ΠΡΑΓΜΑΤΙ!...τους κόβουνε τα χέρια

Ας φανταστούμε τη δημοκρατία ως μία ζυγαριά. Στο ένα μέρος της ζυγαριάς βρίσκεται η ελευθερία και στο άλλο μέρος η ευθύνη. Για να μπορεί να ισορροπήσει όμως μια ζυγαριά  απαιτείται το κάθε σκέλος της να είναι ισόβαρο με το άλλο. ΄΄Όλως τυχαίως΄΄ όμως, το ίδιο συμβαίνει και με τη δημοκρατία. Για να μπορεί ένα πολίτευμα να λέγεται πράγματι δημοκρατικό, για να μπορεί κάθε πολίτης να απολαμβάνει την ίδια ελευθερία με τους συμπολίτες του απαιτείται να έχει και την ευθύνη των πράξεων του, απαιτείται δηλαδή να τυγχάνει ανάλογης μεταχείρισης των πράξεων του. Αν η ζυγαριά γέρνει προς την πλευρά της ευθύνης, το πολίτευμα καθίσταται απολυταρχικό. Αν γέρνει προς την αντίθετη, την πλευρά της ελευθερίας, τότε έχουμε να κάνουμε με ασυδοσία, ή όπως έμπρακτα μεταφράζεται, με ατιμωρησία.

Αλλά για να μη σας κουράζω με τις φιλοσοφίες περί δημοκρατίας και τα τοιαύτα, επιτρέψτε μου να σας θέσω ένα ερώτημα- ένα κουίζ όπως θα έλεγαν οι δεινοί χρήστες της αγγλικής: ποια από τις τρεις μορφές της ζυγαριάς πιστεύετε ότι αντιπροσωπεύει η Ελλάδα; Ισορροπεί, γέρνει προς τη μία ή προς την άλλη πλευρά; Μα φυσικά ισορροπεί!! Αν είναι δυνατόν… Ποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί το αντίθετο; Η χώρα που γέννησε τη δημοκρατία, όταν ΄΄οι άλλοι βρίσκονταν απάνω στα δέντρα και τρώγανε μπανάνες΄΄ να μην αποτελεί υπόδειγμα δημοκρατίας; Μα έτσι είναι…όποιος παρανομεί σε αυτή τη χώρα του ΄΄κόβουνε τα χέρια΄΄. Για να σοβαρευτούμε όμως…μόνο εμένα μου φαίνεται ότι η Ελλάδα αποτελεί μία από τις κατεξοχήν χώρες όπου επικρατεί η πλήρης ατιμωρησία; Μία χώρα όπου αν διατελείς σε κάποιο αξίωμα ή αν έχεις κάποιο γνωστό- το κονέ, με συγχωρείτε-, ή αν λαδώσεις ,βρε αδερφέ, θα τη γλιτώσεις. Αλλά δεν είναι μόνο αυτές οι περιπτώσεις όπου η οποιαδήποτε μορφή τιμωρίας δε θα σου χτυπήσει τη πόρτα..

- Δε μπορώ να καταλάβω γιατί αν παρκάρεις το ωραίο σου αυτοκινητάκι σε θέση αναπήρου ή και πάνω στο πεζοδρόμιο για να πεταχτείς να ψωνίσεις ή να κάνεις μια δουλίτσα θα γυρίσεις και θα το πάρεις να φύγεις σαν κύριος, ενώ ένας ωραίος γερανός θα έπρεπε κανονικά να στο είχε σηκώσει

- Δε μπορώ να καταλάβω γιατί μπορείς να πας την Κυριακή στο γήπεδο να πετάξεις ό,τι βρεις στις τσέπες σου στους αντίπαλους παίχτες και στο διαιτητή και στο ΄΄τσακίρ κέφι΄΄ να σπάσεις και καμία καρέκλα για να την πετάξεις (στο κάτω κάτω δικαίωμα σου ρε αδερφέ, δικό σου είναι το γήπεδο) στον αγωνιστικό χώρο ή ακόμα καλύτερα να μπεις μέσα στον αγωνιστικό χώρο και να επιδείξεις τις άριστες δεξιότητες σου στο καράτε και στο μποξ και παρόλ΄ αυτά να γυρίσεις το βράδυ ήρεμος στο σπιτάκι σου για να κοιμηθείς μετά από μία εξαντλητική ημέρα.

