Πώς καταστρέφουμε το σπίτι μας;

Είναι και επίσημο. Η Ανταρκτική είναι η τελευταία περιοχή πάνω στη Γη στην οποία καταγράφηκε περιεκτικότητα διοξειδίου του άνθρακα  πάνω από 400ppm (ΠΗΓΗ:https://www.theguardian.com/environment/2016/jun/16/antarctic-co2-hits-400ppm-for-first-time-in-4m-years) . Αυτό σημαίνει ότι σε 1000000 μέρη ατμοσφαιρικού αέρα (δεν έχει σημασία αν είναι γραμμάρια ή χιλιόγραμμα ή λίτρα), τα 400 μέρη είναι διοξείδιο του άνθρακα.

Θα μου πει κάποιος βέβαια ποια είναι η σημασία αυτού του αριθμού. Από μόνος του αυτός ο αριθμός δεν λέει τίποτα. Προσθέτοντας, όμως, ένα ακόμα στοιχείο αποκτά νόημα. Δεν έχει καταγραφεί στην Ανταρκτική τέτοια περιεκτικότητα διοξειδίου εδώ και 4 εκατ (!) χρόνια. Ναι, δεν είναι ειρωνεία. Καταφέραμε με πολλά λάθη και πολλές παραλείψεις να φτάσουμε σε αυτόν τον θλιβερό αριθμό μετά από 4 εκατ. χρόνια. Πιθανότατα, μάλιστα, να έχει ανέβει πάνω από τα 400 ppm και η μέση περιεκτικότητα της Γης.

Είναι φανερό πως έχουμε αρχίσει και καταστρέφουμε το σπίτι μας χρόνια τώρα. Ξεκάθαρο θα έλεγα βασικά. Τα προβλήματα λίγο πολύ είναι γνωστά. Λιώσιμο των πάγων, υπερθέρμανση του πλανήτη, όξινη βροχή, μείωση αποθεμάτων νερού στον κόσμο, σπατάλη ενέργειας (θα αναφερθώ άλλη φορά και σε αυτό το θέμα) και πολλά ακόμα. Τόσα πολλά που σε αρκετές περιπτώσεις χρειάζονται πολλές δεκαετίες για να διορθωθούν προβλήματα τα οποία έχουμε δημιουργήσει μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα.

Η ανθρωπότητα προφανώς έχει ένα σημαντικό πρόβλημα. Πολύ βραχύχρονο προγραμματισμό, δηλαδή σχεδιάζει με βάση το πολύ κοντινό μέλλον χωρίς να σκέφτεται το "πιο μετά". Πολλοί λένε πως δεν θα ζήσουν εδώ όταν ο πλανήτης αρχίσει να βγάζει έντονα τα συγκεκριμένα προβλήματα. Ωραία μπράβο σας. Μπορείτε να νιώθετε υπερήφανοι που οι μελλοντικές γενιές θα πληρώνουν τα λάθη σας απλά επειδή θέλατε να ζήσετε μια γεμάτη σπατάλη ζωή. Είμαι σίγουρος πως και οι απόγονοί σας, αν έχετε, θα ήταν πολύ ικανοποιημένοι για την προσπάθειά σας. Άλλοι δεν μπορούν να δουν πιο μακριά. Αυτό είναι πολύ σεβαστό προφανώς, αλλά πλέον έχει εκλείψει σχεδόν με την τεράστια πληροφόρηση που έχουμε. Ή για να το πω πιο συγκεκριμένα στις χώρες του Δυτικού κόσμου (πόσο τη μισώ αυτήν την έκφραση) αυτοί που όντως δεν μπορούν να ξέρουν αποτελούν μια πολύ μικρή μειονότητα.

Λέω Δυτικού διότι το πρόβλημα ξεκίνησε από εμάς. Μετά άρχισε να υφίσταται σε χώρες όπως η Κίνα και η Ινδία. Κι ακόμα κι εκεί εμείς θελήσαμε να χτίσουμε πολλά εργοστάσια μαζί με τους γηγενείς κροίσους για το φθηνότερο εργατικό δυναμικό και την πιο ελαστική νομοθεσία σε σχέση με το περιβάλλον. Μαζί ακολούθησε το μεγάλο πάρτι καταστροφής και η Αμερικάνικη κυβέρνηση των Η.Π.Α. που χρόνια τώρα δεν φαίνεται να προσπαθεί να μειώσει το φαινόμενο.

