πριγκίπισσα ή βασιλόπουλο. 2. Στο σχολείο (ο όρος περιλαμβάνει και την προσχολική αγωγή) πηγαίνουμε επειδή το σχολείο είναι σαν δεύτερο σπίτι μας. Εκεί συναντάμε πολλά άλλα παιδιά και μαθαίνουμε να ζούμε μαζί και να κάνουμε πράγματα μαζί που είναι ευχάριστα και χρήσιμα για όλους και δεν ενοχλούν κανέναν. 3. Στο σχολείο δεν πάμε για επίδειξη, αλλά για γνώση και χαρακτήρα. Για να μάθουμε πράγματα και τρόπους και να γίνουμε άνθρωποι καλοί κι αγαπητοί. Για να γίνει κάθε παιδί ένας ξεχωριστός άνθρωπος για τους άλλους. 4. Είναι ντροπή και γελοίο να κάνεις επίδειξη ότι έχεις χρήματα και πράγματα, όταν άλλα παιδάκια στερούνται και υποφέρουν. Και είναι τιμή και ωραίο να νοιάζεσαι για τον άλλον και να τον βοηθάς όπως μπορείς."
Προφανώς πιστεύω ότι το παραπάνω απευθύνεται στους γονείς. Αν και εννοείται, θα μπορούσε να είναι πιο ξεκάθαρο. Δεν λέω πολύ καλό να μεγαλώσεις το παιδί σου με αυτές τις αρχές, αλλά γιατί χρειάζεται να υπάρχουν κανόνες για αυτό; Κανείς δεν μου είπε εμένα ότι τα άλλα παιδιά είναι μοναδικά. Απλά κάποια στιγμή το έμαθα μόνος μου. Γιατί μαθαίνω. Ακόμα και τα σκυλιά μαθαίνουν δεν μπορώ εγώ που είμαι δημοτικό;
Να το θέσω κάπως διαφορετικά. Μικρός που ήμουν συνήθιζα να τραμπουκίζω σε πολύ μικρό βαθμό ένα παιδάκι (νηπιαγωγείο τότε). Κάπου στην πρώτη δημοτικού κατάλαβα ότι ήμουν ηλίθιος και σταμάτησα να του συμπεριφέρομαι έτσι. Το ίδιο και συμμαθητές μου. Έχω δει γύρω μου τραμπουκισμό και έχω δει να σταματάει χωρίς να χρειάζεται να επέμβει το κράτος.
Θα πει κάποιος ότι στο σχολείο μας δεν υπήρχαν πολλά περιστατικά τέτοια. Ισχύει. Εντούτοις, είμαι πεπεισμένος ότι περιπτώσεις bullying (που ναι είναι αρκετές) θα συνεχίσουν να υπάρχουν είτε είναι ο Φίλης με την επιτροπή του που βγάζουν κάποιες οδηγίες είτε όχι. Αν ο γονέας δεν μπορεί να καταλάβει από μόνος του πως μεγαλώνει με λανθασμένο τρόπο το παιδί του τότε κανείς Φίλης δεν μπορεί να του αλλάξει γνώμη.
Και ναι άφησα το καλύτερο για το τέλος. Ο όρκος:
Συγκεκριμένα, προτείνεται κατά την έναρξη του σχολικού έτους, οι γονείς ή κηδεμόνες παιδιών Α' έως Γ' Δημοτικού και, στη συνέχεια, μεγαλώνοντας, τα ίδια τα παιδιά να υπογράφουν ένα συμβόλαιο σαν το ακόλουθο:
«Δίνω τον λόγο της τιμής μου και υπόσχομαι ότι θα σέβομαι το σχολείο, τους δασκάλους και τους συμμαθητές μου, θα φέρομαι ιπποτικά σε όλους και ιδιαίτερα στους πιο αδύναμους, και δεν θα επιτεθώ ποτέ σε αδύναμο, αλλά θα τον υπερασπίσω από επιθέσεις. Θα θεωρώ σωστή μόνο την άμιλλα για τη διάκριση στη μάθηση, στον αθλητισμό, την καλή συμπεριφορά και τα καλά έργα. Δεν θα κάνω ποτέ στον άλλον ό,τι δεν θέλω να κάνουν σε μένα. Και θα θεωρώ ντροπή κάθε παράβαση αυτής της υπόσχεσης που ελεύθερα δίνω σήμερα».
