Καθρέφτη καθρεφτάκι μου...

Ο σύγχρονος άνθρωπος, ένα ον τόσο χαρισματικό αλλά ταυτόχρονα και τόσο ματαιόδοξο, φαίνεται να είναι αθεράπευτα προσκολλημένος στην εικόνα του. Η ανάγκη για κοινωνική αποδοχή καθιστά τον τρόπο με τον οποίο μας βλέπουν οι άλλοι πιο σημαντικό από τον τρόπο με τον οποίο οι ίδιοι βλέπουμε τον εαυτό μας. Έτσι η εξωτερική «ατέλεια» ανάγεται σε ύψιστο πρόβλημα και η εξάλειψη της σε προτεραιότητα. Το ερώτημα που τίθεται λοιπόν, είναι ποιός ορίζει τι είναι «ατέλεια» και τι όχι;

Tην απάντηση στο ερώτημα αυτό δίνουν τα πρότυπα ομορφιάς τα οποία, στις μέρες μας, προωθούνται με τεράστια μεθοδικότητα από μια πολύ κερδοφόρα και φανταχτερή βιομηχανία. Σώματα κάτι παραπάνω από εξιδανικευμένα σε συνδυασμό με πρόσωπα με τέλεια συμμετρία και αψεγάδιαστα χαρακτηριστικά κατακλύζουν κάθε λογής οθόνη και κάνουν τον (ας μου επιτραπεί αυτός ο όρος) μέσο άνθρωπο να λησμονεί τη μοναδικότητα του σε μια απελπισμένη προσπάθεια να εναρμονιστεί με αυτά.

Ας αφιερώσουμε λίγες σειρές στο πρωτεύον θύμα αυτής της στοχοποίησης. Τη γυναίκα. Η σύγχρονη βιομηχανία της showbiz, σε μια προσπάθεια να απαλλαγεί από τις κατηγορίες περί υπερ-προβολής του μη-ρεαλιστικού προτύπου Barbie, το οποίο πολλές φορές και η ίδια φαίνεται να συγχέει με την ανθυγιεινή «heroin chic»  με τις υπερβολικά λεπτές και μακριές γραμμές, προωθεί έναν νέο σωματότυπο, το πλέον γνωστό σε όλους μας «καμπυλωτό».

Ωστόσο αρκεί μια απλή ματιά στις κύριες εκπροσώπους αυτού του σωματότυπου, για να καταλάβει κανείς πως, πέρα από τη φύση και κάποιος άλλος πιο ανθρώπινος παράγοντας έχει συνεισφέρει προκειμένου να επιτευχθούν οι απότομες αυτές διαφοροποιήσεις κατά το μέτρημα με την μεζούρα. Στο σημείο αυτό είμαι σίγουρος ότι θα συμφωνήσουμε όλοι πως δεν υπάρχει κάτι το  κατακριτέο στο να θέλει κανείς να αλλάξει κάτι που τον δυσαρεστεί πάνω του με τη βοήθεια του νυστεριού και συνεπώς η αισθητικές επεμβάσεις δεν θα έπρεπε να θεωρούνται ταμπού. Το αληθινό πρόβλημα είναι ότι για μια ακόμη φορά ένα ουτοπικό πρότυπο έρχεται στο προσκήνιο και μάλιστα αμπαλαρισμένο στην ψευδαίσθηση του προσιτού και του φιλικού ως προς την γυναικεία ανατομία, ενώ στην πραγματικότητα παρακινεί πιο δραστικές παρεμβάσεις που ξεφεύγουν από τη στενή σφαίρα του προσώπου, στην οποία περιοριζόταν κυρίως ο προκάτοχος του.

«Ο άντρας» ακούω συχνά «είναι απαλλαγμένος από τέτοιου είδους ψυχολογικές επιβαρύνσεις. Δεν ξέρει πόσο δύσκολο είναι να έχει να συμβαδίσει με μια εξιδανικευμένη εικόνα της φυσιολογίας του». Προσωπικά κρίνω πως η άποψη αυτή ανήκει στο παρελθόν. Σε καμία ,βέβαια, περίπτωση το ποσοστό στοχοποίησης του δεν μπορεί να συγκριθεί με αυτό της γυναίκας. Παρ’αυτά, ποιος μπορεί να διαφωνήσει, πως, ο σύγχρονος άντρας αναμένεται να έχει ένα ιδανικά αθλητικό σώμα, υψηλό ανάστημα, αρρενωπά χαρακτηριστικά καθώς και πυκνή τριχοφυΐα (αποκλειστικά στο πρόσωπο) κατά τα πρότυπα του «lumbersexual man», χαρακτηριστικά κάτι παραπάνω από δυσεύρετα; Και μάλιστα πρέπει να υπογραμμιστεί ότι επειδή η εξωτερίκευση της ανασφάλειας, αποτελεί ένα βαρύ πλήγμα στο αντρικό εγωισμό, η αποδοχή της που είναι και το πρώτο βήμα για την εξάλειψη της είναι ακόμη πιο δύσκολη  .Είναι πράγματι μια «δύσκολη εποχή να είσαι άντρας».

Μήπως η λύση δοθεί όταν πλέον ένα πραγματικά υγιές και ρεαλιστικό πρότυπο ομορφιάς έρθει να αντικαταστήσει τα προηγούμενα; Η απάντηση που προσωπικά θα έδινα στο ερώτημα αυτό είναι όχι από την απλή άποψη ότι πάντα για κάποιον το εκάστοτε πρότυπο θα είναι απροσπέλαστο. Θεωρώ ότι θα πρέπει να είμαστε σε θέση να μιλάμε για συνύπαρξη των διαφόρων τύπων ομορφιάς καθώς και ισότιμη προβολή τους. Και θέλω να τονίσω τον όρο τύπων ,καθώς η φράση «συνύπαρξη διαφόρων» αναιρεί τον όρο προτύπων. Μόνο τότε θα είναι ο καθένας μας ικανός να προβάλει τη διαφορετικότητα του. Μια διαφορετικότητα η οποία υπό τη σκιά του προτύπου καλείται «ατέλεια» όπως επέλεξα να την χαρακτηρίσω στην αρχή. Άλλωστε..... There is a kind of beauty in imperfection. Conrad Hall

Επιμέλεια: Παναγιώτης Κροντηράς