Είναι τραγικό να μπορείς να καταστρέφεις το μέρος που κατοικείς έτσι απλά. Είτε είσαι Αμερικάνος είτε είσαι Ευρωπαίος, είτε Ασιάτης, είτε Αφρικανός. Και οκ θέλεις να το γκρεμίσεις; Γκρέμισε το αν θεωρείς πως μπορείς να πας να ζήσεις αλλού. Αλλά ένα σπίτι που μένουν κι άλλοι άνθρωποι που θέλουμε να ζήσουμε (ακόμα και αν είμαστε μειοψηφία) γιατί να το καταστρέφεις; Δεν είναι κιόλας ότι μπορούμε να ζήσουμε αλλού. Μακάρι να μπορούσαμε να έχουμε την τεχνολογία για να δούμε κι άλλους πλανήτες και να ξέρουμε πού μπορούμε να επιβιώσουμε, αλλά δεν γίνεται. Κι ακόμα κι αν γινόταν πόσοι θα αφήναμε το σπίτι μας έτσι απλά;

Για να πάμε και σε άλλα προβλήματα θα πρέπει να αναφερθούμε και σε μια ακόμα ομάδα κατοίκων. Τα φυτά και τα ζώα. Δεν έχουμε το δικαίωμα να καταστρέφουμε το σπίτι τους. Ούτε να καταστρέφουμε τους ίδιους τους οργανισμούς που δεν μας προξενούν κάποιο θανατηφόρο κακό (διότι αν μας προξενούσαν τότε θα ήταν θέμα επιβίωσης). Δεν χρειάζεται να επαληθευθούν οι πιο δυσοίωνες προβλέψεις που μιλούν για εξαφάνιση πάνω των μισών ειδών στον πλανήτη εξαιτίας της ανθρώπινης δραστηριότητας. Και είμαστε τυχεροί που δεν έχουν τη δική μας νόηση και δεν μιλούν τη δική μας γλώσσα. Είμαι σίγουρος πως αν μπορούσαν να μιλήσουν θα έβριζαν τον βασιλιά της τροφικής αλυσίδας. Τον αρχηγό του σπιτιού.

Συγγνώμη για όποιον θεώρησε ότι το άρθρο αυτό θα ήταν καθαρά πληροφοριακού χαρακτήρα. Δεν ήθελα να είναι. Απλά βλέπω γύρω μου κάποια πράγματα που με προβληματίζουν. Δεν θέλω ούτε τα παιδιά μου ούτε κανείς από τους απογόνους μας να ζουν σε έναν πλανήτη στο χείλος της καταστροφής. Θέλω η ζωή στον πλανήτη να πεθάνει όπως έχει προγραμματιστεί από την ίδια τη φύση. Μετά από πολλά δισεκατομμύρια χρόνια επειδή το άστρο μας έγινε ένας γιγαντιαίος κόκκινος ήλιος. Όχι, επειδή εμείς αποφασίσαμε ότι μπορούμε να τον καταστρέψουμε.

Υ.Γ.1 Η φύση εκδικείται. Δεν μπορεί να μας αφήσει έτσι ατιμώρητους. Θα κάνει τα πάντα προκειμένου να επέλθει η ηρεμία πάνω στη Γη. Ας ελπίσουμε να μη συμβεί αυτό, όμως.
Υ.Γ.2 Στο παραπάνω άρθρο δεν αναφέρθηκα επίτηδες στο πρόβλημα του ανθρώπινου υπερπληθυσμού. Πιστεύω ότι, ενώ είναι ένα τεράστιο πρόβλημα για τον πλανήτη, είναι και πολύ δύσκολα διαχειρίσιμο. Δεν μπορείς εύκολα να κόψεις τις γεννήσεις ειδικά στις χώρες που το εισόδημα των κατοίκων είναι πολύ περιορισμένο. Επομένως, ας αρχίσουμε με τα απλά και μετά πάμε στα πιο σύνθετα.

Επιμέλεια: Μάριος Κολοβός