Η 21η Απριλίου αποτελεί μια μέρα αποφράδα, η οποία συνιστά από τις πιο μελανές σελίδες στην ελληνική ιστορία.
Τη μέρα εκείνη, αξιωματικοί του στρατού, υπό την ηγεσία των Γεωργίου Παπαδόπουλου, Στυλιανού Παττακού και Νικολάου Μακαρέζου, κατέλαβαν την εξουσία με πραξικόπημα, αφού είχαν καταφέρει να εξασφαλίσουν τη στήριξη του στρατιωτικού μηχανισμού της χώρας, εγκαθιδρύοντας έτσι ένα απολυταρχικό, αντιδημοκρατικό καθεστώς, το οποίο αποσκοπούσε στην εξαφάνιση τυχόν σοβιετικών "κινδύνων" στο εσωτερικό της Ελλάδας. Αναμφίβολα, η χούντα υπήρξε η πιο αξιοσημείωτη πολιτική στιγμή από το 1950 μέχρι σήμερα, κυρίως γιατί διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο και σε μελλοντικά γεγονότα στη χώρα. Το ζήτημα, όμως, είναι ότι η χούντα άφησε στίγματα στην ελληνική κοινωνία, τα οποία μέχρι σήμερα δεν έχουν καταφέρει να εξαλειφθούν.
Αρχικά, η χούντα ενέτεινε τα εμφυλιακά πάθη, σε μια περίοδο που σαφώς δεν είχαν ξεχαστεί. Με την πιθανή ανοχή της Αμερικής, το καθεστώς φυλάκισε και βασάνισε μεγάλο πλήθος ανθρώπων μόνο για τα φρονήματα και όχι για τις πράξεις του. Πολλοί κομμουνιστές φακελώνονταν και εξετάζονταν συστηματικά για να διαπιστωθεί το εάν αποτελούν απειλή στο πολίτευμα. Φυσικό επόμενο είναι οι απόγονοι αυτών των ανθρώπων να αισθάνονται οργισμένοι και να εκτοξεύουν, ακόμα και στις μέρες μας, μίσος προς κάθε άλλη πολιτική κατεύθυνση. Το αποτέλεσμα είναι να διαιωνίζεται η εμφυλιακή σύγκρουση, έστω και σε ελαφρύτερο βαθμό, αφού ακόμα υφίστανται οι έννοιες "αριστερός-δεξιός", με τη μορφή που είχαν εκείνη την εποχή.
Κατά δεύτερον, η χούντα ταύτισε τη δεξιά και τον φιλελευθερισμό, έννοιες τις οποίες σύγχυσε. Η λαϊκή δεξιά του εθνολαϊκισμού και της προστασίας των "ημέτερων" δεν συνάδει σε καμία περίπτωση με φιλελεύθερα καθεστώτα, τα οποία βασίζονται στην ανθρώπινη αξία, την ελευθερία και την ανάπτυξη, σε προσωπικό και συλλογικό επίπεδο (βλ. Σκανδιναβικές δημοκρατίες). Η χούντα ξεκίνησε με το κλασικό πλέον σύνθημα "Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια", κατέληξε όμως να επιδιώκει φιλελευθεροποίηση του κράτους. Επιθυμούσε να μετατρέψει το συντηρητικό καθεστώς, που βασιζόταν στη θρησκεία και το στρατό, σε ένα φιλελεύθερο πολίτευμα, υπό τη δική της όμως εποπτεία. Αυτός ήταν και ο ουσιαστικός λόγος, για τον οποίο η κυβέρνηση Παπαδόπουλου κατέρρευσε υπέρ της άκρως εθνικιστικής κυβέρνησης Ιωαννίδη, και για τον οποίο η δεξιά σήμερα ταυτίζεται με τον φιλελευθερισμό.
