Στο ίδιο έργο θεατές

25 Ιανουαρίου 2015, η αποφράδα εκείνη χειμωνιάτικη Κυριακή αποτελεί ορόσημο για την πολιτική ιστορία του τόπου, καθώς για πρώτη φορά ανέλαβε τα ηνία της χώρας κυβέρνηση της αριστεράς. Ο φιλόδοξος νεαρός πολιτικός, Αλέξης Τσίπρας, γνωστός ήδη από την επιτυχημένη σταδιοδρομία του ως πρόεδρος δεκαπενταμελούς και πρωτοστάτης καταλήψεων επί κυβερνήσεως Κ. Μητσοτάκη, επέτυχε σαρωτική νίκη στις βουλευτικές εκλογές, βασιζόμενος κατ'αρχήν στην απαρέσκεια του ευρέος αντιμνημονιακού-ευρωσκεπτικιστικού μετώπου για την κατά γράμμα τήρηση των δεσμεύσεων από την συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και κατά δεύτερον σε μία ακατάσχετη υποσχεσιολογία απευθυνόμενη προς άπαντες, που συναιρείται υπό τον αξιομνημόνευτο τίτλο ''πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης''.

 Ο Τσίπρας, με ''τσάρο'' της Οικονομίας τον Γ. Βαρουφάκη, κατάφερε μέσα σε μόλις έξι μήνες να κατακρημνίσει όλους τους οικονομικούς δείκτες που αποκατέστησε η κυβέρνηση Σαμαρά, να επαναπροσλάβει όλους τους απολυθέντες κομματικούς εγκαθέτους και να προσθέσει και άλλους, να οδηγήσει την χώρα σε ένα παραπλανητικό δημοψήφισμα που έθεσε εν αμφιβόλω την παραμονή μας στον πολιτισμένο κόσμο της Ευρώπης, να καταρρακώσει κάθε ελπίδα των ιδιωτών για επανάκαμψη με τα capital controls και την τραπεζική αργία και ως εκ θαύματος, σε αυτόν τον ολετήρα πρωθυπουργό ο ελληνικός λαός έδωσε τον Σεπτέμβριο μια δεύτερη ευκαιρία να καταστρέψει ό,τι απέμεινε όρθιο από την πρώτη αείμνηστη θητεία του.

Τις τελευταίες εβδομάδες, παρατηρείται η δημιουργία ενός ιδιότυπου σκηνικού ''deja vu'' του περσινού ανεκδιήγητου καλοκαιριού. Ευρισκόμεθα, βέβαια, σε μια σχετικά ώριμη φάση των διαπραγματεύσεων, χωρίς ωστόσο να επαπειλείται προς το παρόν τουλάχιστον εξάντληση των ταμειακών διαθεσίμων του Δημοσίου, αποπομπή της χώρας από την ευρωζώνη ή κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος. Οι συγκυβερνώντες ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ γνωρίζουν πολύ καλά ότι την δεδομένη στιγμή στηρίζονται σε μία ισχνή κοινοβουλευτική πλειοψηφία, με ένα ασφαλιστικό-καταπέλτη για τον ιδιωτικό τομέα να αναμένει την ψήφιση του και μια αντιπολίτευση που ισχυροποιείται μέρα με την μέρα, ιδίως μετά την συσπείρωση φιλελεύθερων στοιχείων γύρω από το πρόσωπο του Κυριάκου Μητσοτάκη και όσο αποδεικνύεται εν τοις πράγμασι η ανεπάρκεια της παρούσας κυβέρνησης.

