Τί μας απέμεινε;

Είναι κάποιες νύχτες που κάποιος δεν μπορεί να κοιμηθεί, γιατί το μυαλό του διαρκώς δουλεύει και σκέφτεται διάφορα πράγματα. Πόσες φορές, άραγε, να έχει γίνει κάτι τέτοιο; Είναι και ο λόγος που γράφω το παρόν άρθρο. Να εκφράσω αυτές τις σκέψεις που δε με αφήνουν να κοιμηθώ. Χάνεις τον ύπνο σου μερικές φορές για ασήμαντα πράγματα. Ασήμαντα μπορεί να μην είναι σήμερα, τη προκείμενη στιγμή με τα συναισθήματα που έχεις μέσα σου. Με το χρόνο, όμως, θα γίνουν. Και όταν γίνει αυτό, κοιτάς πίσω και γελάς. Οπότε τί ακριβώς είναι αυτό που μας έχει απομείνει; Με βάση το χρόνο... τίποτα.

Ας το σπάσουμε σε κατηγορίες για να απαντηθεί το "φλέγον" ερώτημα του άρθρου. Η πρώτη κατηγορία είναι η ύλη. Ό,τι μπορούμε να αγγίξουμε, να αγοράσουμε ή να πουλήσουμε. Εάν έχεις ένα άδειο σπίτι, άδειο γιατί δεν έχεις ανθρώπους που να σε αγαπάνε και να σε νοιάζονται, ώστε να το γεμίσεις, τότε τί σου έχει απομείνει; Τίποτα. Με εξαίρεση τους ανθρώπους που πραγματικά έχουν ανάγκη τα υλικά αγαθά, γιατί αργοπεθαίνουν με τα τωρινά δεδομένα της κοινωνίας, όταν έχεις εξασφαλίσει τις απαραίτητες βιοτικές σου ανάγκες, εστιάζεις αλλού για να δεις τί σου έχει απομείνει.

Η αλήθεια είναι πως όλοι γνωρίζουμε ότι η αγάπη δε σου δίνει να φας. Συνεπώς, η δεύτερη κατηγορία θα είναι η εργασία. Και δουλεύεις, λοιπόν, 15 ώρες την ημέρα για να βγάλεις πολλά λεφτά, ώστε να ζείς άνετα. Ίσως να δουλεύεις τόσες πολλές ώρες για να διατηρήσεις τα ήδη κεκτημένα, ή για να δημιουργήσεις μια λαμπρή καριέρα, να αφήσεις το στίγμα σου στον εκάστοτε επιθυμητό χώρο. Συγχαρητήρια, αλλά ούτε είσαι ο πρώτος, ούτε θα είσαι ο τελευταίος που αναλώνει τη ζωή του στην εργασία του. Κάποια στιγμή, ναι, πρέπει να γίνει, πρέπει κάποιος να αναλωθεί στη δουλειά του. Μόνο έτσι μαθαίνει κανείς πώς να παλέψει για να αποκτήσει όσα θέλει, να μάθει τις αντοχές του και να εξελιχθεί. Υπάρχει, όμως και εδώ ένα μεγάλο "αλλά". Τί να την κάνεις την επιτυχία, εάν δεν έχεις ανθρώπους, οι οποίοι σε αγαπάνε και χαίρονται με την επιτυχία σου; Η μεγαλύτερη αλήθεια που έχει γραφτεί ποτέ είναι οι εξής: "Οι πιο κοντινοί σου άνθρωποι δεν είναι αυτοί που θα σταθούν στη λύπη σου. Είναι αρκετά εύκολο να απλώσεις το χέρι. Είναι αυτοί που θα χαρούν με τη χαρά σου, γιατί είναι αρκετά δύσκολο να αγκαλιάσεις την επιτυχία κάποιου, ενώ αυτή σε επισκιάζει" (author unknown). Έτσι εάν σου έχει απομείνει μόνο η καριέρα σου και τα χρήματα που έβγαλες από αυτήν, κατ' εμέ είναι σα να μη σου έχει μείνει τίποτα.

Όπως μπορεί κάποιος πολύ εύκολα να καταλάβει από τη ροή αυτού του άρθρου, η επόμενη κατηγορία είναι οι άνθρωποι. Είμαστε δυστυχώς πολύ περιέργα όντα. Το μυαλό μας παίρνει τέτοιες στροφές, που μπορεί να οδηγήσουν στις πιο αψυχολόγητες ενέργειες. Οπότε πολλοί άνθρωποι έρχονται και πάρα πολλοί άνθρωποι φεύγουν από τη ζωή μας. Κάποιοι θα σε αγαπήσουν, ενώ άλλοι άνθρωποι δε θα καταφέρουν να αλλάξουν κάτι στη ζωή σου. Ας μείνουμε στους πρωτους... σε αυτούς που θα σε αγαπήσουν και θα κατορθώσουν να σου αλλάξουν έστω και κάτι μικρό. Από αυτούς το μόνο που μας απομένει είναι οι αναμνήσεις, μέχρι και αυτές να ξεθωριάσουν. Το αστείο είναι ότι οι όμορφες αναμνήσεις (εκτός από αυτές που σε σημάδεψαν, σε στιγμάτισαν) ξεθωριάζουν γρηγορότερα από τις άσχημες. Όταν θα χαθούνε και αυτές, θα γνωρίζεις πως έχει φύγει και ο άνθρωπος από τη ζωή σου. Όσο τρέφεις και αναθερμαίνεις αυτές τις αναμνήσεις (ταξιδεύοντας σε αυτές) ο άνθρωπος αυτός δε φεύγει, είτε το θέλει, είτε όχι, είναι δέσμιος. Οπότε ακόμη και από τους ανθρώπους τίποτα δε μας μένει, γιατί κάποια στιγμή οι αναμνήσεις θα ξεθωριάσουν. 

Αυτό που μας μένει είναι οι άνθρωποι που είναι τώρα κοντάς μας. Είναι αυτοί που επί χρόνια ανέχτηκαν καμιά βλακεία μας (OK, άνθρωποι είμαστε, βλακείες κάνουμε), που μας έκαναν να γελάσουμε, τα αδέλφια μας θα μπορούσε κάποιος να πει, αλλά και η πραγματική μας οικογένεια. Υπάρχουν δύο οικογένειες, αυτή στην οποία "αναγκαστικά" βρεθήκαμε και αυτή που δημιουργήσαμε εμείς οι ίδιοι για τους εαυτούς μας. Αυτές οι δύο οικογένειες είναι ό,τι μας απέμεινε. Αυτές θα σου προσφέρουν χαρά, αγάπη και υλικά αγαθά. Οπότε γιατί να ψαχνόμαστε; Σίγουρα, ας βρούμε κάτι που μας ενδιαφέρει και μας εξιτάρει, να γεμίσει το πρόγραμμα της εβδομάδας μας, αλλά τις κενές ώρες πρέπει να τις περνάς με αυτούς τους ανθρώπους, όσοι και εάν είναι αυτοί. Και μακάρι ο κύκλος διαρκώς να διευρύνεται. Πραγματικά μακάρι, αλλά μερικές φορές πρέπει και να μικραίνει. Αρνητικότητα δε χωράει μέσα σε αυτόν τον κύκλο. 

"I have a simple philosophy: Fill what's empty. Empty what's full. Scratch where it itches."

- Alice Roosevelt Longworth

Επιμέλεια: Βασίλης Κατσάμπας