Έντεκα Σεπτεμβρίου του 2001. Πρώτη μέρα στο σχολείο και περιπλανιέμαι στους δρόμους της Θεσσαλονίκης παρέα με τον οδηγό του σχολικού λεωφορείου, ψάχνοντας το σπίτι μου -όντας το τελευταίο παιδί που δεν έχει παραδοθεί ακόμα στους γονείς του. Ύστερα από την πολύωρη ''ξενάγηση'', συναντάμε τον πατέρα μου. Ένας ταραγμένος, χλωμός, αλαφιασμένος χρηματιστής και με το κινητό τηλέφωνο να έχει γίνει προέκταση του αυτιού του. Αιτία της καθυστέρησης; Λίγες ώρες πριν, είχε συντριβεί ένα Boeing 767-223 πάνω στον Βόρειο Πύργο του Παγκοσμίου Κέντρου Εμπορίου και η μεγαλύτερη τρομοκρατική επίθεση στην παγκόσμια ιστορία μόλις είχε αρχίσει.
Τρία πολιτικά αεροσκάφη οδηγήθηκαν από ισλαμιστές αεροπειρατές της Αλ Κάιντα και προσέκρουσαν στους Δίδυμους Πύργους του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου και το Πεντάγωνο ενώ το τέταρτο συνετρίβη σε ανοιχτό χώρο στην νοτιοδυτική Πενσυλβάνια. Έκτοτε, θρηνούνται 2.983 θύματα των οποίων τα ονόματα είναι χαραγμένα στο Μνημείο της 11ης Σεπτεμβρίου στο Ground Zeroστην Νέα Υόρκη.
Είχα την τύχη να βρεθώ εκεί, δεκατέσσερα χρόνια μετά. Θαύμασα τους δύο μεγαλειώδεις ατσάλινους καταρράκτες που έχουν χτιστεί στην θέση του κάθε Πύργου και αποτελούν το Μνημείο και άκουσα, είδα, διάβασα τις ιστορίες των ανθρώπων που χάθηκαν και οτιδήποτε εναπομείναν από εκείνη την τραγική ημέρα.
Ηχογραφημένα μηνύματα μητέρας στα παιδιά της, συζύγου στην σύζυγο που τους αποχαιρετούν και τους εύχονται μία καλύτερη ζωή. Τηλεφωνήματα ανθρώπων που είχαν εγκλωβιστεί λόγω της φωτιάς και του καπνού στα γραφεία τους και εκλιπαρούσαν να διασωθούν και πανικόβλητοι ρωτούσαν αν θα τους αφήσουν να πεθάνουν έτσι. 2.983 φωτογραφίες προσώπων σε τοίχους και οθόνες που μ' ένα άγγιγμα ξετυλίγουν την ζωή των θυμάτων μπροστά στα μάτια σου. Μαθαίνεις πού πήγαν σχολείο, τι πίστευαν οι φίλοι τους γι' αυτούς, πόσα παιδιά είχαν. Βίντεο από τηλεοπτικές εκπομπές που διέκοψαν το πρόγραμμά τους για να αναμεταδώσουν τις εκρήξεις, βίντεο από τη στιγμή της κατάρρευσης των Δίδυμων Πύργων και της αποτρόπαιης αφαίρεσης χιλιάδων αθώων ψυχών. Καπνός, στάχτη, συντρίμμια, κραυγές, πολυκοσμία και αίμα.
Στους τοίχους με τις φωτογραφίες υπήρχαν και στιγμιότυπα από άτομα που έπεφταν από τους ουρανοξύστες στο κενό για να μην καούν από τις φλόγες. Η καταγεγραμμένη μαρτυρία του James Gilroy, που παρακολουθούσε το συμβάν, έχει αποτυπωθεί στο μυαλό μου. ''Ήταν ντυμένη με ρούχα εργασίας και είχε τα μαλλιά της όλα από την μία πλευρά. Αυτή η γυναίκα στεκόταν στην άκρη του κτηρίου για ολόκληρα λεπτά και μετά κράτησε την φούστα της και πήδηξε από το περβάζι. Σκέφτηκα, πόσο ανθρώπινο, πόσο σεμνό, να κρατήσει την φούστα της πριν πηδήξει. Δεν μπορούσα να κοιτάζω άλλο.'' Τουλάχιστον ανατριχιαστικό. Αντιμέτωπη με το μεγαλύτερο δίλημμα της ζωής της, να πεθάνει από ασφυξία ή να βουτήξει στο κενό από τον 90ό όροφο, επέλεξε το δεύτερο κι έκανε ακόμη και το τελευταίο της βήμα με αξιοπρέπεια.
Φεύγοντας από το Ground Zero, νιώθεις θυμό και μίσος για τους τρομοκράτες κάθε εθνικότητος που με το έτσι θέλω τελειώνουν σε κλάσματα του δευτερολέπτου τις ζωές χιλιάδων ατόμων. Σε πνίγει μία θλίψη γι'αυτά τα άτομα και τους συγγενείς τους αλλά βγαίνει στην επιφάνεια κι ένα ψήγμα απέχθειας για την Αμερική που κατάφερε να εμπορικοποιήσει στο έπακρο τον χαμό αυτών των ανθρώπων. Ναι, θα μου πείτε, διατηρείται η μνήμη τους αλλά από ένα σημείο και ύστερα φαινόταν ότι τους εξέθετε με μοναδικό σκοπό το κέρδος και την επιθυμία να αποσπάσουν την συμπάθεια και τη λύπησή του κόσμου. Με κάτι τέτοιο, πομπώδες και υπερβολικό, δεν τιμούνται οι νεκροί, όπως τους αξίζει.
Επιμέλεια: Ευαγγελία Λύκου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ονοματεπώνυμο
το σχόλιό σας