Η 13 Απριλίου σημαδεύτηκε από τους απανταχού μπασκετόφιλους ως μια από τις πιο ιδιαίτερες βραδιές του αθλήματος.
To standing ovation στην τελευταία εμφάνιση του Κόμπι Μπράιαντ, του σημαντικότερου ίσως μπασκετμπολίστα της εποχής μας, σε συνδυασμό με τα δάκρυα του την ώρα που αποχαιρετούσε και ευχαριστούσε το κοινό των Los Angeles Lakers, που τόσα χρόνια τον στήριξε και τον θεοποίησε, ένα πράγμα μου προκάλεσε: Ανατριχίλα. Ο Κόμπι στο τελευταίο του παιχνίδι μάλιστα πέτυχε 60 πόντους και έκλεισε την καριέρα του με τον πιο ιδανικό τρόπο που μπορούσε. Σε κάθε γήπεδο που επισκέφτηκε με την ομάδα του φέτος, έτυχε μεγάλου σεβασμού και λατρείας, αφού οι φίλαθλοι των αντίπαλων ομάδων τον επευφημούσαν. Ήταν, άλλωστε, από τους ανθρώπους που άλλαξε το μπάσκετ. Προσωπικά, μπορώ να πω ότι δε συμφωνούσα με τον ιδιαίτερο τρόπο παιχνιδιού του, όμως η επιρροή του στο άθλημα υπήρξε τεράστια και μπορεί να συγκριθεί μόνο με ελάχιστων διαχρονικά. Black Mamba, we' ll miss you!
Λίγες ώρες έπειτα, οι Golden State Warriors έσπασαν το απόλυτο ρεκόρ που κατείχαν μέχρι χθες οι Chicago Bulls του Μάικλ Τζόρνταν, αλλάζοντας την ιστορία του ΝΒΑ, πιθανότατα για πάντα. Οι GSW, με όπλο την ομαδικότητα και την αγωνιστική πολυφωνία τους, κατάφεραν αυτό που μέχρι προσφάτως έμοιαζε ακατόρθωτο. Η τελική κατάταξη τους βρήκε με 73 νίκες και 9(!) μόλις ήττες, με αποτελέσμα η αρμάδα του Steph Curry να μπει στο πάνθεον του παγκόσμιου αθλητισμού και να αποδείξει ότι το μπάσκετ μπορεί να επιζήσει και μετά τον Τζόρνταν, εν αντιθέσει των όσων λέγονταν την προηγούμενη δεκαετία. Σημειωτέον ότι ο ίδιος ο Τζόρνταν παρότρυνε τους Γουόριορς να καταφέρουν να σπάσουν το ρεκόρ της δικής του ομάδας! Πλέον, οι Γουόριορς είναι έτοιμοι να διεκδικήσουν το δεύτερο στη σειρά τίτλο του καλύτερου μπασκετικού πρωταθλήματος στον κόσμο.
Το ΝΒΑ αποτελεί το υπόδειγμα του αθλητισμού, όπως θα έπρεπε να είναι πάντα σε κάθε άκρη του πλανήτη. Οι αγώνες συνιστούν μια γιορτή, το άγχος και η πίεση είναι έννοιες άγνωστες, βία δεν υπάρχει παρά μόνο μέσα στις 4 γραμμές του γηπέδου. Ταυτόχρονα, το υπερθέαμα που εκτυλίσσεται σε αυτές, ολοκληρώνει το show που δικαίως είναι τόσο διαφημισμένο σε όλο τον κόσμο. Και αυτό συμβαίνει διότι εξωαγωνιστικά η πλειοψηφία των παικτών και παραγόντων του ΝΒΑ προωθούν το "ευ αγωνίζεσθαι", την άμιλλα, την ανοχή στην αποτυχία και κυρίως τον σεβασμό προς τον αντίπαλο. Οι φίλαθλοι πάνε στο γήπεδο για να δουν καλό μπάσκετ και όχι για να βρίσουν με αχαρακτήριστες εκφράσεις τους αθλητές, ημέτερους και μη. Τα παραπάνω φυσικά δεν υφίστανται στα ελληνικά γήπεδα, οπότε κάθε είδους σύγκριση θα ήταν ιερόσυλη. Θα σταθώ κυρίως στον σεβασμό, ο οποίος δυστυχώς δε συναντάται πλέον σχεδόν πουθενά στον ελληνικό αθλητισμό. Η έλλειψη του πρώτου έχει οδηγήσει τον δεύτερο σε μια τελματώδη κατάσταση.
Μακάρι κάποια στιγμή και στα μέρη μας τα σπορ να αντιμετωπίζονται σαν απλή διασκέδαση και σαν λόγος ένωσης και όχι συνεχούς διένεξης με συνανθρώπους μας. Μέχρι τότε, όλοι οι υγιείς φίλαθλοι ας απολαμβάνουμε στιγμές αθλητικού μεγαλείου που μας προσφέρονται από αλλού, ελπίζοντας ότι και ο ελληνικός αθλητισμός θα ακολουθήσει ανάλογα παραδείγματα.
