Μεσούσης της άνοιξης και όπως κάθε χρόνο, οι φοιτητικές εκλογές πλησιάζουν. Μετά το Πάσχα, αρκετοί φοιτητές για πολλοστή φορά θα διαιρεθούν σε μπλε, κόκκινα, πράσινα στρατόπεδα, θα διαβάλλουν τους ''μισητούς'' ιδεολογικούς αντιπάλους τους, θα επιδοθούν σε μια ακατάσχετη συνθηματολογία εν είδει γηπέδου. Εν ολίγοις θα προτάξουν το ατομικό μικροκομματικό τους συμφέρον ως υπεραξία και ύψιστο αγαθό έναντι της συλλογικής ευρυθμίας και ευταξίας στον χώρο του πολύπαθου ελληνικού πανεπιστημίου.
Αν και πολιτικές ομάδες φοιτητών προϋπήρξαν της στρατιωτικής δικτατορίας, η εμβληματική αίγλη της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, ενός κομβικού ιστορικού γεγονότος που συνδέθηκε με την αντιφασιστική και ενσυνείδητη δράση για την προάσπιση των δημοκρατικών ελευθεριών, έδωσε το εναρκτήριο λάκτισμα για την μαζική και έντονη πολιτικοποίηση σημαντικής μερίδας των φοιτητών. Ωστόσο, στο σημείο αυτό παρατηρείται συχνά η τάση να συγχέουμε την υγιή πολιτικοποίηση με την προβληματική κομματικοποίηση, στην οποία δυστυχώς τείνει να εκπίπτει ο φοιτητικός σύλλογος
.
Η εισαγωγή στο πανεπιστήμιο, που συμπίπτει συχνά και με την ηλικιακή ωρίμανση και την αυτονόμηση του ατόμου, με δικαίωμα ψήφου πλέον, καθιστά επιτακτική την ανάγκη του για συμμετοχή στα κοινά, την οποία βέβαια ως ενήλικας μπορεί να την εξασκήσει ακώλυτα και εκτός πανεπιστημίου. Την εν λόγω ανάγκη εκμεταλλεύτηκαν όμως οι κομματικοί φορείς, για να επεκτείνουν τις ιδιοτελείς επιδιώξεις τους και εντός των ΑΕΙ, όπου ΑΕΙ σημαίνει (και αυτό λησμονούμε συχνά) Ανώτατο ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ Ίδρυμα, χώρος προορισμένος από το ελληνικό δημόσιο που λειτουργεί με τα χρήματα των φορολογουμένων για να μεταλαμπαδεύει γνώσεις στη νεολαία. Να παραλαμβάνει τους πληρούντες τα απαιτούμενα κριτήρια αποφοίτους λυκείου και να τους μετατρέπει σε επιστήμονες, ώστε να αποτελέσουν το ελπιδοφόρο αύριο αυτού του τόπου.
Και αυτός ακριβώς ο χώρος, ο οποίος θα έπρεπε να φυλάσσεται ως κόρη οφθαλμού όχι μόνο από τους ιθύνοντες αλλά και από τους φοιτητές, έχει περιπέσει σε αμεριμνησία. Έχει καταστεί παραμάγαζο κομμάτων, των οποίων οι αφίσες και τα συνθήματα καλύπτουν και το τελευταίο εναπομείναν χιλιοστό του κτιρίου και ρυπαίνουν προαύλιο και αίθουσες. Οι Γενικές Συνελεύσεις, κατ'επίφασιν όργανο λήψης αποφάσεων, καθώς αυτές λαμβάνονται συνήθως από θλιβερές μειοψηφίες των εκατό ατόμων, αντιμετωπίζουν την ανυποληψία των φοιτητών, αφού ως επί το πλείστον διεξάγονται υπό τριτοκοσμικές συνθήκες : ανταλλαγή ύβρεων, σποραδικές βιαιοπραγίες, απόπειρα νοθείας αποτελεσμάτων και μανιώδες κάπνισμα. Και, τι ειρωνεία, όσοι δεν τις τιμούν με την παρουσία τους, γιατί φυσικά δεν επιθυμούν να υποστούν κάτι από τα παραπάνω, στιγματίζονται ως ασυνείδητοι ωχαδερφιστές και αδιάφοροι για το ακαδημαϊκό γίγνεσθαι!
