Περί Αντιπολίτευσης ή γιατί ο Κυριάκος δεν θα αλλάξει τίποτα

Ας ξεκινήσουμε με κάποιες βασικές παραδοχές. Η παρούσα Κυβέρνηση έχει πρακτικά αποτύχει. Απώλεσε κάθε έννοια αξιοπιστίας με τους ίδιους (αστραπιαίους) ρυθμούς με τους οποίους κέρδισε την υποστήριξη του απλού λαού. Με την υπερψήφιση και του τελευταίου μνημονίου και με τους εφαρμοστικούς νόμους που έπονται είναι δεδομένο ότι η παραπάνω από εύθραυστη πλειοψηφία των 153 βουλευτών του κυβερνητικού συνασπισμού δεν θα ολοκληρώσει την τετραετία αλλά θα έχουμε για άλλη μια φορά πρόωρες εκλογές. Το να γραφεί όμως άλλο ένα άρθρο για τα λάθη τις παραλείψεις και τις παλινωδίες της παρούσας κυβέρνησης είναι μάλλον αχρείαστο καθώς καθημερινά σε sites, blogs και εφημερίδες όλων των αποχρώσεων και των ιδεολογιών το ζήτημα αναλύεται τουλάχιστον εξαντλητικά. 

Αυτό που έχει πιο μεγάλο ενδιαφέρον αλλά ίσως και σημασία είναι να αναλύσουμε τον όπως όλα δείχνουν επόμενο πρωθυπουργό της χώρας, τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Έναν άνθρωπο και μια πολιτική φιγούρα που η περίπτωση του πρέπει να διδάσκεται στις σχολές marketing σε όλον τον κόσμο καθώς το επικοινωνιακό του επιτελείο κατόρθωσε να ''πλασάρει'' έναν άνθρωπο ο οποίος κατάγεται από μια από τις πιο παλιές και μεγάλες πολιτικές οικογένειες του τόπου με ουσιαστικά ανύπαρκτη καριέρα έξω από την πολιτική και με γνωστές διασυνδέσεις με εταιρίες και συμφέροντα όπως η Siemens ως τον εκπρόσωπο του ''νέου'' του '''ρηξικέλευθου'' του ''καινοτόμου'' με σκοπό την ανασύσταση του κεντροδεξιού χώρου προς μια κατεύθυνση ευρωπαϊκή και φιλελεύθερη. Άλλωστε γιαυτό διέλυσε και την ΟΝΝΕΔ σωστά; Λάθος. Αν και η αλήθεια είναι ότι δεν είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος για να αναλύσω τα πραγματικά αίτια της διάλυσης της εν λόγω κομματικής νεολαίας, καθώς ούτε μέλος της είμαι ούτε στον ίδιο πολιτικό χώρο εντάσσομαι, είναι μάλλον ξεκάθαρο στον ουδέτερο παρατηρητή ότι αυτή έγινε για λόγους εσωκομματικών συσχετισμών και ''ξεκαθαρίσματος λογαριασμών'' και όχι για να συμβολίσει μια νέα σελίδα στην ιστορία του κόμματος. 

Και αν είναι όντως έτσι από που προκύπτει ότι ο Κ. Μητσοτάκης δεν είναι κάτι πραγματικό διαφορετικό αλλά μια καινούργια έκδοση του παλιού θα ρωτήσει ο υποθετικός αναγνώστης. Μα από τη στάση που κράτησε ο ίδιος και το κόμμα του στο σημαντικότερο πολιτικό γεγονός των τελευταίων μηνών το μνημόνιο φυσικά! Τις προηγούμενες ημέρες γίναμε μάρτυρες ενός κωμικοτραγικού σκηνικού όπου οι μεν δεν πίστευαν σε ένα νομοσχέδιο το οποίο υπερψήφιζαν και οι δε καταψήφιζαν ένα νομοσχέδιο το οποίο στην πραγματικότητα πίστευε. Είδαμε λοιπόν τον κύριο Μητσοτάκη να ακολουθεί την παλαιότερη και πλέον στείρα μορφή αντιπολίτευσης, αυτής της καταψήφισης για την καταψήφιση αυτήν καθαυτή. Ο ίδιος αν και πεπεφρασμένος νεοφιλελεύθερος και θιασώτης της ''αριστείας'' και του ''μικρού κράτους'' (και των απολύσεων αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση) αποφάσισε να καταψηφίσει το πιο νεοφιλελεύθερο μνημόνιο μέχρι το επόμενο χωρίς κάποια συγκεκριμένη αιτιολογία αλλά περιοριζόμενος στις γνωστές κορώνες περί ''ξεπουλήματος της εθνικής κυριαρχίας'' που η αλήθεια είναι ότι μέχρι σήμερα μας είχε συνηθίσει ο πάλαι ποτέ συνοδοιπόρος του Πάνος Καμμένος. 

Πώς είναι λοιπόν δυνατόν να θεωρήσουμε ότι ένας άνθρωπος που φοβάται να εκφράσει κατά βούληση όταν βρίσκεται στην αντιπολίτευση απλά και μόνο για να καρπωθεί τις ψήφους της δυσαρεστημένης κοινωνίας θα είναι θαρραλέος και ειλικρινής ως πρωθυπουργός, Το ότι ο ίδιος θα ακολουθήσει το ίδιο μονοπάτι με την παρούσα κυβέρνηση όσον αφορά την ασκούμενη πολιτική είναι δεδομένο, άλλωστε ο ίδιος δεν το έχει κρύψει ποτέ ότι θα είναι καλύτερος διαχειριστής των μνημονίων γιατί πιστεύει σε αυτά. Το ζητούμενο τουλάχιστον για μια μεγάλη μερίδα της κοινωνίας είναι το νέο αλλά απότι φαίνεται ότι ούτε καν αυτό το αόριστο και συνάμα θελκτικό δεν μπορεί να προσκομίσει στην πολιτική ζωή του τόπου. Άλλωστε σε αυτήν τη ζωή δεν είναι όλα θέμα marketing...

Επιμέλεια: Πασχάλης Χατζόπουλος