Άραγε πού χάθηκε το κίνημα της πλατείας;

Την Κυριακή το βράδυ ψηφίστηκε από το ελληνικό Κοινοβούλιο και συγκεκριμένα από την συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ μία δέσμη μέτρων-λαιμητόμος, που προωθεί σαρωτικές αλλαγές στο ασφαλιστικό σύστημα, οι οποίες συνιστούν ταφόπλακα για τον ήδη δεινοπαθούντα ιδιωτικό τομέα, και (επιτέλους) εισάγει κάποιες περικοπές συντάξεων στον δημόσιο τομέα. Βέβαια, θα πρέπει να διακείμεθα με περισσή καχυποψία, κατά πόσον θα θιγούν τω όντι τα υπό την προστασία των κρατούντων περίοπτα ''φιλέτα'' του δημοσίου, αφού ως συνήθως φαίνεται να πληρώνουν την μερίδα του λέοντος οι ήδη ημιχρεοκοπημένες και διαρκώς παρακμαζόμενες επιχειρήσεις, που από την αυγή της χρηματοπιστωτικής κρίσεως με τα αντιαναπτυξιακά μέτρα πνέουν τα λοίσθια. Δεν προτίθεμαι, ωστόσο, στο παρόν κείμενο να εντρυφήσω στα μεταρρυθμιστικά πεπραγμένα της ''εθνοσωτηρίου'' ιεράς συμμαχίας Τσίπρα-Καμμένου, αλλά να διατυπώσω την εύλογη απορία μου : Πού εξαφανίστηκε το περιβόητο ''κίνημα της πλατείας'';

Όλοι θυμόμαστε το ιδιαιτέρως θερμό κοινωνικοπολιτικά καλοκαίρι του 2011, όπου στο Σύνταγμα καθημερινά συνέρρεαν χιλιάδες πολιτών, ''όλων των ηλικιών και των κοινωνικών τάξεων'', παρακινούμενες αποκλειστικά από την αγανάκτησή τους για το ''ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας'' και την εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας στην ''αδίστακτη συμμορία των ξανθών δυναστών της χώρας εκ βορείου Ευρώπης''. Ο ανερχόμενος τότε, πολιτικά άσπιλος και αμόλυντος Τσίπρας άρχισε να καλλιεργεί τον μύθο της πλήρως αποκομματικοποιημένης κοινωνικής αντίστασης, υπέθαλψε την κουλτούρα της πλατείας και του πεζοδρομίου και επένδυσε στην ρητορική των ελέω μνημονίου αυτοκτονιών, των ανηλίκων παιδιών που πεθαίνουν της πείνας στα σχολεία, των αστέγων και των αναξιοπαθούντων. Εμφανίστηκε ως στοργικός πατέρας που θα περικλείσει στην αριστερή αγκάλη του όλες τις πληγείσες κοινωνικές ομάδες, αναλωθείς σε μία καταφανώς λαϊκίστικη προπαγάνδα που οδήγησε στην πόλωση, με αποκορύφωμα το διχαστικό δημοψήφισμα του 2015.

Επιστρατεύτηκαν άνθρωποι ήδη τετριμμένοι στον πολιτικό στίβο αλλά και φυσιογνωμίες ιδιαιτέρας βαρύτητας από τον χώρο του πνεύματος και της τέχνης, όπως ο Μ. Θεοδωράκης, ο οποίος προς μεγάλη του τιμή προ ολίγων ημερών μεταμέλησε και αφόρισε μετά βδελυγμίας το κυβερνητικό έργο Τσίπρα. Με την πάροδο των ετών, τέθηκε ως υπέρτατο, τελεσίδικο δίλημμα το ''μνημόνιο-αντιμνημόνιο''. Όσοι προέκριναν τις μεταρρυθμίσεις στιγματίστηκαν από τον Τσίπρα ως γερμανοτσολιάδες, δωσίλογοι, καταδικάστηκαν από το κοινό αίσθημα ως έσχατοι προδότες, απεργαζόμενοι την εθνική ανεξαρτησία και το ίδιο το πολίτευμα. Στον προαναφερθέντα μανιχαϊστικό λόγο στήριξε ο Τσίπρας το προεκλογικό του μανιφέστο εν ονόματι ''πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης'', ικανό να του χαρίσει μία περιφανή νίκη στις εκλογές του Ιανουαρίου 2015 και να διασφαλίσει την επικράτηση του ''όχι'' στο δημοψήφισμα, το οποίο ''όχι'' πολλοί δεν δίστασαν να παραλληλίσουν ακόμη και με το ''όχι'' του Ι. Μεταξά στους Γερμανούς!

Για να αντιληφθεί κανείς την κίβδηλη αντιδιαστολή παλαιού και νέου καθώς και την αλόγιστη πολιτική εκμετάλλευση της αγανάκτησης συγκεκριμένων κοινωνικών στρωμάτων, θα πρέπει να ανατρέξουμε και σε προγενέστερες περιπτώσεις κοινωνικού αναβρασμού. Μάιος 2010, τρεις εργαζόμενοι, μεταξύ των οποίων και μία έγκυος γυναίκα, χάνουν την ζωή τους σε πυρκαγιά που εκδηλώθηκε στην τράπεζα Μαρφίν επί της Σταδίου, κατά την διάρκεια επεισοδίων στο κέντρο της Αθήνας. Δεκέμβριος 2008, οι νέοι εξεγείρονται στην Αθήνα και σε λοιπά αστικά κέντρα, επ'αφορμή της εκτέλεσης του 15χρονου Α. Γρηγορόπουλου από αστυνομικό στα Εξάρχεια. Το κύμα βίας με συνεχείς προπηλακισμούς πολιτικών, βανδαλισμούς, εμπρησμούς και λεηλασίες στο κέντρο της Αθήνας θα διαρκέσει πάνω από μία εβδομάδα, επέτυχε την αποσταθεροποίηση της κυβέρνησης Καραμανλή και αποτέλεσε την αρχή του τέλους της. Ποιος θα χαϊδέψει τα αυτιά των ''επαναστατημένων νέων'' που κατέστρεψαν το ιστορικό κέντρο; Ποιος θα απαξιώσει συλλήβδην το αστυνομικό σώμα; Ποιος θα χαρακτηρίσει ηθικό αυτουργό της δολοφονίας την κυβέρνηση Καραμανλή και εθνοπροδότες τους Σαμαρά και Παπανδρέου; Ποιος θα εισάγει στον δημόσιο λόγο το αναρχικών καταβολών τσιτάτο της ''δικαιολογημένης βίας'' ;

Την απάντηση νομίζω την αντιλαμβάνεστε και μόνοι σας.

Επιμέλεια : Κωνσταντίνος Πούλιος