Επιπλέον, η χούντα απέκτησε φανατικούς οπαδούς και συνεχιστές. Οι συγκεκριμένοι, μάλιστα, δεν είναι λίγοι... Οι απόγονοι των Χιτών και των ταγματασφαλιτών είναι εύλογο να απέκτησαν μια συγκεκριμένη πολιτική κουλτούρα, αφού δε διδάχθηκαν ποτέ με δημοκρατικό τρόπο τις αρχές άλλων πολιτικών απόψεων, μεγαλώνοντας σε οικογένειες με φιλοναζιστικά και εθνικιστικά φρονήματα. Το θέμα είναι ότι πολλές φορές, συνήθως από άτομα μεγαλύτερης ηλικίας ακούγεται η ατάκα: "Ε ρε Παπαδόπουλος που μας χρειάζεται..." Προφανώς και δε μας χρειάζεται κανένας Παπαδόπουλος! Αυτό που λείπει από τον ελληνικό λαό είναι η συλλογικότητα και ο σεβασμός, έννοιες οι οποίες πηγάζουν από την προσωπική παιδεία του καθενός. Οικτείρω οποιονδήποτε ψάχνει σωτήρες στα πρόσωπα πολιτικών, πόσο μάλλον αυτούς που θεωρούσαν ευλογία για τη χώρα μας μια εθνολαϊκιστική και αντιδημοκρατική κυβέρνηση!
Τέλος, κατά την ταπεινή μου άποψη, η χούντα επέφερε τα αποτελέσματα των επόμενων ετών στην Ελλάδα. Η φτώχεια που επικράτησε στο φασιστικό καθεστώς δημιούργησε στο λαό απωθημένα, τα οποία εμφανίστηκαν στη Μεταπολίτευση. Ο άκρος οικονομικός συντηρητισμός οδήγησε στην άκρα σπατάλη και ο πλήρης κρατικός έλεγχος οδήγησε στην μετέπειτα ατιμώρητη ασυδοσία των πολιτών. Το μόνο που έμεινε ανέγγιχτο ήταν ο κρατισμός, αλλά και αυτός συνεχίζει να τρέφεται εις βάρος του κοινωνικού συνόλου.
Λόγω των ανωτέρω, θεωρώ ότι η περίοδος 1967-74 δεν έχει αποδειχθεί διδακτική για τον ελληνικό λαό.-
Επιμέλεια: Μάνος Ρούσσος
Τη μέρα εκείνη, αξιωματικοί του στρατού, υπό την ηγεσία των Γεωργίου Παπαδόπουλου, Στυλιανού Παττακού και Νικολάου Μακαρέζου, κατέλαβαν την εξουσία με πραξικόπημα, αφού είχαν καταφέρει να εξασφαλίσουν τη στήριξη του στρατιωτικού μηχανισμού της χώρας, εγκαθιδρύοντας έτσι ένα απολυταρχικό, αντιδημοκρατικό καθεστώς, το οποίο αποσκοπούσε στην εξαφάνιση τυχόν σοβιετικών "κινδύνων" στο εσωτερικό της Ελλάδας. Αναμφίβολα, η χούντα υπήρξε η πιο αξιοσημείωτη πολιτική στιγμή από το 1950 μέχρι σήμερα, κυρίως γιατί διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο και σε μελλοντικά γεγονότα στη χώρα. Το ζήτημα, όμως, είναι ότι η χούντα άφησε στίγματα στην ελληνική κοινωνία, τα οποία μέχρι σήμερα δεν έχουν καταφέρει να εξαλειφθούν.
Αρχικά, η χούντα ενέτεινε τα εμφυλιακά πάθη, σε μια περίοδο που σαφώς δεν είχαν ξεχαστεί. Με την πιθανή ανοχή της Αμερικής, το καθεστώς φυλάκισε και βασάνισε μεγάλο πλήθος ανθρώπων μόνο για τα φρονήματα και όχι για τις πράξεις του. Πολλοί κομμουνιστές φακελώνονταν και εξετάζονταν συστηματικά για να διαπιστωθεί το εάν αποτελούν απειλή στο πολίτευμα. Φυσικό επόμενο είναι οι απόγονοι αυτών των ανθρώπων να αισθάνονται οργισμένοι και να εκτοξεύουν, ακόμα και στις μέρες μας, μίσος προς κάθε άλλη πολιτική κατεύθυνση. Το αποτέλεσμα είναι να διαιωνίζεται η εμφυλιακή σύγκρουση, έστω και σε ελαφρύτερο βαθμό, αφού ακόμα υφίστανται οι έννοιες "αριστερός-δεξιός", με τη μορφή που είχαν εκείνη την εποχή.