Μπράβο αθάνατο ελληνικό δημόσιο. Θυμάμαι ότι είχαμε μάθει πολλοί ιστορία και φυσική επειδή μάθαμε κάτι απ'έξω. Ή το τι λέμε όταν κάνουμε προσευχή. Ή τι σημαίνουν τα τραγούδια της Επανάστασης του 21.Απλά μαθαίναμε να λέμε λέξεις. Όχι, να τις επεξεργαζόμαστε. Άλλο το να μεταφέρετε στο παιδί τι πάνε να πούνε αυτές τις λέξεις και άλλο να τις επαναλαμβάνουν χωρίς να τις έχουν αντιληφθεί. Δεν χρειάζεται αποστήθιση όρκου για να μπορέσουν να καταλάβουν τα δικαιώματα τα δικά τους και των συμμαθητών τους. Απλά να τους εξηγήσεις.
Για το τέλος άφησα έναν προβληματισμό. Νομίζω ότι πολλοί έχουμε καταλάβει ότι και αυτή η κυβέρνηση είναι αποτυχημένη όπως και οι άλλες. Γιατί, λοιπόν, εμείς πληρώνουμε κάποιους ανίκανους (όπως δείχνουν τα αποτελέσματα) να κάνουν μια οποιαδήποτε δουλειά; Γιατί να μην υπάρχει κάτι που θα ψηφίσουμε επειδή το πιστεύουμε και όχι επειδή είναι κατά τη γνώμη μας το μικρότερο κάκο; Μάλλον, επειδή και εμείς αποστηθίζαμε όταν ήμασταν παιδιά.
Αν εσύ γονιέ δείχνεις στο παιδί ότι είναι το πιο "βασιλικό" από τα άλλα τότε θα το πιστέψει και θα γίνει υπερόπτης. Όχι, επειδή το είπες "βασιλόπουλο". ΚΑΙ ΠΑΛΙ ακόμα και αν εσύ έχεις μια τέτοια συμπεριφορά απέναντί του αν αυτή η συμπεριφορά δεν τρέφεται από τον υπόλοιπο κόσμο το πολύ πολύ να υιοθετήσει ένα μικρό μέρος της. Αλλά πώς μπορεί το λίγο αυτό να γίνει τόσο σημαντικό; Όλοι έχουμε ελαττώματα που κληρονομήσαμε από τη συμπεριφορά των γονιών μας. Είτε μας έλεγαν "πριγκίπισσες" (όχι εμένα ευτυχώς) είτε όχι.
Στο σημείο αυτό παραθέτω τη δήλωση ολοκληρωμένη: "1.Το παιδί καθενός είναι μοναδικό και ξεχωριστό για τον ίδιο. Ωστόσο, είναι ένα παιδί ανθρώπων όπως κάθε παιδί ανθρώπων: Διαφορετικό αλλά ίσο με τα άλλα, και όχι πριγκίπισσα ή βασιλόπουλο. 2. Στο σχολείο (ο όρος περιλαμβάνει και την προσχολική αγωγή) πηγαίνουμε επειδή το σχολείο είναι σαν δεύτερο σπίτι μας. Εκεί συναντάμε πολλά άλλα παιδιά και μαθαίνουμε να ζούμε μαζί και να κάνουμε πράγματα μαζί που είναι ευχάριστα και χρήσιμα για όλους και δεν ενοχλούν κανέναν. 3. Στο σχολείο δεν πάμε για επίδειξη, αλλά για γνώση και χαρακτήρα. Για να μάθουμε πράγματα και τρόπους και να γίνουμε άνθρωποι καλοί κι αγαπητοί. Για να γίνει κάθε παιδί ένας ξεχωριστός άνθρωπος για τους άλλους. 4. Είναι ντροπή και γελοίο να κάνεις επίδειξη ότι έχεις χρήματα και πράγματα, όταν άλλα παιδάκια στερούνται και υποφέρουν. Και είναι τιμή και ωραίο να νοιάζεσαι για τον άλλον και να τον βοηθάς όπως μπορείς."
