ΔΙΑΔΩΣΤΕ! Ιστορική δικαστική απόφαση!

Τι κάνει η Έρι στον ελεύθερό της χρόνο; Διόρθωση: όταν πρέπει να διαβάσει αλλά βαριέται σε υπερβολικά μεγάλο βαθμό; Ένα ατελείωτο scroll στην αρχική της, που πολλές φορές την οδηγεί στην ανάγνωση άρθρων. “Ιστορική δικαστική απόφαση στην Ιταλία”. Όπα λέω, εδώ είμαστε, σχετίζεται και με την νομική, ας το δούμε.

Περιμένω και εγώ να διαβάσω κάτι πρωτοφανές, κάτι στο οποίο δεν φτάνει ο νους μου ή ακόμα και αν φτάνει να παραμένει αντισυμβατικό και ρηξικέλευθο. “Αθώωση σε άστεγο που έκλεψε ένα λουκάνικο και λίγο τυρί αξίας 4 ευρώ και 7 (ολόκληρων) λεπτών”.

Αποκλείεται σκέφτομαι. Αποκλείεται να διατυμπανίζεται μια τέτοιου είδους απόφαση ως ‘‘ιστορική’’. Βέβαια για να μιλήσουμε λίγο ρεαλιστικά, υπό φυσιολογικές συνθήκες, υπό ανεπτυγμένες κοινωνίες και συνειδήσεις, αυτό που αποκλείεται θα έπρεπε να ήταν η ύπαρξη αστέγων που υποσιτίζονται. Παρόλα αυτά η ύπαρξή τους είναι γεγονός. Επομένως δεν μου μένει παρά να μείνω έκπληκτη στην αντίδραση των μέσων ενημέρωσης ως προς τον χαρακτηρισμό της απόφασης.

Αξιομνημόνευτη μάλιστα είναι και η απόφαση του πρωτοβάθμιου δικαστηρίου που έκρινε την υπόθεση. Σαν να το φαντάζομαι. Ένας άνθρωπος ρακένδυτος, απελπισμένος και εξουθενωμένος από τη ζωή, σέρνεται στα δικαστήρια, λόγω κλοπής, μιας κλοπής  που αποτελεί για τον ίδιο ζήτημα ζωής και θανάτου. Για μας τι είναι τα 5 ευρώ; Ένας καφές και μια τυρόπιτα. Για εκείνον τον άνθρωπο ωστόσο δεν ήταν ένα λουκάνικο και ένα τυρί, αλλά η ίδια του η ζωή. Το θέμα δεν είναι ιδεολογικό, ούτε ο άστεγος αυτός είχε κάποια μορφή κοινωνικής πάθησης που θα ‘βόλευε’ το δικαστήριο να τον αποκαλέσει κλεπτομανή. Ήταν ένας άνθρωπος που απλά λιμοκτονούσε. Ο δικαστής είχε μπροστά του ένα τέτοιο άτομο, γνώριζε ότι κοιμάται στο δρόμο και ότι ψάχνει στα σκουπίδια το ρουχισμό και την τροφή του. Δεν δίστασε όμως να του επιβάλλει την ποινή της φυλάκισης των 6 μηνών και του προστίμου των ….100 ευρώ.

Η υπόθεση αυτή χρειάστηκε την εξάντληση και των 3 βαθμών δικαιοδοσίας. Έπρεπε να φτάσει στο Ανώτατο Δικαστήριο, για να κατανοήσουν τα πρόσωπα εκείνα, τα αμερόληπτα, με το εντυπωσιακό κύρος και την ισχυρή εσωτερική φωνή της δικαιοσύνης , αυτά που αποφασίζουν για τις ζωές των ανθρώπων, ότι ο άνθρωπος αυτός πρέπει να χαρακτηριστεί αθώος.

“Κανείς δεν πρέπει να πεθαίνει από την πείνα σε ανεπτυγμένες κοινωνίες’’ αναφέρει η ιταλική εφημερίδα.

Πράγματι κανείς.

Αλλά πεθαίνει. Και εγώ είμαι πολύ ‘‘μικρή’’ και πολύ τυχερή για να ισχυριστώ ότι καταλαβαίνω αυτόν τον άνθρωπο. Ό,τι δεν βιώνεις – ακόμη και ο καλύτερος ψυχολόγος να είσαι – δεν δύναται να το καταλάβεις πληρέστατα. Να συμπονέσεις και να προσφέρεις μπορείς αλλά όχι να ισχυριστείς ότι ξέρεις τι περνάει.

Όπως και να έχει η είδηση αυτή με αφήνει με την εξής σκέψη. Πως είναι δυνατόν η δικαιοσύνη μας να απέχει τόσο πολύ από το δίκαιο σε ορισμένες περιπτώσεις; Είναι αντιφατικό ακόμα και γραμματικά-ετυμολογικά! Αλλά ακόμα και όταν έρχονται αυτές οι αναλαμπές ταύτισης με την ηθική, που είναι οπωσδήποτε εξαιρετικά ελπιδοφόρες, πως γίνεται να παρουσιάζονται ως κοσμοϊστορικό γεγονός;

Ζούμε σε μια εποχή που το παράλογο παρουσιάζει τάση προς ‘‘κανονικοποίηση’’ και το οφθαλμοφανές κατοικεί στην ουτοπία. Σε μια εποχή που μεγαλοστελέχη με μύρια στις τσέπες και παρασκηνιακή εξουσία, εκτίουν ποινή φυλάκισης ημερών, για κακουργήματα, και άνθρωποι όχι απλώς φτωχοί, όχι απλώς στερημένοι μιας άνετης ζωής, αλλά άνθρωποι που δεν θα κοιμηθούν απόψε σε κρεβάτι, που δεν ξέρουν αν θα φάνε, αν θα κρυώσουν σε σημείο που να μην νιώθουν τα μέλη τους, οφείλουν να αποδείξουν ότι είναι ένα βήμα πριν το θάνατο για να αθωωθούν.

Χρόνια πολλά δικαιοσύνη! Να σε χαιρόμαστε!

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: Eριφίλη Μηλιώτη