- Δε μπορώ να καταλάβω γιατί μία ωραία πρωία μπορείς να ντυθείς στα μαύρα , να βάλεις και μία κουκουλίτσα στο κεφάλι σου και να πας στο κέντρο να πετάξεις μολότοφ και πέτρες   στα αυτοκίνητα του κακόμοιρου του κοσμάκη που με τόσο κόπο τα απέκτησε και στα μαγαζιά ανθρώπων, που ίσως μόνο με αυτά συντηρούν τις οικογένειες τους  και εν συνεχεία να επιστρέψεις στο σπίτι σου για να βγάλεις αυτή την παλιοκουκούλα που σε ζέσταινε τόση ώρα και να κάνεις ένα χλιαρό μπανάκι να χαλαρώσεις.

- Δε μπορώ να καταλάβω γιατί αν φας και λίγα χρήματα από το Δήμο σου, κύριε Δήμαρχε ή αν πάρεις και καμιά μίζα κύριε Υπουργέ- λίγο λαδάκι για το καλό μωρέ- μπορείς άνετα να ξαναβάλεις υποψηφιότητα στις επόμενες εκλογές και να ζητήσεις από τον κόσμο να σε ξαναψηφίσει, για να ολοκληρώσεις λογικά το δυσθεώρητο έργο σου, της ΄΄απλής αποταμίευσης χρημάτων του Δημοσίου σε προσωπικούς σου λογαριασμούς προς χάριν του δημοσίου συμφέροντος.( μόνο ο κακόμοιρος ο Άκης την πλήρωσε, λες και ήταν ο μόνος)

- Δε μπορώ να καταλάβω γιατί παραλείπεις να προάγεις άξια πρόσωπα, ακριβώς επειδή προέχει να προαχθεί ο ανιψιός της γυναίκας σου από το χωριό, ή ο πρώτος σου ξάδερφος, που είναι ΄΄μακράν ο πιο έξυπνος και ικανός΄΄ από όλους τους άλλους.

Εσείς; Μπορείτε να καταλάβετε;

Πρέπει σε αυτή τη χώρα να λειτουργούμε υπό το φόβο της τιμωρίας για να αλλάξουμε μυαλά; Πρέπει να υπάρχει ο αόρατος μπαμπούλας του Κράτους για να συμμορφωθούμε;

Μπαα.. Πρέπει να αλλάξει η παιδεία μας, ο τρόπος που σκεφτόμαστε και ο τρόπος που μεγαλώνουμε για να αλλάξουμε μυαλά.  Όταν το παιδί βλέπει το μπαμπά να παρκάρει σε θέση αναπήρων λέγοντας «δυο λεπτά θα κάνω και φύγαμε», δεν του φαίνεται κάτι παράλογο στην όλη του συμπεριφορά. Όταν ψηφίζουμε πλέον τον πολιτικό που πιστεύουμε ότι θα τα αρπάξει λιγότερο από τον άλλο, ΝΑΙ είμαστε προβληματικοί.

Σε αυτή τη χώρα η παρανομία τείνει να γίνει- αν δεν έχει ήδη γίνει- ανεκτή κανονικότητα. Η ανοσία μας έναντι στην ατιμωρησία είναι παροιμιώδης. Τα αντισώματα έναντι στον πλήρη παραλογισμό πολλά.

Ως πότε…;

Χαίρε Ελλαδάρα

Εικόνα: www.i-eidisi.com

Επιμέλεια: Χρήστος Κωστόπουλος