Για τους καινούργιους μου φίλους , τη Νιχέτ και το Νιάτ.

.

Ήταν Σάββατο 26 Μαρτίου 2016,μια τυπική ήμερα για του περισσότερους, όχι όμως για εμένα. Ήθελα πολύ καιρό να πάω να δω πώς ζουν οι πρόσφυγες, αλλά κυρίως να στείλω ρούχα , φαγητό κλπ. Συνεχώς , όμως, το ανέβαλλα. Παρ' όλα αυτά ,  η ευκαιρία που έψαχνα εμφανίστηκε. Τυχαίνει , λοιπόν , η θεία μου να είναι μέλος σε μια ομάδα αλληλεγγύης και προσφοράς  , η οποία ονομάζεται "ΠΑΡΕΑ" , και έργο της είναι  να βοηθάει άπορους ανθρώπους με ένα πιάτο φαΐ ή κάποιο ρούχο. ( όποιος ενδιαφέρεται , ορίστε το site :http://pareagreece.blogspot.gr/p/blog-page.html ). Και επειδή σαν "παρέα" βοηθούσαν πολύ τους άστεγους στο λιμάνι του Πειραιά, πολύ καιρό πριν έρθουν οι πρόσφυγες, δεν μπορούσαν να μην κάνουν κάτι για τους πρόσφυγες. Έτσι,  αποφάσισα να τους ακολουθήσω.

Η ομάδα της "ΠΑΡΕΑΣ" , είχε συγκεντρώσει 1237 σακίδια για τα παιδιά των προσφύγων. Το ραντεβού ήταν στην πύλη Ε7 , όπου ο καθένας είχε γεμίσει το αμάξι του με σακίδια. Στο αμάξι της θείας μου είχαμε 4 σακίδια , που αυτή μαζί με φίλους της τα είχαν αγοράσει. Σκοπός του έργου αυτού ,ήταν τα παιδιά και αυτό με έλκυε περισσότερο. Το ίδιο έχω κάνει και για ελληνόπουλα. Αρχικά , σε ορισμένα σακίδια έδεσα το παρακάτω μήνυμα : "Have a safe journey.Hope you find peace and love anywhere you go." ( μτφρ: Να έχετε μια ασφαλή διαδρομή. Ευχόμαστε να βρείτε ειρήνη και αγάπη όπου και να πάτε), το όποιο ήταν γραμμένο και στα αραβικά.Στη συνέχεια , μεταφερθήκαμε  με τα αμάξια  στην πύλη Ε2 σ' ένα hotspot ( ένας θεός να το κάνει hotspot), ώστε να αρχίζουμε να μοιράζουμε τα σακίδια στα παιδιά. 

Αυτό που δεν μας ήταν γνωστό ,αλλά το καταλάβαμε στην πορεία ήταν ότι δεν μπορεί κάποιος να πάει να μοιράσει ό,τι θέλει . Υπάρχει κάποια οργάνωση. Αυτή η οργάνωση , οφείλεται σε ξένους εθελοντές, οι οποίοι δεν αντριπροσωπεύουν κάποιον, από μόνοι τους έχουν ταξιδέψει στην Ελλάδα για να βοηθήσουν.Έτσι, βοήθησαν και εμάς να δημιουργήσουμε μια σειρά . Μάλιστα , η είσοδος του hotspot στην πύλη Ε2,όπου θελαμε να αρχίσουμε να μοιράζουμε, ήταν πέντε βήματα από την αποβάθρα. Γεγονός που αποτελούσε κίνδυνο , γι' αυτό οι εθελοντές άρχισαν να συγκεντρώνουν το κόσμο λίγο πιο δίπλα που υπήρχε κάτι σαν αλάνα.Τα σακίδια ήταν χωρισμένα σε δυο κατηγορίες : (i) κορίτσι και (ii) αγόρι και το περιεχόμενο τους ήταν μαρκαδόροι , μπλοκ ζωγραφικής, φακόςκλπ. Μην ξεχνάμε ότι είναι παιδιά και πρέπει να παίξουν και ένα άλλο παιχνίδι , εκτός από συνεχόμενο κηνυγοκρυφτό.

Αμέσως μετά την πύλη Ε2 , μεταφερθήκαμε στην πύλη Ε1 για το υπόλοιπο μοίρασμα. Εγώ έκατσα μέσα στο αυτοκίνητο και σκεφτόμουνα τι είχα μόλις ζήσει. Ζύγιζα την κατάσταση. Αυτό το "ζύγισμα " διακόπηκε , όταν μου χτύπησαν το παράθυρο δυο μικρά χεράκια και μου ζήτησαν να κατέβω να παίξω μαζί τούς. Χωρίς δεύτερη σκέψη , κατέβηκα και αμέσως παρατήρησα ότι υπήρχαν και αλλά 2 χεράκια στην παρέα. Ήταν δυο αδέρφια, η Νιχέτ και o Nιάτ με αγκάλιασαν και τους δείχνω τον εαυτό μου και τους λέω 3-4 φορές το όνομα μου και έτσι χαρήκαμε όλοι μαζί. Περάσαμε από πολλά στάδια. Ποδόσφαιρο, μπάσκετ , volley  , αλλά βαρεθήκαμε. Σε κλάσματα δευτερολέπτων , κοιτάμε ο ένας τον άλλον και ξεκινάμε να παίζουμε κορόϊδο. Ο καημένος ο Νιάτ ήταν το κορόϊδο λόγω ύψους και συνέχεια μου μιλούσε και μου έδειχνε να του δώσω την μπάλα , μήπως κερδίσει καμία φόρα . Μιλούσε και πηδούσε και γελούσε τόσο γρήγορα που τον άφησα να κερδίζει , γιατί ζαλίστηκα. Με την αδερφή του ως γυναίκα προς κορίτσι είχαμε τέλεια συνεννόηση. Σε κάποια στιγμή τους έδειξα την αποβάθρα για να προσέχουν να μην πάει η μπάλα. Και ο Νιάτ μου λέει " WATER, WATER" για να μου δείξει ότι με κατάλαβε. Και στο μυαλό μου γίνεται ο εξής συνειρμός : " Αυτό το παιδί δεν ξέρει αγγλικά , αλλά ξέρει την λέξη νερό. Φαντάσου πόσο θα έχει διψάσει ή πόσο θα έχει πνιγεί ;;" Έφτασε η ώρα να φύγω και οι δεκάλεπτες , σφιχτές αγκαλιές δεν μου έφταναν.

Κλείνοντας, με αυτό το άρθρο, θα ήθελα να θίξω το εξής : "Κανείς δεν γεννήθηκε ρατσιστής. Ή στο μαθαίνουν στην οικογένεια σου ή στο μαθαίνει η ζωή. Από μόνος σου όχι.Δεν ήμουν ρατσίστρια , αλλά εαν κάποιες φόρες έκανα ρατσιστικές σκέψεις οι "καινούργοι " μου φίλοι με μου τις έδιωξαν τελείως.

                                                                        Επιμέλεια : Λαμπρινή Μπαλάτσ