Η πανθομολογούμενη κατάδειξη των παρατάξεων ως χαίνουσα πληγή του πανεπιστημίου αποτυπώνεται και στα σημαντικά ποσοστά αποχής στις εκλογές και επιβεβαιώνεται συν τοις άλλοις από τα πεπραγμένα τους και τον τρόπο προσέγγισης στον μέσο φοιτητή. Σημειωτέον, βίωσα και ο ίδιος, ων πρωτοετής στη Νομική Αθηνών το 2013, την εμμονική στήριξη των αριστερών στις απεργιακές κινητοποιήσεις των διοικητικών υπαλλήλων με επιστέγασμα επαναλαμβανόμενες καταλήψεις, πρακτικές που οδήγησαν νομοτελειακά στην απώλεια εξαμήνου. Φυσικά επί μήνες και η αντιτιθέμενη στις καταλήψεις παράταξη ολιγωρούσε και επενέβη πολύ αργά, μόνο όταν ανεξάρτητοι φοιτητές κινητοποιήθηκαν ουσιαστικά στην Γενική Συνέλευση. Για ακόμη μία φορά, ζημιωθείς από τους κομματικούς διαξιφισμούς υπήρξε ο μέσος ανένταχτος φοιτητής, ο ίδιος που όταν άνοιξε η σχολή, αντιμετώπισε την μεν δεξιά παράταξη να επιστρατεύει...αιθέριες παρουσίες για να του τάξουν πρώτο τραπέζι πίστα στα μπουζούκια ως δέλεαρ ψήφου, τις δε αριστερές να τον παρακινούν εκ νέου σε παρακώλυση της εκπαιδευτικής διαδικασίας με καταλήψεις και να διοργανώνουν ρεμπέτικα γλέντια.
Διδασκόμασταν ήδη από τα σχολικά μας χρόνια ότι σταθερή βάση για την εξέλιξη των κοινωνιών δεν είναι άλλη από την παιδεία, η παροχή της οποίας συνιστά την πρώτιστη λειτουργία του πανεπιστημίου. Εύκολα, λοιπόν, αντιλαμβανόμαστε ότι για το πνευματικό και κοινωνικό τέλμα που διέρχεται η πατρίδα μας εξαιρετικό μερίδιο ευθύνης αναλογεί και στην αποσάθρωση των πανεπιστημίων, που έχουν καταστεί έρμαια και πεδία μάχης αντιμαχόμενων κομματικών στρατών, ομάδων παντελώς αδιάφορων για την ομαλή διεξαγωγή των ακαδημαϊκών διαδικασιών, οι οποίες με τις έριδες και την διχόνοια στρέφουν τους φοιτητές τον έναν εναντίον του άλλου, αντί να τους συσπειρώνουν από κοινού στον αδιαπραγμάτευτο στόχο της βελτίωσης του επιπέδου σπουδών και στην προαγωγή της επιστημονικής γνώσης.
Επιμέλεια : Κωνσταντίνος Πούλιος
Αν και πολιτικές ομάδες φοιτητών προϋπήρξαν της στρατιωτικής δικτατορίας, η εμβληματική αίγλη της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, ενός κομβικού ιστορικού γεγονότος που συνδέθηκε με την αντιφασιστική και ενσυνείδητη δράση για την προάσπιση των δημοκρατικών ελευθεριών, έδωσε το εναρκτήριο λάκτισμα για την μαζική και έντονη πολιτικοποίηση σημαντικής μερίδας των φοιτητών. Ωστόσο, στο σημείο αυτό παρατηρείται συχνά η τάση να συγχέουμε την υγιή πολιτικοποίηση με την προβληματική κομματικοποίηση, στην οποία δυστυχώς τείνει να εκπίπτει ο φοιτητικός σύλλογος
.
Η εισαγωγή στο πανεπιστήμιο, που συμπίπτει συχνά και με την ηλικιακή ωρίμανση και την αυτονόμηση του ατόμου, με δικαίωμα ψήφου πλέον, καθιστά επιτακτική την ανάγκη του για συμμετοχή στα κοινά, την οποία βέβαια ως ενήλικας μπορεί να την εξασκήσει ακώλυτα και εκτός πανεπιστημίου. Την εν λόγω ανάγκη εκμεταλλεύτηκαν όμως οι κομματικοί φορείς, για να επεκτείνουν τις ιδιοτελείς επιδιώξεις τους και εντός των ΑΕΙ, όπου ΑΕΙ σημαίνει (και αυτό λησμονούμε συχνά) Ανώτατο ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ Ίδρυμα, χώρος προορισμένος από το ελληνικό δημόσιο που λειτουργεί με τα χρήματα των φορολογουμένων για να μεταλαμπαδεύει γνώσεις στη νεολαία. Να παραλαμβάνει τους πληρούντες τα απαιτούμενα κριτήρια αποφοίτους λυκείου και να τους μετατρέπει σε επιστήμονες, ώστε να αποτελέσουν το ελπιδοφόρο αύριο αυτού του τόπου.
