Από την άλλη θα αναρωτηθείτε..’Για ποιον έρωτα μας μιλάει
αυτή;’. Και εγώ με τη σειρά μου θα σας πω ότι ο έρωτας βρίσκεται παντού, και
είναι ίσως το πιο δυνατό αίσθημα παρακίνησης.
Ερωτεύομαι δεν σημαίνει μόνο ότι νιώθω κάτι πεταλουδίτσες
μέσα στο στομάχι μου και πρήζω τις φίλες μου κάθε φορά που με κοιτάει. Γιατί να
μην μπορώ να ερωτευτώ τη δουλειά μου; Τη σχολή μου; Τη ζωή μου και ειδικά την
καθημερινότητά μου;
Ή μάλλον, όχι γιατί να μην μπορώ, αλλά αντιθέτως πρέπει
να το κάνω. Γιατί; Γιατί διαφορετικά θα καταλήξω σε έναν από τους 2 ακόλουθους
δρόμους, που πιστέψτε με παραέιναι θλιβεροί, δεδομένης της μικρής ζωής μας
Τα δύο τινά λοιπόν είναι τα εξής…
Είτε ζεις μια επιτυχημένη μεν ζωή με πλήρη δυστυχία
γιατί- εντάξει ίσως κάποιοι θεωρήσετε επιπόλαιο αυτό που λέω-, αλλά για να
είσαι ευτυχισμένος θα πρέπει και αυτό που κάνεις να ανταποκρίνεται στην
προσωπικότητά σου. Να ασχολείσαι με κάτι και να νιώθεις πλήρης. Να το
γουστάρεις με τα χίλια, διαφορετικά παραμένεις ένας εικονικά επιτυχημένος και
ουσιαστικά κενός.
Το άλλο ‘είτε΄είναι ακόμη χειρότερο. Δεν καταφέρνεις
τίποτα στη ζωή σου. Όχι γιατί δεν μπορείς. Αντιθέτως μπορεί να είσαι αρκετά
έξυπνος και ικανός, αλλά ακολούθησες έναν δρόμο που σου φαντάζει τόσο μονότονος
και βαρετός που δεν ασχολείσαι καν με αυτόν. Διπλό το κακό εδώ. Και εικονικά
και ουσιαστικά κενός.
(Προτού με προλάβετε, το κομμάτι εκείνο
που το κράτος και η κοινωνία δεν σε αφήνει να ακολουθήσεις αυτό που θες ,το
παραλείπω, όχι γιατί δεν είναι συμπαντικής σημασίας, αλλά γιατί αλλού θέλω να
επικεντρωθώ)
Η ζωή χρειάζεται πάθος και ένταση και χρώματα και εικόνες
χαραγμένες στο μυαλό σου που θα παραμείνουν για πάντα. Και αυτά μπορείς να τα
αποκτήσεις είτε γίνεις χορεύτρια,αθλητής,δασκάλα,οικοδόμος, είτε
σερβιτόρα,δικηγόρος,ζωγράφος,ποιητής.. Έχεις μια ζωή μπροστά σου και οφείλεις
να κινήσεις γη και ουρανό για να φτάσεις εκεί που θέλεις. Τώρα αν τα κίνητρα
σου είναι ιδιοτελή και προξενούν κακό στους άλλους, όχι, τα συγκεκριμένα λόγια
δεν αφορούν εσένα φίλε!
Για να μην
μακρηγορώ άλλο. Μια μέρα στο σούπερμαρκετ, κόλλησε το βλέμμα μου- ξέρετε, από
αυτά τα αγελαδίσια που δεν καταλαβαίνεις ότι καρφώνεις κάποιον- στους
υπαλλήλους των αλλαντικών και τυριών. Δεν μου φαίνεται καμία απολύτως δουλειά,
ούτε αχρείαστη, ούτε άξια ειρωνείας. Απλώς αναφέρομαι στους συγκεκριμένους
ανθρώπους, μόνο και μόνο γιατί είχαν ζωγραφισμένη στο πρόσωπό τους μια έκφραση
που μου προκάλεσε πραγματικά λύπη. Αν
μιλούσαν εκείνη τη στιγμή θα ΦΩΝΑΖΑΝ ‘Σηκώνομαι κάθε μα κάθε μέρα στις 7 το
πρωί, κάνω το ίδιο πράγμα το οποίο με δυσαρεστεί, δεν έχω χρόνο για μένα και
δεν έχω λεφτά για μένα, όλα πάνε σε λογαριασμούς.
Είναι θλιβερό να
ακολουθήσεις μια ζωή που δεν σου ταιριάζει. Και η σημερινή κοινωνία το έχει
κάνει ακόμη πιο δυσβάσταχτο. Ο λόγος; Με ο,τι και αν ασχοληθείς, είναι πολύ
πιθανό να εξακολουθείς να λες ’όλα πάνε σε λογαριασμούς.’. Γι’αυτό τουλάχιστον
οφείλεις στον εαυτό σου να κάνεις κάτι που σου αρέσει. Αν είσαι πωλήτρια και
ήθελες να γίνεις δασκάλα ή είσαι υδραυλικός και ήθελες να γίνεις τεχνίτης, αυτό
θα σε κυνηγάει μια ζωή.
Γι’αυτό αν πρέπει
κάποια στιγμή να επενδύσετε στο μέλλον σας, αυτή η στιγμή είναι τώρα, και αν
είστε από τους τυχερούς που ήδη έχετε βρει τι είναι αυτό που αγαπάτε, κυνηγήστε
το όσο δεν πάει!
Φέρτε τα
πάνω-κάτω αν χρειαστεί!
Μην είστε λάτρεις του μετρίου, αλλά του τέλειου. Και
φυσικά δεν αναφέρομαι σε αυτό το τέλειο που επιτάσσει η κοινωνία μας, ο
περιγυρός μας, οι γονείς μας. Ο κάθε άνθρωπος δομεί διαφορετικά την τέλεια ζωή
του. Σαν τα τουβλάκια που παίζαμε μικρά. Όλα της ίδιας σύνθεσης, μα κάθε φορά
το αποτέλεσμα , διαφορετικό…
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: Εριφίλη Μηλιώτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ονοματεπώνυμο
το σχόλιό σας