Προφανώς πιστεύω ότι το παραπάνω απευθύνεται στους γονείς. Αν και εννοείται, θα μπορούσε να είναι πιο ξεκάθαρο. Δεν λέω πολύ καλό να μεγαλώσεις το παιδί σου με αυτές τις αρχές, αλλά γιατί χρειάζεται να υπάρχουν κανόνες για αυτό; Κανείς δεν μου είπε εμένα ότι τα άλλα παιδιά είναι μοναδικά. Απλά κάποια στιγμή το έμαθα μόνος μου. Γιατί μαθαίνω. Ακόμα και τα σκυλιά μαθαίνουν δεν μπορώ εγώ που είμαι δημοτικό;
Να το θέσω κάπως διαφορετικά. Μικρός που ήμουν συνήθιζα να τραμπουκίζω σε πολύ μικρό βαθμό ένα παιδάκι (νηπιαγωγείο τότε). Κάπου στην πρώτη δημοτικού κατάλαβα ότι ήμουν ηλίθιος και σταμάτησα να του συμπεριφέρομαι έτσι. Το ίδιο και συμμαθητές μου. Έχω δει γύρω μου τραμπουκισμό και έχω δει να σταματάει χωρίς να χρειάζεται να επέμβει το κράτος.
Θα πει κάποιος ότι στο σχολείο μας δεν υπήρχαν πολλά περιστατικά τέτοια. Ισχύει. Εντούτοις, είμαι πεπεισμένος ότι περιπτώσεις bullying (που ναι είναι αρκετές) θα συνεχίσουν να υπάρχουν είτε είναι ο Φίλης με την επιτροπή του που βγάζουν κάποιες οδηγίες είτε όχι. Αν ο γονέας δεν μπορεί να καταλάβει από μόνος του πως μεγαλώνει με λανθασμένο τρόπο το παιδί του τότε κανείς Φίλης δεν μπορεί να του αλλάξει γνώμη.
Και ναι άφησα το καλύτερο για το τέλος. Ο όρκος:
Συγκεκριμένα, προτείνεται κατά την έναρξη του σχολικού έτους, οι γονείς ή κηδεμόνες παιδιών Α' έως Γ' Δημοτικού και, στη συνέχεια, μεγαλώνοντας, τα ίδια τα παιδιά να υπογράφουν ένα συμβόλαιο σαν το ακόλουθο:
«Δίνω τον λόγο της τιμής μου και υπόσχομαι ότι θα σέβομαι το σχολείο, τους δασκάλους και τους συμμαθητές μου, θα φέρομαι ιπποτικά σε όλους και ιδιαίτερα στους πιο αδύναμους, και δεν θα επιτεθώ ποτέ σε αδύναμο, αλλά θα τον υπερασπίσω από επιθέσεις. Θα θεωρώ σωστή μόνο την άμιλλα για τη διάκριση στη μάθηση, στον αθλητισμό, την καλή συμπεριφορά και τα καλά έργα. Δεν θα κάνω ποτέ στον άλλον ό,τι δεν θέλω να κάνουν σε μένα. Και θα θεωρώ ντροπή κάθε παράβαση αυτής της υπόσχεσης που ελεύθερα δίνω σήμερα».
Μπράβο αθάνατο ελληνικό δημόσιο. Θυμάμαι ότι είχαμε μάθει πολλοί ιστορία και φυσική επειδή μάθαμε κάτι απ'έξω. Ή το τι λέμε όταν κάνουμε προσευχή. Ή τι σημαίνουν τα τραγούδια της Επανάστασης του 21.Απλά μαθαίναμε να λέμε λέξεις. Όχι, να τις επεξεργαζόμαστε. Άλλο το να μεταφέρετε στο παιδί τι πάνε να πούνε αυτές τις λέξεις και άλλο να τις επαναλαμβάνουν χωρίς να τις έχουν αντιληφθεί. Δεν χρειάζεται αποστήθιση όρκου για να μπορέσουν να καταλάβουν τα δικαιώματα τα δικά τους και των συμμαθητών τους. Απλά να τους εξηγήσεις.
Για το τέλος άφησα έναν προβληματισμό. Νομίζω ότι πολλοί έχουμε καταλάβει ότι και αυτή η κυβέρνηση είναι αποτυχημένη όπως και οι άλλες. Γιατί, λοιπόν, εμείς πληρώνουμε κάποιους ανίκανους (όπως δείχνουν τα αποτελέσματα) να κάνουν μια οποιαδήποτε δουλειά; Γιατί να μην υπάρχει κάτι που θα ψηφίσουμε επειδή το πιστεύουμε και όχι επειδή είναι κατά τη γνώμη μας το μικρότερο κάκο; Μάλλον, επειδή και εμείς αποστηθίζαμε όταν ήμασταν παιδιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ονοματεπώνυμο
το σχόλιό σας