Πότε Θα Σταματήσει Αυτή Η Κατάντια;;

Καθόμουν, λοιπόν, τη Δευτέρα και έβλεπα το 3ο παιχνίδι μεταξύ του Άρη και του Παναθηναϊκού. Όλα κυλούσαν πολύ ωραία με το παιχνίδι στη μεγαλύτερη του διάρκεια να είναι πολύ κοντά και να είναι άκρως ανταγωνιστικό. Όλα έβαιναν καλώς μέχρι μια συγκεκριμένη φάση. Στην εν λόγω φάση ο Δημήτρης Διαμαντίδης,( ο οποίος μιας και είναι η τελευταία season της καριέρας σε όποιο γήπεδο και να πάει αποθεώνεται) μετά από ένα σφύριγμα των διαιτητών σε βάρος της ομάδας του έσπευσε σε χαμηλό τόνο να διαμαρτυρηθεί στο διαιτητή για αυτή την απόφαση. Η αντίδραση αυτή του αρχηγού του Παναθηναϊκού εξαγρίωσε τους φιλάθλους του Άρη οι οποίοι άρχισαν να βρίζουν τη μητέρα του Διαμαντίδη και εν συνεχεία τη μητέρα του Αντώνη Φώτση η οποία κιόλας απεβίωσε πρόσφατα.

Ορμώμενος λοιπόν από την κατάσταση που επικρατούσε στο Nick Gallis Hall άρχισα να αναρωτιέμαι. Αρχικά σκέφτηκα πως προφανώς και δεν είναι 1η φορά που συναντάμε ένα τέτοιο περιστατικό. Οι φίλαθλοι του Ολυμπιακού κάθε φορά που πατάει παρκέ ο Διαμαντίδης στο ΣΕΦ στολίζουν τον ίδιο αλλά και όλη του την οικογένεια. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει με τον Σπανούλη και τους οπαδούς του Παναθηναϊκού. Και προφανώς αυτό το φαινόμενο δεν εμφανίζεται μόνο στην Α1 κατηγορία. Καθώς αν παρακολουθήσετε έναν αγώνα από την Α1 μέχρι και το τοπικό πρωτάθλημα θα συνειδητοποιήσετε πως η αντίδραση των φιλάθλων είναι ακριβώς η ίδια.

Το κακό με όλο αυτό το φαινόμενο είναι πως οι φίλαθλοι που βρίζουν και κράζουν τον εκάστοτε αθλητή δεν καταλαβαίνουν πόσο άσχημο είναι αυτό. Και όχι μόνο αυτό αλλά και ο αθλητής θα πρέπει να συνεχίσει να αγωνίζεται ανεξαρτήτως τι φωνάζει η εξέδρα. Εδώ λοιπόν έχω μια αντίρρηση. Δουλειά του αθλητή είναι να μπαίνει μέσα στο γήπεδο και να κάνει ότι μπορεί και ότι του ζητάει ο προπονητής του για να κερδίζει η ομάδα του. Όχι να μπαίνει μέσα και να τον βρίζουν 10000 και 20000 άτομα ταυτόχρονα.

Και προφανώς μιλάμε για τους φιλάθλους που βρίζουν τον Διαμαντίδη , τον Σπανούλη ,τον Μπουρούση όταν αγωνίζεται ο Παναθηναϊκός, ο Ολυμπιακός και όλες οι ελληνικές ομάδες. Αλλά όταν αγωνίζεται η Εθνική ομάδα οι ίδιοι φίλαθλοι είναι αυτοί που αποθεώνουν τους παίχτες που πριν λίγο καιρό έβριζαν και πανηγυρίζουν σε κάθε καλάθι τους αλλά και σε κάθε επιτυχία της Εθνικής μας. 

Αλλά δυστυχώς αυτή είναι η κατάσταση που επικρατεί στα ελληνικά γήπεδα και δεν αφήνει απλούς φιλάθλους που θέλουν να πάνε στο γήπεδο για να απολαύσουν τον αγώνα και να δουν την ομάδα τους να κερδίζει χωρίς να νιώθουν την ανάγκη να βρίσουν κάποιον παίχτη. Δεν νομίζω όμως να αλλάξει σύντομα αυτή η κατάσταση.

Για αυτό θα ήθελα να κλείσω με μια πιο ευχάριστη νότα. Με τον Daniel Hacket του Ολυμπιακού. Ο οποίος στη χθεσινή αναμέτρηση της ΑΕΚ με τον Ολυμπιακό σε μια φάση έφυγε με τη ταχύτητα που είχε και έπεσε πάνω σε ένα μικρό φίλο της Βασίλισσας. Αμέσως έσπευσε να του δώσει ένα φιλί και να του ζητήσει συγγνώμη επειδή τον χτύπησε. Αυτή πρέπει να είναι η ατμόσφαιρα στα γήπεδα. Να υπάρχει σεβασμός όχι μόνο μεταξύ παιχτών αλλά και μεταξύ φιλάθλων και αθλητών.

Επιμέλεια; Γιάννης Τσουβελεκάκης

https://athanatimousikiesti.blogspot.gr