Οι εκλογές που θα κρίνουν το μέλλον (;)

Όσο πλησιάζουμε προς τις προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ τόσο το ζήτημα αποκτά όλο και κεντρικότερη θέση στα εγχώρια αλλά και ξένα ειδησεογραφικά μέσα. Η παρουσία αλλά και η νίκη άλλωστε του Ντόναλντ Τραμπ στους προκριματικούς για το χρίσμα των Ρεπουμπλικάνων προκάλεσε το ενδιαφέρον τόσο στην Ευρώπη όσο και στις ΗΠΑ  ατόμων που υπό κανονικές συνθήκες δεν θα ασχολούνταν ούτε στο ελάχιστο. Ο Τραμπ δεν είναι όμως ο μόνος υποψήφιος για τη θέση του πλανητάρχη και ούτε καν ο πιθανότερος για να εκλεγεί σύμφωνα με τις τελευταίες έρευνες, Παράλληλα, στο άλλο στρατόπεδο έχουμε την ύπαρξη δύο υποψηφίων για το χρίσμα που ενώ προέρχονται από το ίδιο κόμμα οι πλατφόρμες, οι ιδέες αλλά και τα πεπραγμένα τους δεν θα μπορούσαν να είναι πιο διαφορετικά δημιουργώντας έτσι την αίσθηση ότι στους Δημοκρατικούς δεν υπάρχει μόνο ένας αγώνας για την υποψηφιότητα αλλά και ένας αγώνας για την ίδια την ταυτότητα του κόμματος. Ποιοι όμως είναι πραγματικά οι υποψήφιοι, τι πραγματικά πιστεύουν, ποια είναι τα διακυβεύματα των εκλογών και κυρίως είναι όντως ο Ντόναλτ Τραμπ ο Αντίχριστος;

Ας ξεκινήσουμε από το τελευταίο που είναι μάλλον και το πιο εύκολο να απαντηθεί. Όχι ο υποψήφιος των Ρεπουμπλικάνων δεν είναι ο Αντίχριστος όπως τον έχουν παρουσιάσει πολλά προοδευτικά media. Από την άλλη όμως είναι πραγματικά δύσκολο να μπορέσει να πει κάποιος ποιες πραγματικά είναι οι θέσεις του. Οι μόνες σταθερές στη ρητορεία του είναι το μίσος για τους μετανάστες (ιδιαίτερα για τους Μεξικανούς), η θέλησή του να φτιάξει ένα τοίχος στα σύνορα με το Μεξικό και μια απροσδιόριστη αντιπάθεια προς την Κίνα όσον αφορά την εξωτερική πολιτική. Από εκεί και πέρα δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι έχει υποστηρίξει κατά καιρούς κάθε πλευρά στα μεγάλα ζητήματα που αφορούν την αμερικανική κοινωνία όπως η οπλοκατοχή, οι εκτρώσεις τα δικαιώματα της LGBTQ κοινότητας και τόσα άλλα. Δεν θα πρέπει άλλωστε να ξεχνάμε το γεγονός ότι ο ίδιος ήταν Δημοκρατικός αλλά και φίλος της Χίλαρυ Κλίντον μέχρι πριν από λίγα χρόνια. Το φαινόμενο Τραμπ είναι ένα από τα πιο πολυεξετασμένα των τελευταίων μηνών καθώς από υποψήφιος που έθεσε υποψηφιότητα μάλλον για τη δημοσιότητα (που αποδεδειγμένα λατρεύει) και για να προωθήσει έμμεσα τα προϊόντα και τις εκπομπές που συμμετέχει παρά όντως για να κερδίσει. Και όμως απευθυνόμενος στα πιο χαμηλά ένστικτα της αμερικανικής συντηρητικής κοινωνίας και με ένα μίγμα λαϊκισμού, εμπρηστικών δηλώσεων και έμμεσης διαφήμισης από τα εκεί media κατάφερε να περάσει την εικόνα του επιτυχημένου επιχειρηματία που μιλάει τη γλώσσα του απλού λαού κι ενδιαφέρεται για τα προβλήματά του ενώ την ίδια στιγμή μάχεται το κατεστημένο. Παρόλο που κάθε λέξη από την προηγούμενη περίοδο δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα κάτι που είναι προφανές για τον οποιοδήποτε ψύχραιμο παρατηρητή ο ίδιος έχει καταφέρει να μετατρέψει τα (αρκετά) μειονεκτήματά του σε πλεονεκτήματα και να συγκεντρώνει τώρα αρκετές πιθανότητες για να γίνει ο επόμενος πλανητάρχης, κάτι που πριν ένα χρόνο περίπου δεν θα ήταν τίποτε άλλο παρά κακό αστείο.

