Φοιτητικες Εκλογες

Την Τετάρτη που πέρασε (18 Μαΐου) έλαβαν χώρα στα πανεπιστήμια οι φοιτητικές εκλογές, μια διαδικασία κατά τη γνώμη μου παντελώς ανούσια, για να μην τη χαρακτηρίσω αλλιώς. Θα περιοριστώ στη Νομική Σχολή Αθηνών, καθώς δεν έχω επίγνωση ούτε του πώς λειτουργούν οι παρατάξεις στις υπόλοιπες σχολές, ούτε πόσο διαφορετικά κινείται η διαδικασία - τόσο της Γενικής συνελεύσεως, όσο και των φοιτητικών εκλογών - στις υπόλοιπες σχολές.

Αρχικά, είμαστε από τις λίγες σχολές που ο Φοιτητικός Σύλλογος δεν έχει καταστατικό. Επίσης, έχει δημιουργηθεί η τάση ενός εθιμικού δικαίου, πράγμα γελοίο, εφόσον δεν πληρούνται τα κριτήρια ενός εθίμου. Το πιο σημαντικό κριτήριο είναι να πιστεύει η κοινή γνώμη (opinio juris) ότι υπάρχει έθιμο. Θεωρώ πως η πλειοψηφία δεν έχει γνώση του οποιουδήποτε εθίμου όσον αφορά τον Φοιτητικό Σύλλογο, και δή οι πρωτοετείς που αποτελούν ενα σημαντικό ποσοστό της σχολής. Πέραν τούτου, η διεξαγωγή της γενικής συνελεύσεως, που είναι κατά κύριο λόγο προσωποπαγής, με κάνει να πιστεύω ότι οι διεξαγωγή φοιτητικών εκλογών είναι ανούσια.
Κατά τη διάρκεια της γενικής συνελεύσεως, όποιος θέλει μπορεί να πει την άποψη του. Είναι ένας πολύ ωραίος θεσμός, μια ωραία δημοκρατική ιδέα, παρά την τραγική εφαρμογή της. Με αυτόν τον τρόπο μπορούν οι φοιτητές να συμμετάσχουν στα κοινά και να λύσουν προβλήματα του πανεπιστημίου που αντιμετωπίζουν, όπως για παράδειγμα τα σημαντικά ποσά που πρέπει να δοθούν για παραπάνω συγγράμματα, πρακτικά και κώδικες. Σε οποιοδήποτε θέμα και εάν τεθεί, η ψηφοφορία γίνεται προσωποπαγώς. Εν ολίγοις, η πλειοψηφία των ατόμων που έχουν παρευρεθεί στη γενική συνέλευση λαμβάνει την απόφαση. Όπως είναι, λοιπόν, φυσικό, λόγω της δημοκρατικότητας που θέλουν να "πουλήσουν" οι παρατάξεις, όλες οι σημαντικές αποφάσεις του Φοιτητικού Συλλόγου (π.χ. κατάληψη) περνάνε μέσω της γενικής συνελεύσεως, δια βοής του λαού.
Από τη στιγμή που ακολουθείται η διαδικασία αυτή, θεωρώ ότι οι έδρες που λαμβάνουν οι παρατάξεις είναι εντελώς αχρείαστες. Στην ουσία δε βοηθάνε σε τίποτα. Θα επιχειρηματολογήσει κάποιος ότι βάση των εδρών λαμβάνονται αποφάσεις του διοικητικού συμβουλίου (συμβούλιο όπου μετέχουν μόνο οι εκπρόσωποι των παρατάξεων) και ότι αυτό παραπέμπει σε διεξαγωγή της γενικής συνελεύσεως. Για ποιό λόγο, όμως να ακολουθείται τέτοια διαδικασία; Για ποιό λόγο για τα προβλήματα του πρώτου (π.χ.) έτους, που αναγκαστικά δε θα έχουν εκπροσώπους εντός του διοικητικού συμβουλίου, και άρα δε θα είναι ευρέως γνωστά, να πρέπει να λάβουν άλλοι απόφαση για το εάν θα διεξαχθεί γενική συνέλευση για να συζητηθούν; 
Θεωρώ πως θα έπρεπε να υπήρχε μια σταθερή ώρα και ημέρα διεξαγωγής της γενικής συνελεύσεως. Αυτή να μην άλλαζε, εκτός από καταναγκαστικές συνθήκες, όπως π.χ. εθνική εορτή. Επίσης θεωρώ ότι θα πρέπει να γίνεται προς το τέλος της εβδομάδας (Πέμπτη ή Παρασκευή) και κατά τη διάρκεια της εβδομάδας, όποιος αντιμετωπίζει κάποιο πρόβλημα να πηγαίνει σε μια οργανωτική επιτροπή που θα υπάρχει και να δηλώνει το πρόβλημα του. Αυτή η οργανωτική επιτροπή θα προσπαθεί να "διατάξει" τα προβλήματα από το μείζον στο ελάσσον, ώστε να συζητηθούν στη γενική συνέλευση και να δοθούν (ευελπιστώ) λύσεις. Ποιά, όμως, θα είναι αυτή η οργανωτική επιτροπή; Θα είναι εκλεγμένη από τους φοιτητές, προσωποπαγώς. Αυτό που προτείνω στην ουσία είναι κατάργηση κάθε παράταξης και δημιουργία προσωποπαγών φοιτητικών εκλογών. Να μπορεί ο καθένας να "σταυρώσει" όποιον θέλει, με όποια πιστεύω θέλει και να εκλεγούν άτομα ικανά, επικοινωνιακά. Αυτοί πέραν των καθηκόντων τους ως οργανωτική επιτροπή, θα έχουν την ευθύνη να εκπροσωπήσουν και να υπερασπιστούν τα αιτήματα της γενικής συνελεύσεως στην Πρυτανεία. Το πόσοι πρέπει να είναι δεν το έχω σκεφτεί για να είμαι απόλυτα ειλικρινής. 
Δε θεωρώ εν γένει τις εκλογές ανούσιες. Αντιθέτως, είναι πολύ χρήσιμες για τη χάραξη μιας συγκεκριμένης πορείας στο προσεχές μέλλον. Παραταύτα, θεωρώ τις τωρινές εκλογές, με τον τρόπο που διεξάγωνται ανούσιες. Οι παρατάξεις το μόνο που προσφέρουν είναι περισσότερη χάβρα, υβρεολογία, υποβιβασμό διαλόγου και γενικότερα απέχθεια. Φανταστείτε πλέον να εισέρχεσαι στο πανεπιστήμιο, να μην υπάρχουν 85 χιλιάδες αφίσες από παρατάξεις και να υπάρχει πλέον στη κεντρική είσοδο η οργανωτική επιτροπή που θα διευθετεί τα πάντα και θα λαμβάνει δράσεις για τα πάντα, μιας και θεωρώ ότι θα είναι ένα κράμα διαφορετικών απόψεων, που θα μπορεί να συνεργαστεί. Ξέχασα, όμως, πως η κατάσταση που περιγράφω θα διαδραματιστεί στην Ελλάδα, με Έλληνες πολίτες (στα μυαλά)... ουτοπικό.

Επιμέλεια: Βασίλης Κατσάμπας