Φτού και βγαίνω!

Περίπου έναν μήνα πριν, συμμετείχα στη διοργάνωση μίας έκθεσης ζαχαροπλαστικής κι είχα αναλάβει την ενημέρωση σε μαθητές δημοτικού σε σχολεία σε κάθε μεριά της Αττικής. Εργαστήρια σοκολάτας και μικρά λευκά σκουφάκια με ασορτί ποδιές. Σκέτος παράδεισος για τα μικρά μαθητούδια να γεμίσουν τα μικροσκοπικά τους δαχτυλάκια με σοκολάτα και να λερωθούν από την κορυφή μέχρι τα νύχια. Ενώ λοιπόν περιμένουμε στο πεζούλι ενός σχολείου τον διευθυντή για την ενημέρωση, περνούν από μπροστά μας τρία μικρά χαριτωμένα κοριτσάκια. Ναι πολύ γλυκό μέχρι εδώ, το καλύτερο τώρα έρχεται.

  Ήταν περίπου 8 χρονών και τα δύο κρατούσαν στο χέρι κινητά και το τρίτο         -μα τω θεώ- ένα tablet. Στο διάλειμμα αντί να τρέχουν πάνω κάτω και να σηκώνουν τον κόσμο με τις φωνές τους, αντί να γελάνε και να κατηγορούν το ένα ότι πειράζει το άλλο στη δασκάλα, περπατούσαν χωρίς να βλέπουν μπροστά τους (όπως κάνουμε δυστυχώς όλοι) και φυσικά δεν μιλούσαν μεταξύ τους. Είχαμε μείνει άφωνοι από το πόσο γρήγορα επηρεάζονται οι νεότερες γενιές από τις τεχνολογικές αλλαγές και σιγά σιγά ασχολούνται όλο και πιο νωρίς με τις ηλεκτρονικές συσκευές.

  Επόμενο περιστατικό: Πέρυσι το καλοκαίρι, σε νησιώτικη ταβέρνα, πεντάχρονος μικρός ξανθός μπόμπιρας βλέπει στο tablet της μαμάς κινούμενα σχέδια με ακουστικά και έχει μάθει να χειρίζεται το Youtube. Δεν ήξερα τι να πω ή μάλλον τι να μην πω καθώς η μαμά ήταν μπροστά. Τον παρακολουθούσα ενώ έτρωγα τα λεμονάτα καλαμαράκια μου και θυμόμουν τι έκανα εγώ τα καλοκαίρια όταν ήμουν στην ηλικία του. Εντάξει, θα μου πείτε τότε τα κινητά δεν ήταν τόσο προηγμένα. Και ναι εντάξει, πού και πού μου έδιναν οι μεγάλοι το κινητό τους να παίξω, μόνο αν γκρίνιαζα με τα μούτρα μέχρι το πάτωμα νιαουρίζοντας ''σε παρακαλώ μαμαααά'' για να παίξω πέντε λεπτά φιδάκι.

  Τότε δεν υπήρχε Youtube, Facebook ή Instagram. Τότε, παίζαμε μπουγέλο με ταπεράκια στην αυλή του εξοχικού στο χωριό και μετά τουρτουρίζαμε τυλιγμένα με πετσέτες και μωβ χείλη ενώ τρώγαμε καρπούζι με φέτα. Τότε, κυλιόμασταν στις λάσπες και σκαρφαλώναμε σε κάθε δέντρο που βρίσκαμε, μας κυνηγούσαν κόκορες και γαλοπούλες -ναι τα έχω βιώσει και τα δύο, καθόλου ευχάριστη εμπειρία- παίζαμε μήλα και κορόιδο και μετά πίναμε νερό από το λάστιχο. Τρέχαμε να κρυφτούμε ανάμεσα στα παρτέρια του πάρκου, πίσω από τειχάκια και κάτω από τραπέζια ενώ κάποιος τα φυλούσε, τα γόνατά μας ήταν μονίμως γδαρμένα από γλίστρες και άτυχες στιγμές με τα ποδήλατα και το βράδυ καθόμασταν κάτω από καρυδιές και ακακίες με τις γιαγιάδες και τους παππούδες μας χωρίς smartphones και laptops να φωτίζουν τα πρόσωπά μας μες το σκοτάδι.

  Πασαλειβόμασταν με το παγωτό πύραυλο, κρατούσαμε τη γιαγιά από τη φούστα τις Κυριακές που μας ξυπνούσε με το ζόρι για να πάμε στην εκκλησία, χαράζαμε στην άσφαλτο με κιμωλία τα κουτάκια του κουτσού και ρίχναμε πετρούλες στο κουτί που δεν θα πατούσαμε και παίζαμε σκοινάκι ξυπόλητα στους δρόμους της γειτονιάς. Όταν λίγο πιο ''μεγάλες'' διαβάζαμε ''Σούπερ Κατερίνα'' και βάφαμε αδέξια τα νύχια μας, ακούγαμε από τις μαμάδες μας ''Μη βιάζεστε να μεγαλώσετε, έχετε πολύ καιρό ακόμα. Βγείτε έξω στον ήλιο να παίξετε'' αλλά ήδη νομίζαμε ότι είχαμε γίνει πολύ μεγάλες γι'αυτά...

  Τα παιδιά των πόλεων σήμερα, και ειδικά σε λίγα χρόνια, δε γνωρίζουν αυτή τη γλυκιά εξάντληση που σε καταβάλλει μετά το πολύωρο παιχνίδι στην αλάνα. Από πολύ μικρή ηλικία εγκλωβίζονται με τα video games σε σκοτεινά δωμάτια ενώ έξω είναι χαρά Θεού. Όσον αφορά εμένα, διασκεδαστική και ενδιαφέρουσα η φοιτητική ζωή αλλά σαν το μπάνιο μετά τη θάλασσα στην αυλή με το λάστιχο χωρίς μαγιώ, χωρίς ντροπή, δεν έχει...

 À bientôt

Επιμέλεια: Ευαγγελία Λύκου