Ήταν 5 Μαΐου 2010, όταν τα μεγάλα συνδικάτα (ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ) και διάφορες τοπικές οργανώσεις, διεξάγουν αντιμνημονιακή συγκέντρωση στο κέντρο της Αθήνας, ίσως τη μαζικότερη που έχει πραγματοποιηθεί, με 200.000 άτομα παρόντα. Ο αέρας μύριζε μπαρούτι και όλοι έκαναν λόγο για τον κίνδυνο πραγματοποίησης πολύ μεγάλων σε έκταση επεισοδίων...
Όπως και έγινε. Στο φόβο της επίθεσης από τον όχλο, έκλεισαν όλες οι τράπεζες στην περιοχή. Μόνο η Marfin Bank έμεινε ανοιχτή. Και το πλήρωσε με τον χειρότερο τρόπο. Οι γνωστοί-άγνωστοι φανατισμένοι κουκουλοφόροι έσπασαν τα τζάμια του κτιρίου της τράπεζας και πέταξαν μολότοφ με επιταχυντικό υγρό μέσα σε αυτό, με αποτέλεσμα να βρουν τραγικό θάνατο τρεις εργαζόμενοι, εκ των οποίων η μία έγκυος, οι οποίοι δεν είχαν βρει τρόπο διαφυγής. Έξι χρόνια μετά, οι υπαίτιοι της δολοφονίας δεν έχουν καταδικαστεί και δεν έχει υπάρξει κανένα δείγμα δικαίωσης για τις οικογένειες των θυμάτων. Τα θύματα, απ' την άλλη, έχουν γίνει αντικείμενο επιχειρηματολογίας κάποιων, οι οποίοι καταδικάζουν κάθε μορφή κινητοποίησης και την ταυτίζουν με τις άδικες δολοφονίες αθώων.
Η δολοφονία, εν παραδείγματι, του Γρηγορόπουλου δεν αντιμετωπίζεται από την κοινωνία με τον ίδιο τρόπο, όπως αυτή των εργαζομένων στη Μαρφίν. Στην πρώτη περίπτωση, η μνήμη του αδικοχαμένου παιδιού εκδηλώνεται με βία και βαριές φθορές σε όλη την Αθήνα, ενώ για τη δεύτερη υπάρχει μια σιωπηλή αγανάκτηση, η οποία εκφράζεται κυρίως στο Διαδίκτυο. Η μεγάλη διαφορά τους, όμως, έγκειται στο ότι ενώ η πρώτη είναι δικαιότατα εντελώς καταδικαστέα από όλους (εξαιρούνται κάποια φασιστοειδή), εντούτοις η δεύτερη διέπεται από πολλά "Ναι μεν, αλλά...".
-Ναι μεν, αλλά ήταν υπάλληλοι του κεφαλαίου.
-Ναι μεν, αλλά έφταιγε ο Βγενόπουλος.
-Ναι μεν, αλλά τι ήθελαν να δουλέψουν μια μέρα με τέτοια κινητοποίηση;
Ας ξεκαθαριστεί, αρχικά, ότι υπάρχει κόσμος που προθυμοποιείται να δουλέψει απρόσκοπτα όλες τις ημέρες, διότι έχει κάθε δικαίωμα να μη συμφωνεί με κάποια από τα αιτήματα άλλων εργαζομένων, όπως και το ότι θα έπρεπε να θεωρείται παράλογο να φοβάται κάποιος να εργαστεί, λόγω απειλής από μπάχαλους. Τα παραπάνω αποτελούν συστατικά στοιχεία μιας σύγχρονης δημοκρατίας. Ωστόσο, το φαινόμενο να μην υπάρχει σεβασμός στην επιθυμία του συνανθρώπου συνιστά συστατικό της ελληνικής καθημερινότητας, οπότε δε θα έπρεπε να προκαλεί έκπληξη.
Επίσης, η ατομική βία οφείλει να καταδικάζεται ανεξαρτήτου προελεύσεως. Επαναλαμβάνω: ΑΤΟΜΙΚΗ. Κι όμως, υπάρχει ακόμα κόσμος που δικαιολογεί τέτοιου είδους πράξεις και δεν τις καταδικάζει απροκάλυπτα. Είναι εκείνοι, οι οποίοι θεωρούν ότι οι τράπεζες και ως εκ τούτου το "σύστημα" ασκεί βία, φασισμό και εκβιασμούς. Και, δυστυχώς, είναι πολλοί. Δε θα απορρίψω εντελώς το τελευταίο, αλλά η δολοφονία τριών βιοπαλαιστών δε βελτίωσε τίποτα, ούτε στον ελάχιστο βαθμό.
Η βία παραμένει βία, ακόμα κι αν σκόπιμα καλύπτεται από ταξικό και ιδεολογικό πρόσημο. Τραμπούκοι οι μεν, τραμπούκοι και οι δε. Όσο η ελληνική κοινωνία διέπεται από μίσος και φανατισμό, δεν θα μπορέσω να ελπίσω σε ένα καλύτερο μέλλον.
Επιμέλεια: Μάνος Ρούσσος
Συμφωνω απολυτα, οταν οι κουκουλοφοροι τα σπανε ολα και δεν σεβονται τιποτα δεν αντιιμετωπιζονται οπως πρεπει. Πλουσιοπαιδα που το παιζουν μαγκες με κουκουλες βριζοντας το γαμ..ενο συστημα σπανε οτι βρουν μπροστα τους οπως μαγαζια, εταιριες, καινε και ολα αυτα τα ωραια. Ωραια η αναρχια, ωραια τα παιδιαρισματα αλλα ολα εχουν ενα μετρο. Πρεπει να βρεθει λυση για ολα αυτα τα παιδια που νομιζουν οτι με το να καινε και να σπανε στο ξυλο τους μπατσους θα βρεθει λυση. Απο ποιους υποκεινουνται ομως απο πολλους , πολλες φορες και απο το ιδιο το κρατος που θελει αναταραχη. Αυτο ηταν μοιραιο για την εγκυο γυναικα και το παιδακι οπως και για εμας τους ιδιους. Πολλες φορες ο κοσμος κανει συγκεντρωσεις και ολοι αυτοι οι γνωστοι- αγνωστοι κουκουλοφοροι τα σπανε και τα καταστρεφουν ολα . Επιτελους τιποτα δεν ΄λυνεται με βια και ξυλο ειδικα το να σπαμε μαγαζια και να καιμε. Αλλα η Ελλαδα δεν εχει κανονες και αλλου γινονται αυτα αλλα τιμωρουνται ενω στην Ελλαντα ολα αυτα συγκαλεπτονται.
ΑπάντησηΔιαγραφή