Ποια είναι η απάντηση των Δημοκρατικών σε αυτή τη χιονοστιβάδα;Προς το παρόν δεν υπάρχει οριστική απάντηση γιατί παρά τις περί αντιθέτου προβλέψεις η ανάδειξη της Χίλαρυ τελικά μόνο περίπατος δεν αποδεικνύεται. Παρά την αμέριστη υποστήριξη των Super-PACS (πολιτικών επιτροπών που δεν δεσμεύονται από τους υπάρχοντες κανόνες για την χρηματοδότησή τους) αλλά και της ηγεσίας του κόμματος έχει σημειώσει απανωτές ήττες από το μεγάλο αουτσάιντερ που ακούει στο όνομα Μπέρνι Σάντερς. Ο ίδιος είναι η προσωποποίηση του λατινικού ρητού fluctuat nec mergitur. Αν και είναι πλέον σχεδόν δεδομένο ότι ο ίδιος δεν θα μπορέσει να συγκεντρώσει αρκετούς υποψηφίους ούτως ώστε να λάβει το χρίσμα των Δημοκρατικών έχει κατορθώσει να συσπειρώσει γύρω του ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας αποτελούμενο κυρίως από νέους, ανεξάρτητους και διανοούμενους που αντιπροσωπεύουν τα πιο προοδευτικά κομμάτια της κοινωνίας ενώ έχει μεγάλη απήχηση και σε όλους όσους αντιπαθούν το κομματικό κατεστημένο. Παράλληλα θα πρέπει να του πιστωθεί ως επιτυχία το γεγονός ότι ανεξαρτήτως τελικού αποτελέσματος κατάφερε να στρέψει την προσοχή της κοινής γνώμης σε θεμελιώδη ζητήματα της κοινωνίας και της οικονομίας όπως η αύξηση του κατώτατου μισθού (στο οποίο έχει ήδη συμφωνήσει η αντίπαλός του), τα δωρεάν δημόσια κολέγια, η επιβολή περιορισμών στη λειτουργία της Wall Street και τα εργασιακά δικαιώματα ειδικά των γυναικών.

Από τη μεριά της η Χίλαρυ αντιπροσωπεύει το ''Κέντρο'', τη μετριοπαθή προοδευτικότητα όπως αυτή διαμορφώθηκε από το σύζυγό της και την ηγετική ομάδα του κόμματος στις αρχές της δεκαετίας του '90 μετά την παντοκρατορία του Ρόναλντ Ρήγκαν και την ''Ρεπουμπλικανική Επανάσταση'' του 1994. Οι στοχεύσεις της είναι ένα κράμα μετριοπαθών προοδευτικών και συντηρητικών θέσεων όπως η επιβολή κάποιων -μικρών- περιορισμών στην οπλοκατοχή και η εν γένει συνέχιση του έργου στενού της συνεργάτη και προκατόχου της Μπάρακ Ομπάμα. Παρόλα αυτά δεν δείχνει να διαθέτει την ορμητικότητα των ανταγωνιστών της ενώ οι (δεδομένες) σχέσεις της με την Wall Street την κάνουν να αντιμετωπίζεται με καχυποψία από ένα μεγάλο κομμάτι της μεσαίας τάξης το οποίο αντικατοπτρίζεται και στις πρόσφατες δημοσκοπήσεις που την δείχνουν να είναι πρακτικά ισόπαλη με το αντίπαλο δέος από την άλλη παράταξη.

Είναι προφανές ότι εμείς από εδώ μπορούμε να κάνουμε από ελάχιστα έως τίποτα για να επηρεάσουμε τις πολιτικές εξελίξεις στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού είναι όμως εξίσου δεδομένου ότι αυτές πρόκειται να επηρεάσουν με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο τη ζωή μας πάρα πολύ σύντομα. Ευχή τουλάχιστον δική μου είναι η επόμενη μέρα να μας βρει με έναν πλανητάρχη ο οποίος δεν θα επαναλάβει τα λάθη των προκατόχων του.

ΥΓ. Θα ήθελα να ευχαριστήσω το Μάνο και το Λάμπρο για την τιμή που μου κάνανε ζητώντας να συμβάλω στην προσπάθεια τους.

ΥΓ.2 Επί του πιεστηρίου. Ενώ γραφόταν αυτό το άρθρο ο Ντόναλντ Τραμπ για πρώτη φορά έκανε λόγο για αναθεώρηση της συμφωνίας του Παρισίου για την κλιματική αλλαγή για την επίτευξη όρων ''πιο φιλικών'' προς τις ΗΠΑ

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: Πασχάλης Χατζόπουλος