Και αυτός ακριβώς ο χώρος, ο οποίος θα έπρεπε να φυλάσσεται ως κόρη οφθαλμού όχι μόνο από τους ιθύνοντες αλλά και από τους φοιτητές, έχει περιπέσει σε αμεριμνησία. Έχει καταστεί παραμάγαζο κομμάτων, των οποίων οι αφίσες και τα συνθήματα καλύπτουν και το τελευταίο εναπομείναν χιλιοστό του κτιρίου και ρυπαίνουν προαύλιο και αίθουσες. Οι Γενικές Συνελεύσεις, κατ'επίφασιν όργανο λήψης αποφάσεων, καθώς αυτές λαμβάνονται συνήθως από θλιβερές μειοψηφίες των εκατό ατόμων, αντιμετωπίζουν την ανυποληψία των φοιτητών, αφού ως επί το πλείστον διεξάγονται υπό τριτοκοσμικές συνθήκες : ανταλλαγή ύβρεων, σποραδικές βιαιοπραγίες, απόπειρα νοθείας αποτελεσμάτων και μανιώδες κάπνισμα. Και, τι ειρωνεία, όσοι δεν τις τιμούν με την παρουσία τους, γιατί φυσικά δεν επιθυμούν να υποστούν κάτι από τα παραπάνω, στιγματίζονται ως ασυνείδητοι ωχαδερφιστές και αδιάφοροι για το ακαδημαϊκό γίγνεσθαι!
Η πανθομολογούμενη κατάδειξη των παρατάξεων ως χαίνουσα πληγή του πανεπιστημίου αποτυπώνεται και στα σημαντικά ποσοστά αποχής στις εκλογές και επιβεβαιώνεται συν τοις άλλοις από τα πεπραγμένα τους και τον τρόπο προσέγγισης στον μέσο φοιτητή. Σημειωτέον, βίωσα και ο ίδιος, ων πρωτοετής στη Νομική Αθηνών το 2013, την εμμονική στήριξη των αριστερών στις απεργιακές κινητοποιήσεις των διοικητικών υπαλλήλων με επιστέγασμα επαναλαμβανόμενες καταλήψεις, πρακτικές που οδήγησαν νομοτελειακά στην απώλεια εξαμήνου. Φυσικά επί μήνες και η αντιτιθέμενη στις καταλήψεις παράταξη ολιγωρούσε και επενέβη πολύ αργά, μόνο όταν ανεξάρτητοι φοιτητές κινητοποιήθηκαν ουσιαστικά στην Γενική Συνέλευση. Για ακόμη μία φορά, ζημιωθείς από τους κομματικούς διαξιφισμούς υπήρξε ο μέσος ανένταχτος φοιτητής, ο ίδιος που όταν άνοιξε η σχολή, αντιμετώπισε την μεν δεξιά παράταξη να επιστρατεύει...αιθέριες παρουσίες για να του τάξουν πρώτο τραπέζι πίστα στα μπουζούκια ως δέλεαρ ψήφου, τις δε αριστερές να τον παρακινούν εκ νέου σε παρακώλυση της εκπαιδευτικής διαδικασίας με καταλήψεις και να διοργανώνουν ρεμπέτικα γλέντια.
Διδασκόμασταν ήδη από τα σχολικά μας χρόνια ότι σταθερή βάση για την εξέλιξη των κοινωνιών δεν είναι άλλη από την παιδεία, η παροχή της οποίας συνιστά την πρώτιστη λειτουργία του πανεπιστημίου. Εύκολα, λοιπόν, αντιλαμβανόμαστε ότι για το πνευματικό και κοινωνικό τέλμα που διέρχεται η πατρίδα μας εξαιρετικό μερίδιο ευθύνης αναλογεί και στην αποσάθρωση των πανεπιστημίων, που έχουν καταστεί έρμαια και πεδία μάχης αντιμαχόμενων κομματικών στρατών, ομάδων παντελώς αδιάφορων για την ομαλή διεξαγωγή των ακαδημαϊκών διαδικασιών, οι οποίες με τις έριδες και την διχόνοια στρέφουν τους φοιτητές τον έναν εναντίον του άλλου, αντί να τους συσπειρώνουν από κοινού στον αδιαπραγμάτευτο στόχο της βελτίωσης του επιπέδου σπουδών και στην προαγωγή της επιστημονικής γνώσης.
Επιμέλεια : Κωνσταντίνος Πούλιος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ονοματεπώνυμο
το σχόλιό σας