Κατά δεύτερον, η χούντα ταύτισε τη δεξιά και τον φιλελευθερισμό, έννοιες τις οποίες σύγχυσε. Η λαϊκή δεξιά του εθνολαϊκισμού και της προστασίας των "ημέτερων" δεν συνάδει σε καμία περίπτωση με φιλελεύθερα καθεστώτα, τα οποία βασίζονται στην ανθρώπινη αξία, την ελευθερία και την ανάπτυξη, σε προσωπικό και συλλογικό επίπεδο (βλ. Σκανδιναβικές δημοκρατίες). Η χούντα ξεκίνησε με το κλασικό πλέον σύνθημα "Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια", κατέληξε όμως να επιδιώκει φιλελευθεροποίηση του κράτους. Επιθυμούσε να μετατρέψει το συντηρητικό καθεστώς, που βασιζόταν στη θρησκεία και το στρατό, σε ένα φιλελεύθερο πολίτευμα, υπό τη δική της όμως εποπτεία. Αυτός ήταν και ο ουσιαστικός λόγος, για τον οποίο η κυβέρνηση Παπαδόπουλου κατέρρευσε υπέρ της άκρως εθνικιστικής κυβέρνησης Ιωαννίδη, και για τον οποίο η δεξιά σήμερα ταυτίζεται με τον φιλελευθερισμό.
Επιπλέον, η χούντα απέκτησε φανατικούς οπαδούς και συνεχιστές. Οι συγκεκριμένοι, μάλιστα, δεν είναι λίγοι... Οι απόγονοι των Χιτών και των ταγματασφαλιτών είναι εύλογο να απέκτησαν μια συγκεκριμένη πολιτική κουλτούρα, αφού δε διδάχθηκαν ποτέ με δημοκρατικό τρόπο τις αρχές άλλων πολιτικών απόψεων, μεγαλώνοντας σε οικογένειες με φιλοναζιστικά και εθνικιστικά φρονήματα. Το θέμα είναι ότι πολλές φορές, συνήθως από άτομα μεγαλύτερης ηλικίας ακούγεται η ατάκα: "Ε ρε Παπαδόπουλος που μας χρειάζεται..." Προφανώς και δε μας χρειάζεται κανένας Παπαδόπουλος! Αυτό που λείπει από τον ελληνικό λαό είναι η συλλογικότητα και ο σεβασμός, έννοιες οι οποίες πηγάζουν από την προσωπική παιδεία του καθενός. Οικτείρω οποιονδήποτε ψάχνει σωτήρες στα πρόσωπα πολιτικών, πόσο μάλλον αυτούς που θεωρούσαν ευλογία για τη χώρα μας μια εθνολαϊκιστική και αντιδημοκρατική κυβέρνηση!
Τέλος, κατά την ταπεινή μου άποψη, η χούντα επέφερε τα αποτελέσματα των επόμενων ετών στην Ελλάδα. Η φτώχεια που επικράτησε στο φασιστικό καθεστώς δημιούργησε στο λαό απωθημένα, τα οποία εμφανίστηκαν στη Μεταπολίτευση. Ο άκρος οικονομικός συντηρητισμός οδήγησε στην άκρα σπατάλη και ο πλήρης κρατικός έλεγχος οδήγησε στην μετέπειτα ατιμώρητη ασυδοσία των πολιτών. Το μόνο που έμεινε ανέγγιχτο ήταν ο κρατισμός, αλλά και αυτός συνεχίζει να τρέφεται εις βάρος του κοινωνικού συνόλου.
Λόγω των ανωτέρω, θεωρώ ότι η περίοδος 1967-74 δεν έχει αποδειχθεί διδακτική για τον ελληνικό λαό.-
Επιμέλεια: Μάνος Ρούσσος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ονοματεπώνυμο
το σχόλιό σας