Διάφορες πηγές από το Μαξίμου αλλά και από την Κουμουνδούρου, καθώς και σποραδικές δηλώσεις μεμονωμένων στελεχών της ''εθνοσωτηρίου συγκυβέρνησης'' υποδεικνύουν ότι βαίνουμε προς εκλογές ή δεύτερο διαδοχικό δημοψήφισμα σε δύο έτη (!). Κατά την προσωπική μου εκτίμηση, ο τελευταίος που επιθυμεί αυτήν την στιγμή μία εκλογική αναμέτρηση-βέβαιη αποκαθήλωση είναι ο Αλέξης Τσίπρας. Αλλά και ο Πάνος Καμμένος, του οποίου η κοινοβουλευτική εκπροσώπηση κρίνεται ολοένα και πιο επισφαλής, δεδομένης της δημοσκοπικής του καθόδου, ενδεχομένως υπογράφει το πολιτικό του τέλος, αν συναινέσει σε εκλογές. Ένα δημοψήφισμα για το νόμισμα, από την άλλη, επ'αφορμή και των εξελίξεων στην Μ. Βρετανία, ακόμη και αν αναδείκνυε ως βούληση των Ελλήνων την διατήρηση του ευρώ, θα κλόνιζε έστω εμμέσως την διαπραγματευτική θέση της χώρας, δημιουργώντας συνθήκες ανασφάλειας, όπως συνέβη τον ιδιαιτέρως θερμό Ιούλιο του 2015.

Συνεπώς, προβλέπω ότι ο Τσίπρας θα προκαλέσει τεχνηέντως συνθήκες οξείας πολιτικής και οικονομικής κρίσης, θα καθυστερήσει όσο το δυνατόν περισσότερο το οριστικό κλείσιμο της αξιολόγησης με τους συνήθεις θρασύδειλους λεονταρισμούς του και πιθανόν να αντιμετωπίσουμε κάποιους ισχυρούς ή μη τραπεζικούς κλυδωνισμούς. Δυστυχώς υπάρχουν εκεί έξω ακόμη συμπολίτες μας που τον συγχαίρουν και τον επευφημούν επειδή ''αυτός τουλάχιστον διαπραγματεύτηκε και ύψωσε το ανάστημά του στους κακούς ξένους''. Σε αυτή την λαϊκίστικη αντιδιαστολή μεταξύ ''παλιού σάπιου πολιτικού συστήματος'' (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ) και ''νέου, άμωμου, αμόλυντου'' (ΣΥΡΙΖΑ) πρόκειται να βασιστεί ο πρωθυπουργός, όπως έπραξε με εξαιρετική επιτυχία και στις δύο προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις. Δεν θεωρώ βέβαια ότι θα έχουμε εκλογές εντός του προσεχούς τριμήνου, ίσως αυτές δεν τοποθετούνται χρονικά ούτε μέσα στο 2016. Ποιος άλλωστε επιθύμησε την τόσο άμεση απαγκίστρωση από την γλυκύτητα της εξουσίας;

 Κάποιοι εδώ θα αναλωθούν στην συνωμοσιολογία, ότι δήθεν ο Τσίπρας δρομολογούσε από την αρχή μια συντεταγμένη επιστροφή στην δραχμή. Ειλικρινά, πιστεύει κανείς ότι διαθέτει το ειδικό βάρος να αναλάβει μια τέτοια ευθύνη; Οι αλυσιδωτές αντιδράσεις από μία ραγδαία υποτίμηση της δραχμής θα εκμηδένιζαν εντός εβδομάδων τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ. Επομένως, δεν θα πρέπει να μας εκπλήξει η εκ νέου μεταφορά των διαπραγματεύσεων στις ελληνικές καλένδες, αφού τους προσεχείς μήνες θα παρακολουθήσουμε, όπως φαίνεται, την απονενοημένη προσπάθεια του Τσίπρα να συντηρηθεί στο τιμόνι της χώρας, να αποποιηθεί, όσο μπορεί, κάθε δέσμευση και ευθύνη και, ως γνωστόν και μη εξαιρετέον, να επανδρώσει όσους περισσότερους φορείς του Δημοσίου μπορεί με τα δικά του παιδιά, με το ηθικοϊδεολογικό πλεονέκτημα της Αριστεράς.

Επιμέλεια : Κωνσταντίνος Πούλιος