Επιμέλεια: Μάνος Ρούσσος
To standing ovation στην τελευταία εμφάνιση του Κόμπι Μπράιαντ, του σημαντικότερου ίσως μπασκετμπολίστα της εποχής μας, σε συνδυασμό με τα δάκρυα του την ώρα που αποχαιρετούσε και ευχαριστούσε το κοινό των Los Angeles Lakers, που τόσα χρόνια τον στήριξε και τον θεοποίησε, ένα πράγμα μου προκάλεσε: Ανατριχίλα. Ο Κόμπι στο τελευταίο του παιχνίδι μάλιστα πέτυχε 60 πόντους και έκλεισε την καριέρα του με τον πιο ιδανικό τρόπο που μπορούσε. Σε κάθε γήπεδο που επισκέφτηκε με την ομάδα του φέτος, έτυχε μεγάλου σεβασμού και λατρείας, αφού οι φίλαθλοι των αντίπαλων ομάδων τον επευφημούσαν. Ήταν, άλλωστε, από τους ανθρώπους που άλλαξε το μπάσκετ. Προσωπικά, μπορώ να πω ότι δε συμφωνούσα με τον ιδιαίτερο τρόπο παιχνιδιού του, όμως η επιρροή του στο άθλημα υπήρξε τεράστια και μπορεί να συγκριθεί μόνο με ελάχιστων διαχρονικά. Black Mamba, we' ll miss you!
Λίγες ώρες έπειτα, οι Golden State Warriors έσπασαν το απόλυτο ρεκόρ που κατείχαν μέχρι χθες οι Chicago Bulls του Μάικλ Τζόρνταν, αλλάζοντας την ιστορία του ΝΒΑ, πιθανότατα για πάντα. Οι GSW, με όπλο την ομαδικότητα και την αγωνιστική πολυφωνία τους, κατάφεραν αυτό που μέχρι προσφάτως έμοιαζε ακατόρθωτο. Η τελική κατάταξη τους βρήκε με 73 νίκες και 9(!) μόλις ήττες, με αποτελέσμα η αρμάδα του Steph Curry να μπει στο πάνθεον του παγκόσμιου αθλητισμού και να αποδείξει ότι το μπάσκετ μπορεί να επιζήσει και μετά τον Τζόρνταν, εν αντιθέσει των όσων λέγονταν την προηγούμενη δεκαετία. Σημειωτέον ότι ο ίδιος ο Τζόρνταν παρότρυνε τους Γουόριορς να καταφέρουν να σπάσουν το ρεκόρ της δικής του ομάδας! Πλέον, οι Γουόριορς είναι έτοιμοι να διεκδικήσουν το δεύτερο στη σειρά τίτλο του καλύτερου μπασκετικού πρωταθλήματος στον κόσμο.
Το ΝΒΑ αποτελεί το υπόδειγμα του αθλητισμού, όπως θα έπρεπε να είναι πάντα σε κάθε άκρη του πλανήτη. Οι αγώνες συνιστούν μια γιορτή, το άγχος και η πίεση είναι έννοιες άγνωστες, βία δεν υπάρχει παρά μόνο μέσα στις 4 γραμμές του γηπέδου. Ταυτόχρονα, το υπερθέαμα που εκτυλίσσεται σε αυτές, ολοκληρώνει το show που δικαίως είναι τόσο διαφημισμένο σε όλο τον κόσμο. Και αυτό συμβαίνει διότι εξωαγωνιστικά η πλειοψηφία των παικτών και παραγόντων του ΝΒΑ προωθούν το "ευ αγωνίζεσθαι", την άμιλλα, την ανοχή στην αποτυχία και κυρίως τον σεβασμό προς τον αντίπαλο. Οι φίλαθλοι πάνε στο γήπεδο για να δουν καλό μπάσκετ και όχι για να βρίσουν με αχαρακτήριστες εκφράσεις τους αθλητές, ημέτερους και μη. Τα παραπάνω φυσικά δεν υφίστανται στα ελληνικά γήπεδα, οπότε κάθε είδους σύγκριση θα ήταν ιερόσυλη. Θα σταθώ κυρίως στον σεβασμό, ο οποίος δυστυχώς δε συναντάται πλέον σχεδόν πουθενά στον ελληνικό αθλητισμό. Η έλλειψη του πρώτου έχει οδηγήσει τον δεύτερο σε μια τελματώδη κατάσταση.
Μακάρι κάποια στιγμή και στα μέρη μας τα σπορ να αντιμετωπίζονται σαν απλή διασκέδαση και σαν λόγος ένωσης και όχι συνεχούς διένεξης με συνανθρώπους μας. Μέχρι τότε, όλοι οι υγιείς φίλαθλοι ας απολαμβάνουμε στιγμές αθλητικού μεγαλείου που μας προσφέρονται από αλλού, ελπίζοντας ότι και ο ελληνικός αθλητισμός θα ακολουθήσει ανάλογα παραδείγματα.
Επιμέλεια: Μάνος Ρούσσος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ονοματεπώνυμο
το σχόλιό σας