Μία πολυάσχολη γιαπωνέζα ιδιωτικός υπάλληλος σε μια πολυεθνική εταιρία. Ένας χαμογελαστός μεξικανός σερβιτόρος σ' ένα ιταλικό εστιατόριο. Μία καπάτσα ταμείας σ' ένα κατάστημα παπουτσιών. Μία φουριόζα ελληνοαμερικάνα ρεσεψιονίστ. Δύο μουστακαλήδες σκουπιδιάρηδες στην Πέμπτη Λεωφόρο. Μία πολυλογού καμαριέρα στο ξενοδοχείο. Ένας δίμετρος αφρικανός μπασκετμπολίστας στη διάβαση πεζών.
Όχι δεν είναι το cast μιας καινούριας ταινίας, αλλά κάποια από τα άτομα που ζητήσαμε οδηγίες ή έστω μία χείρα βοηθείας ενόσω βρισκόμασταν στην Νέα Υόρκη το περασμένο Πάσχα. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι είχαν κάτι κοινό και γι' αυτό έχουν αποτυπωθεί στο μυαλό μου. Ήταν πέρα για πέρα πρόθυμοι να σε βοηθήσουν να φτάσεις μέχρι και το χαλάκι της πόρτας. Έμεινα άφωνη από την εξυπηρετικότητα που τους διέκρινε και δεν την έχω δει πουθενά αλλού, σε καμία άλλη πόλη, σε καμία άλλη χώρα. Κυκλοφορούσαμε στη ζούγκλα που ονομάζεται Μανχάταν (ω Μανχάταν, να βρισκόμουν με ένα κλαπ των δαχτύλων μου πάλι πίσω), τελείως αποχαυνωμένες από τα απίστευτα μεγέθη, τις πομπώδεις οθόνες, τους βιαστικούς ανθρώπους και τις εκατομμύρια διαφημίσεις.
Αυτοί οι άνθρωποι, ο Juan, η Valeria, η Εva, αφιέρωσαν λίγο από τον πολύτιμο τους χρόνο για να βοηθήσουν τέσσερις ζαλισμένες Ελληνίδες να προσανατολιστούν. Άλλοι μας εξήγησαν την κατεύθυνση που έπρεπε να ακολουθήσουμε, άλλοι έβγαλαν τα κινητά τους από την τσέπη στο δευτερόλεπτο και αναζήτησαν στο gps τον προορισμό μας κι άλλοι περπάτησαν μαζί μας μέχρι το τέλος. Όλοι χαμογελαστοί, έβλεπες ότι ήθελαν να σε βοηθήσουν και ευφραίνονταν μ'αυτό. Ένα είναι το σίγουρο. Όταν βρίσκεσαι στο εξωτερικό δεν πρόκειται να χαθείς πο-τέ και για κανένα λόγο.
Γιατί τα λέω όλα αυτά;
Θεσσαλονίκη, πενθήμερη. Τσιμισκή γωνία με Αριστοτέλους. Ένας συμμαθητής μου σταματάει εναν περαστικό για να τον ρωτήσει πως πάμε στην Τσιμισκή, αγνοώντας ότι βρισκόμασταν εκεί ακριβώς. Η απάντηση του νεαρου: ''Καλά ρε φίλε δεν βλέπεις την νταμπέλα; Τσι-μι-σκή. Από Αθήνα είσαι ε; Φαίνεται''. Μα τι ευγένεια, τι χάρη! Ωραίοι τρόποι, να τους χαίρεσαι...
Σε τι διαφέρουν λοιπόν ο Σαλονικιός φίλος μας με τους Νεοϋορκέζους; Θα μου πείτε ''Κάνεις λάθος, δεν είναι όλοι έτσι''. Πώς τότε όλοι μα όλοι αυτοί που ρωτήσαμε μας αντιμετώπισαν ευγενικά και με το παραπάνω; Χωρίς να θέλω να προσβάλλω τον συμπατριώτη μου, οι Έλληνες, αν δεν είναι γιαγιά και παππούς που έχουν τοπικό εστιατόριο στην Σαντορίνη και λατρεύουν να φτιάχνουν χωριάτικη σαλάτα και ντολμαδάκια σε ζευγαράκια από την Σουηδία, συγκριτικά με άλλους λαούς είναι κομμάτι ξενοφοβικοί. Δεν είναι πολλοί αυτοί που θα βοηθήσουν, όπως ο Juan τον χαμένο τουρίστα, με τόσο καλή διάθεση και δε θα πουν απλώς ''Ε δυο στενά δεξιά, βασικά όχι, κάνε το γύρο της πλατείας και στρίψε μετά από δυο φανάρια στην εκκλησία, ναι ναι τίποτα''.
Όταν ένας άνθρωπος ζει σε μια κοινωνία ''μούλτι-κούλτι'', σ' ένα μωσαϊκό λαών, είναι ευκολότερο να δεχθεί το διαφορετικό, να αγαπήσει αυτή την πολυπολιτισμικότητα και να απαλλαγεί από κάθε σύνδρομο-κόμπλεξ. Όταν επίσης ένας άνθρωπος ταξιδεύει , αλλάζει όλη του η ζωή.
Για μένα, τα ταξίδια είναι το σχολείο της ζωής, καθώς όσα βιβλία και να διαβάσει κανείς, όσα ντοκιμαντέρ και ταινίες να παρακολουθήσει, τίποτα δε συγκρίνεται με τις εμπειρίες που αποκομίζει όταν πατάει το πόδι του σε ένα παντελώς άγνωστο μέρος.
Τρέχεις να προλάβεις πτήσεις, ψάχνεις στον χάρτη δρόμους και στενάκια, δοκιμάζεις αλλιώτικες κουζίνες -όσο πιο περίεργες τόσο το καλύτερο-μιλάς με άγνωστους, ξεχνάς την οδό που μένεις, γυρνάς πάλι πίσω, αντικρίζεις εικόνες και τοπία που δεν είχες φανταστεί ότι θα δεις ποτέ. Κάθε στιγμή εκπλήσσεσαι από την ίδια τη ζωή και δημιουργείς αναμνήσεις που όταν θα είσαι 80 χρονών θα αφηγείσαι στα εγγόνια σου με ένα νοσταλγικό χαμόγελο.
Γιαυτό, επισκεφθείτε επιτέλους τον ξάδερφο στην Αγγλία ή την θεία στο Παρίσι και μην ξεχνάτε ότι και με χαμηλό budget μπορείτε να κάνετε τα καλύτερα ταξίδια της ζωής σας. Δεν χρειάζονται ούτε πολυτελή δωμάτια ξενοδοχείου, ούτε ακριβά εστιατόρια και μπαράκια για να ζήσεις το όνειρο.
Καλή διάθεση, ψυχραιμία και ένα γερό ζευγάρι αθλητικών παπουτσιών για να μη βλαστημάτε την ώρα και τη στιγμή που πήρατε αντί για αυτά, τρία καλά παντελόνια που όπως τα βάλατε καλοσιδερωμενα στην βαλίτσα, έτσι τα βγάλατε πίσω στην Αθήνα.
Επιμέλεια : Ευαγγελία Λύκου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ονοματεπώνυμο
το σχόλιό σας