Δεν ξέρω. Πραγματικά δεν ξέρω. Δεν ξέρω αν έπρεπε να γράψω τώρα ή μετά τον αγώνα, αλλά συγχωρήστε με δεν κρατήθηκα. Σήμερα έχει Classico! Όπως θα έχετε καταλάβει όσοι έχετε διαβάσει το πρώτο μου άρθρο (Στο Everest της αιωνιότητας από τώρα) η Μπαρτσελόνα αποτελεί αγάπη μου μεγάλη. Σήμερα λοιπόν την αγαπάω λίγο παραπάνω.
Είμαι σίγουρος όμως πως δεν είμαι ο μόνος φίλαθλος της Μπαρτσελόνα ή της Ρεαλ που περιμένει αυτόν τον αγώνα τόσο ανυπόμονα. Βασικά πιστεύω πως δεν χρειάζεται καν να υποστηρίζεις κάποια από τις δύο για να εκστασιαστείς στην ιδέα αυτού του αγώνα. Μάλιστα, θα έλεγα πως και ποδοσφαιρόφιλος να μην είσαι για αυτόν τον αγώνα θα ενδιαφερθείς.
Τι κάνει όμως αυτόν τον αγώνα τόσο ξεχωριστό; Ντέρμπι υπάρχουν πολλά. Από το μεγάλο της Ελλάδας μεταξύ Ολυμπιακού και Παναθηναικού, από τα μεγάλα αγγλικά και γερμανικά μέχρι και εκείνα της Λατινικής Αμερικής (το Boca - River είναι μια άλλη συζήτηση). Αυτό όμως το ντέρμπι είναι το κάτι άλλο. Είναι ξεχωριστό γιατί η κόντρα τους ξεκινάει σχεδόν από τότε που ιδρύθηκαν οι σύλλογοι, και κορυφωνόταν κάθε τόσο, είτε λόγω του δικτάτορα Φράνκο, είτε επειδή κάποιος παίχτης γινόταν το μήλο της έριδος όπως για παράδειγμα ο Di Stefano ή ο Luis Figo. Είναι ξεχωριστό γιατί μιλάμε για δύο από τις μεγαλύτερες ομάδες αυτή την στιγμή στον πλανήτη που και γιατί ντέρμπι σαν αυτό βρίσκεις μόνο σε τελικούς Champions League. Γιατί οι παίχτες που απαρτίζουν τις δύο ομάδες είναι οι κορυφαίοι στον κόσμο και τους απολαμβάνεις για 90 λεπτά όλους μαζί να δίνουν μάχες σώμα με σώμα και να ξεδιπλωνουν το ταλέντο τους. Γιατί όπως και να το κάνουμε ζούμε να βλέπουμε τον Messi και τον Cristiano Ronaldo, τους καλύτερους ποδοσφαιριστές αυτής της γενιάς, να κονταροχτυπιούνται στον αγωνιστικό χώρο για την νίκη και έπειτα να μαλώνουμε για το ποιος είναι καλύτερος. Είναι ξεχωριστό γιατί όλα αυτά δεν υπάρχουν σε κανένα άλλο ντέρμπι, τουλάχιστον όχι σε τέτοιο βαθμό!
Όλα τα παραπάνω συντελούν στο να είναι το Clasico μοναδικό, όμως είναι και κάτι περισσότερο. Αυτό που κάνει τόσο ελκυστικό αυτόν τον αγώνα για εμένα αλλά παράλληλα και για κάθε Έλληνα είναι κάτι ακόμα. Για όλους εμάς που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε αγώνες με παρασκηνιακές συζητήσεις, με οπαδούς που εισέρχονται στον αγωνιστικό, με προέδρους που μιλάνε για διδασκαλία ήθους ή εξυγίανση και με διαρκείς συζητήσεις για την διαιτησία, ο σημερινός αγώνας αποτελεί όαση στην έρημο. Όχι ότι εκεί δεν γίνονται αλλά εκεί γίνονται στα πλαίσια μιας "υγιούς" έχθρας. Για παράδειγμα η ρίψη γουρουνοκεφαλής στον Figo όταν επέστρεψε στην Καταλονία μετά την μεταγραφή του στη Ρεαλ, κάτι που έγινε όχι για να βλάψει τον παίχτη (όπως γίνεται στην Ελλάδα) αλλά για να εκδηλώσουν οι φίλαθλοι των "Μπλαουγκράνα" το μίσος τους (πρωτότυπα αν μη τι άλλο!).
Για όλους εμάς λοιπόν που έχουμε συνηθίσει στην ελληνική πραγματικότητα αυτός ο αγώνας μας τρελαίνει γιατί παρ'όλη την αντιπαλότητα (έχθρα αν θέλετε) ανάμεσα στις δύο ομάδες θα δούμε είκοσι-δύο ποδοσφαιριστές να παίζουν παθιασμένα για 90 λεπτά χωρίς τίποτα από τα παραπάνω αρνητικά να συμβαίνουν.
Ας ελπίσουμε λοιπόν να δούμε άλλον έναν αγώνα που θα μας χαραχτεί στη μνήμη. Ας δούμε έναν αγώνα με τρομερά γκολ, με ωραίες φάσεις, με σκληρές μονομαχίες, με σεβασμό κι από τις δύο πλευρές αλλά και με μερικές "κοκορομαχίες".Υπομονή μέχρι τις 21:30 για το ντέρμπι των ντέρμπι.
Υ.Γ. 1) Visca Barca, Visca Catalonia!
Υ.Γ. 2) Περιμένουμε πως και πως το κορεό του κοινού για τον Cruyff.
Επιμέλεια: Μάριος Μαύρος
Κρίμα Μάριε...δεν πειράζει την άλλη φορά
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαχαχαχαχ.. δεχόμαστε την ήττα. Ούτως ή άλλως εμείς θα σηκώνουμε πρωτάθλημα, κύπελλο και πολύ πιθανόν και Champions League. Άσε λοιπόν αυτούς να πανηγυρίζουν τις νίκες όσο εμείς θα πανηγυριζουμε τα τρόπαια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφή